- 27 June 2006
- 7,771
THE FAINT - FASCIINATIION
Όταν κατάγεσαι από τη Nebraska είναι φυσικό να σε κυριεύει η φύση και οι ήχοι της. Η αμερικάνικη φολκ άλλωστε χρωστάει πάρα πολλά σε κείνα τα μέρη.
Πόσο δύσκολα ξεφεύγει κανείς από τα birthmarks του και τι είναι αυτό που σε τραβά σε αντίθετα μονοπάτια?
Μπορεί στο εξώφυλλο του καινούργιου δίσκου των "παραδοσιακά" ιερέων της σύγχρονης synth goth pop να εικονίζεται ακόμα και ο Ευφραίμ, αλλά το περιεχόμενο κάθε άλλο από συντηρητικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Εντάξει, δεν ανακαλύπτουν καμιά νέα Ήπειρο πάνω στον πλανήτη, όμως λειτουργούν εξαγνιστικά στον μουσικόφιλο που δεν βολεύεται με τα χιτάκια της καφετέριας.
Η εμπορικοποίηση της αρρώστιας τους είναι εδώ το μυστικό.
Αποπλανητικές μπασσογραμμές και ιδιοφυέστατα περάσματα απ'το κουπλέ στο (κολλητικό) ρεφραίν, περνούν το μήνυμα: απλότητα στις συνθέσεις.
Ο δίσκος αποτελείται εξ ολοκλήρου από minor μελωδίες πάνω σε συνθετικά βιομηχανικά bleeps, η υπερβολή των οποίων μου προκαλεί τη μοναδική ένσταση. Η παραγωγή δίνει τη σωστή πλαστικότητα (τα μέτρια συστήματα θα τα βρουν σκούρα), αλλά η χρήση τόσων πολλών εφέ, ντύνει με υπερβολή το περιεχόμενο.
Η πανκ γκοθίλα του Dance Macabre (του καλύτερου τους δίσκου) υπάρχει σε ηπιότερη μορφή. Η αιματοβαμένη idustrial disco σε μεγαλύτερη. Οι αγριάδες τύπου I disappear ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος.
Αγαπημένα tracks τα "Fulcrum and Lever" με τα ανεπανάληπτα synth vocals, "Get seduced", "I treat you wrong", το funky "The geeks were right", το επικό κλείσιμο του "A battle hymn for children" και το αριστοτεχνικά χτισμένο "Forever growing centipedes" που είναι μάλλον το καλύτερο στο δίσκο.
Τριάμιση στα πέντε, μπορεί και κάτι ακόμα.
Οι υποψιασμένοι οφείλουν δοκιμή.
"Everytime i choose, i become a choice"
