- 17 June 2006
- 49,351
Eric Clapton - 461 Ocean Boulevard. (RSO- 1974)
Αυτή θα μπορούσε να ήταν μια από τις 10 ερωτήσεις που κυκλοφορούσαν στα τέλη του 1974. Άλλες θα μπορούσαν να είναι: τι στο καλό είναι το 461 Ocean Boulevard, πού βρίσκεται, ποιο είναι το σπίτι στο εξώφυλλο ή ποιος έμενε εκεί…
Η ιστορία είναι απλή…Ο Eric Clpaton: E.C ή αλλιώς αργοχέρης (slowhand) ή Θεός μετά τις πρώτες εμφανίσεις με Bluesbrakers, Cream, Blind Faith, Derek and the Dominoes και διάφορες κάντρυ – κακές (?)- συναναστροφές (Delaney & Bonnie) είχε καταρρεύσει από τις ουσίες. Οι κριτικοί είχαν ήδη ετοιμάσει επικήδειους, μέχρι που κάποια στιγμή, το καλό το παληκάρι ο παραγωγός Robert Stigwood (RSO records) με μπόλικο χρήμα και αρκούντως ικανή στην αναζήτησή του μύτη θεώρησε ότι έπρεπε να πάρει δραστικά μέτρα και να βάλει τα απομεινάρια σε ένα σακί… Βρήκε ειδικούς θεραπευτές, πρωτοποριακές μεθόδους και έβαλε τον αργοχέρη στην καρέκλα του γιατρού. Ηλεκτροσόκ και άλλα διάφορα λέγανε οι ραδιο αρβύλες, αλλά φαίνεται ότι κάτι έγινε.
Μετά τον εγκατέστησε σε μια ωραία παραθαλάσσια βιλίτσα στο Μαιάμι, (στο 461 κλπ..)), του έβαλε δίπλα μια όμορφη και καλλίφωνη κοπελίτσα του κατηχητικού …(Yvonne Elliman λέγε με Μαρία Μαγδαληνή) και μερικά γατόνια του Νάσβιλ και όχι μόνο…
Ο δίσκος σχεδόν θάφτηκε από τους κριτικούς, που όπως είπαμε άλλα περιμέναν να γράψουν και ξαφνικά είχαν μπροστά τους κάτι που δυσκολευόντουσαν να το πιστέψουν, έτσι βιάστηκαν να ρίξουν τη χολή τους… Με λίγα λόγια γράψανε: Ο Eric Clapton επέστρεψε αγνώριστος και παίζει κάντρυ…
Που σίγουρα είχε αλήθειες αλλά και ψέμματα… Εν ολίγοις, στις τελευταίες του δουλειές πάλι τέτοια έπαιζε, από την άλλη δεν ήταν κάντρυ 100%, αλλά blues, rock και ελαφριά pop ή και gospel !!!…
Γενικά στον δίσκο και στην όλη περίοδο της …επανένταξης, ο EC δεν κάνει και πάρα πολλά πράγματα, καθώς, όπως και οι μαρτυρίες της εποχής – συναυλίες- λένε, γενικώς ήταν κάπου …αλλού, σε ένα έργο που παιζότανε γι αυτόν χωρίς αυτόν και ακόμα δεν είχε συνηθίσει τον νέο του ρόλο.
Τη φασίνα και τη σκληρή δουλειά την κάνει η σφιχτή μπάντα και κύρια η φιλιπινέζα, ο κιθαρίστας George Terry, που είχε την κακοτυχία να βρεθεί δίπλα στην …ανάσταση του Λαζάρου.
Τα περισσότερα πράγματα τα παίζει αυτός, ενώ συνεισφέρει και με μια σύνθεση, (mainline Florida)…, ενώ ο ίδιος ο Κλάπτον διακρίνεται, αν μη τι άλλο, από τον χαρακτηριστικό του ήχο, την φωνή του και περισσότερη την ακουστική του δουλειά στην κιθάρα και το ντόμπρο.
Γενικά ξεχωρίζουν οι διασκευές και παραδοσιακά, motherless children, Willie and the hand Jive, I can’t hold out, I shot the sheriff, (όπου για άλλη μια φορά κλέβει τη μπουκιά από το στόμα του συνθέτη – η άλλη ήταν το after midnight του JJCale) καθώς και τα σχεδόν spiritual: give me strength, get ready, Let it Grow.
Τα φωνητικά τα μοιράζεται ίσοις όροις με τη Μαγδαληνή και γενικά ο ρόλος του εκτός από την επιστροφή μαρκάρεται από ένα καλό σόλο στο motherless children, το όμορφο dobro στο give me strength, και τη slide στο I can’t hold out του Elmore James.
To πείραμα πάντως σίγουρα πέτυχε, καθώς ο δίσκος έσπασε ταμεία και ο Ερικ έμεινε μαζί μας για πάντα επιστρέφοντας σιγά σιγά στον παλιό του εαυτό.
Ιστορικός δίσκος, πολύ αξιόλογος σ αυτό που είναι και όχι σ αυτό που θέλανε και περιμένανε κάποιοι να είναι.
Να σημειωθεί ότι η αργή «προσευχή» Give me Strength, υπάρχει μόνο σε πολύ παλιές εκτυπώσεις, καθώς η εταιρεία αργότερα την απέσυρε καθώς αποδείχτηκε ότι ήταν άλλου συνθέτη.
Και για την ιστορία:
nworB nhoJ εναγέλ νοτ ηφίρεσ νοΤ
