Καλοκαίρια στο χωριό, περίσσότερα από δεκα χρόνια πριν, χωρίς θάλασσα, χωρίς τηλεόραση, μόνο με τις παρέες, μερικές κιθάρες κι ένα πιάνο. Ηταν η εποχή που ακόμα γεμίζαμε κασσέτες με ολόκληρους δίσκους ή επιλογές... Από Ραχμάνινοφ και Γιάννη Χρήστου μέχρι Mogwai και Madrugada. Aυτά κι ενα μικρό ραδιοσιντί γέμιζαν τα απογεύματα στο χωριό.
Καλοκαίρι 2008, πάλι στο χωριό, η ίδια παρέα μετά από αρκετά χρόνια μπροστά σ'ένα laptop.
-Tι έφερες;
-Tom Waits.
-N'ακούσω;
-Οπωσδήποτε.
Η αλήθεια ειναι οτι ποτέ δεν ακούγαμε ουσιαστικά εκείνες τις στιγμές. Μόνο κάτι πιασάρικο θα μας γαργαλούσε τ' αυτιά. Τα διαμάντια έβγαιναν στις μοναχικές ώρες με τις γραμμένες κασσέτες.
Ε, κάπως έτσι ήρθα στο Closing Time του Τom Waits. Ενα ιδιότυπο μείγμα που κάποτε θυμίζει jazz και folk με μια φωνής που τραγουδά σαν να παίζει θέατρο. Το Ol'55, μπαλάντα γραμμένη για μια παλιά Καντιλάκ, έχει τόση θέρμη και συγκινητική δύναμη που θα μπορούσε να ραγίσει την πιο σκληρή γυναικεία καρδιά. Αντίθετα, η καρδιά του 'ήρωα' είναι από κρύσταλλο: I hope that I don't fall in love with you. Περιγραφή μιας συνηθισμένης εικόνας σε μπαρ που ένας άντρας κοιτά μια γυναίκα, διανθισμένη με αντρικές σκέψεις και προβληματισμούς που ενω φαινομενικά δεν ταιριάζουν στην ακατέργαστη, θεατρινίστικη φωνή του Waits, εν τέλει δημιουργούν μια ασυνήθιστη μπαλάντα.
Το Closing Time είναι γενικά ασυνήθιστος δίσκος που όσο πας να τον κατατάξεις τόσο δεν ταιριάζει πουθενά. Ισως ειναι από τις λίγες στιγμές που το εργο ενός καλλιτέχνη είναι απλά Τέχνη, χωρίς ταμπέλες, χωρίς να καταφεύγει στην πεπατημένη χρήση του έρωτα ως θέμα για πιασάρικες-κλαψιάρικες μπαλάντες. Αντίθετα, μ' ότι καταπιάνεται, καταπιάνεται ρεαλιστικά και με τόση ανθρωπιά που σε λυγίζει, δραματοποιώντας αυτές τις μικρές στιγμές από την καθημερινή ζωή τις οποίες όλοι έχουν ζήσει και κανείς δεν αναφέρει: την παλιά αγάπη, τις αναμνήσεις που βυθίζουν κάποιον στα δάκρυα, το όνειρο να ξαναγυρίσει στους καιρούς που δεν τον ένοιαζε το αύριο... O συναισθηματικός κατακλυσμός του Martha αυτούς τους καημούς ανασκαλίζει, μέσα από μια τηλεφωνική γραμμή.
Ο δίσκος τελειώνει "κατεβάζοντας τα ρολά"... Το Closing Τime είναι γραμμένο για την αιωνιότητα, "μετά θάνατον" όπως ο Waits λέει στην αρχη του κομματιού "Οk...let's do one for posterity". Μοιάζει σαν όλα να 'χουν τελειώσει, σαν μια μουσική που γράφτηκε ως ενθύμιο για το μέλλον, μπήκε σε κρυψώνα κι αφού πρόσφατα την ανακάλυψαν, παίζει αναβιώνοντας ενα παλιoμοδίτικο αλλα νοσταλγικό παρελθόν... 'Η σαν αυτό που πολλοί θα θέλαμε να μείνει όταν τα χρόνια της ζωής μας παρέλθουν.
...Αφιερωμένο στον Θοδωρή και το παλιομοδίτικο παρελθόν με τις κασσέτες
