- 17 June 2006
- 14,350
Material: Seven Souls (Worldly Triloka CD – 1997)
Ολίγα …εγκυκλοπαιδικά για τους φίλους που άκουσαν απόσπασμα από αυτό το εκπληκτικό άλμπουμ στην Εκθεση.
Οι Material είναι ένα από τα αναρίθμητα projects του Bill Laswell και, κατά τη γνώμη μου, το πιο επιτυχημένο. Αν κρατούσα μόνο δύο δίσκους του εν λόγω, αυτοί θα ήταν το “Seven Souls” και το προσωπικό του “Baselines”.
Το “Seven Souls” είναι βασισμένο ως επί το πλείστον στα γραπτά του William S. Burroughs με τίτλο The Western Lands, το τελευταίο μέρος σε μιά τριλογία του που ξεκίνησε με το Cities Of The Red Night. Ο ίδιος ο Burroughs διαβάζει εδώ τα κείμενά του με αυτό τον επιτηδευμένο τρόπο που ξέρουμε από άλλους δίσκους του, σέρνοντας προσποιητά τη φωνή του σαν καινούργιος Μωϋσής που κατέβηκε απ το βουνό κουβαλώντας τις πλάκες με τις 10 εντολές. H φωνή του ποιητή είναι το βασικό όργανο γύρω από το οποίο ο Laswell “έχτισε” το δίσκο του το 1989. “Η φωνή κυοφορεί μια απροσδιόριστη απειλή και φέρνει στο νού κρώξιμο από όρνιο ή αρχαίο πάπυρο που ξετυλίγεται τρίζοντας. Γύρω της, το γκρούπ κάνει κύκλους και εξαπολύει Πυρ κατά βούληση” έγραφε το The Wire το 1997, με αφορμή αυτήν εδώ την έκδοση που περιλαμβάνει και κάποια ευφάνταστα remixes. O δίσκος διαθέτει μία τρομακτική δύναμη που την καταλαβαίνεις με το Καλημέρα. Πολύ σύντομα σου κάνει κατάληψη και αγνοείς οτιδήποτε άλλο γύρω σου. Βασικά πρόκειται για μια πολυ-πολιτισμική σούπα που τυλίγει σαν σάβανο τα γραπτά του Wild Bill γύρω από την μυθολογία των αρχαίων Αιγύπτιων σχετικά με το Θάνατο.
Πολλά ετερόκλητα υλικά: dub, funk, jazz fusion, dark metal και electronica, καρυκευμένα με Μεσο-Ανατολίτικα στοιχεία κι από κοντά ένας γαλαξίας από DJs και μουσικούς όπως οι Nicky Skopelitis (6χορδες και 12χορδες κιθάρες, μπαγλαμάς, σάζι, Ηλεκτρικό Sitar), Sly Dunbar, Shankar και Simon Shaheen στα βιολιά, Jeff Bova (keyboards) και fairlights, tapes και κάθε λογής samples, για την ακρίβεια ολόκληρη την ηχητική πανοπλία που αποτελούσε την τελευταία λέξη της μόδας σε ένα studio στη δεκαετία του ’90.
Το άλμπουμ που έπαιξε στην Εκθεση είναι η εκτεταμένη έκδοση του 1997. Tο αυθεντικό (1989) είναι εξίσου μοναδικό. Κατά τη γνώμη μου αξίζει να τα έχει κανείς και τα δύο, καθένα τους για διαφορετικούς λόγους.
