Ένα απόγευμα προς το τέλος του 1991 έρχεται ένα φιλαράκι με έναν δίσκο αγκαλιά...
«Βάλε να ακούσεις!»
«Πάλι βγάλανε δίσκο; Πέρυσι δεν ήταν ο πρώτος τους; Καλά, μούφα θα είναι. Και τι να ακούσω ρε αδελφέ; Άμα γουστάρω να ακούσω καλό Doom βάζω ένα Mercyfull Fate ή έναν King Diamond και το χαίρομαι!»
«Ρε βάλε και σκάσε!»
Παίρνω το δίσκο στα χέρια μου και τον ακουμπάω στο πικάπ.
«Μεταχειρισμένο τον πήρες; Χάλια είναι!»
«Τον έχω λοιώσει! Δυνάμωσε και άραξε!»
Δυναμώνω, αράζω και περιμένω...
Και εγένετω Goth!
Δεν ξέρω ποιός έχει νοιώσει αυτό το κλικ που λένε... Αυτό το κλικ που σε κάνει να αποφασίσεις ότι αυτό είναι το είδος της μουσικής που σου αρέσει! Πάντως σε μένα κάτι γύρισε εκείνη την ώρα! Οι μοναδικές κινήσεις που έκανα ήταν να γυρίζω το δίσκο και να ακουμπάω τη βελόνα πάνω του ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Φυσικά η πρώτη δουλειά που έκανα το πρωί ήταν να πάρω το δίσκο...
Και μετά από μερικούς μήνες να τον ξαναπάρω γιατί είχε λοιώσει...
Ώσπου να φτάσω να τον έχω αγοράσει τρείς φορές σε βινύλιο και δύο φορές σε CD συμπεριλαμβανομένου τη σημερινή...
Paradise Lost - Gothic
Ο δίσκος είναι αυτό ακριβώς που λέει... Gothic! Και συγκεκριμένα η αρχή του!
Γυναικεία backing vocals από την Sarah Marrion, κάπου τριγύρω μία συμφωνική ορχήστρα, ο Nick Holmes να δίνει ρέστα, ο Gregor Mackintosh και ο Aaron Aedy να κάνουν τις κιθάρες τους να ουρλιάζουν, ο Stephen Edmondson να ακολουθεί με το μπάσο του και ο Mathew Archer να τιμωρεί τη Drums.
Απίστευτες συνθέσεις, όλες από τον Mackintosh ο οποίος στο συγκεκριμένο album έδωσε ρέστα!
Προειδοποίηση: Από τη στιγμή που θα πατήσετε το play να έχετε δίπλα σας νερό, ξηρά τροφή και έμπλαστρα για το πιάσιμο. Ακούγεται δυνατά!
Από τότε βέβαια μέχρι τώρα κάπου το έχουν χάσει... Αλλά εμείς τους αγαπάμε ε; -bye-
«Βάλε να ακούσεις!»
«Πάλι βγάλανε δίσκο; Πέρυσι δεν ήταν ο πρώτος τους; Καλά, μούφα θα είναι. Και τι να ακούσω ρε αδελφέ; Άμα γουστάρω να ακούσω καλό Doom βάζω ένα Mercyfull Fate ή έναν King Diamond και το χαίρομαι!»
«Ρε βάλε και σκάσε!»
Παίρνω το δίσκο στα χέρια μου και τον ακουμπάω στο πικάπ.
«Μεταχειρισμένο τον πήρες; Χάλια είναι!»
«Τον έχω λοιώσει! Δυνάμωσε και άραξε!»
Δυναμώνω, αράζω και περιμένω...
Και εγένετω Goth!
Δεν ξέρω ποιός έχει νοιώσει αυτό το κλικ που λένε... Αυτό το κλικ που σε κάνει να αποφασίσεις ότι αυτό είναι το είδος της μουσικής που σου αρέσει! Πάντως σε μένα κάτι γύρισε εκείνη την ώρα! Οι μοναδικές κινήσεις που έκανα ήταν να γυρίζω το δίσκο και να ακουμπάω τη βελόνα πάνω του ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...
Φυσικά η πρώτη δουλειά που έκανα το πρωί ήταν να πάρω το δίσκο...
Και μετά από μερικούς μήνες να τον ξαναπάρω γιατί είχε λοιώσει...
Ώσπου να φτάσω να τον έχω αγοράσει τρείς φορές σε βινύλιο και δύο φορές σε CD συμπεριλαμβανομένου τη σημερινή...
Paradise Lost - Gothic
Ο δίσκος είναι αυτό ακριβώς που λέει... Gothic! Και συγκεκριμένα η αρχή του!
Γυναικεία backing vocals από την Sarah Marrion, κάπου τριγύρω μία συμφωνική ορχήστρα, ο Nick Holmes να δίνει ρέστα, ο Gregor Mackintosh και ο Aaron Aedy να κάνουν τις κιθάρες τους να ουρλιάζουν, ο Stephen Edmondson να ακολουθεί με το μπάσο του και ο Mathew Archer να τιμωρεί τη Drums.
Απίστευτες συνθέσεις, όλες από τον Mackintosh ο οποίος στο συγκεκριμένο album έδωσε ρέστα!
Προειδοποίηση: Από τη στιγμή που θα πατήσετε το play να έχετε δίπλα σας νερό, ξηρά τροφή και έμπλαστρα για το πιάσιμο. Ακούγεται δυνατά!
Από τότε βέβαια μέχρι τώρα κάπου το έχουν χάσει... Αλλά εμείς τους αγαπάμε ε; -bye-