The Rolling Stones - Let It Bleed
Πρόκειται για το αγαπημένο μου άκουσμα τον τελευταίο μήνα, όχι άδικα, ίσως να έλεγαν πολλοί φίλοι από εδώ μέσα...
Θεωρώ "αποκοτιά" από μέρους μου το να προσπαθήσω να παρουσιάσω ένα δίσκο του ειδικού βάρους του Let it bleed, αλλά... what the heck? Θα κάνω μια προσπάθεια!
Ιδού λοιπόν και οι Stones στα καλύτερά τους από τη σκοπιά του... τουρίστα!
To πρώτο πράγμα που με τράβηξε σ' αυτό το δίσκο, ήταν τα... άκρα του. Είναι από τα ελάχιστα άλμπουμς που έχουν τόσο δυνατό άνοιγμα και τόσο έντονα συναισθηματικό κλείσιμο. Δεν υπάρχει πρόλογος, σε πετάει κατευθείαν στα βαθιά και σε αναγκάζει είτε να πας μαζί του, είτε να τον βγάλεις. Αλλά πόσους ροκάδες ξέρετε που να μπορούν να αντισταθούν στη δύναμη του "Gimme Shelter"; Προσωπικά, δε γνωρίζω κανέναν. Ακόμα κι όσους δεν το ξέρουν το κομμάτι, κολλάνε στο άκουσμά του. Το θεωρώ κάτι σαν ξεπαρθένιασμα, ειδικά για νεοφώτιστους φιλόμουσους.
Αντίστοιχα, στο κλείσιμο, η γεύση πίκρας, σε συνδυασμό με την υποψία ελπίδας που αφήνει το "You can't always get what you want", σ' αφήνει με μια αίσθηση ολοκλήρωσης, αυτή που αφήνει κάθε δυνατό άλμπουμ.
Αυτά όμως ισχύουν για την πρώτη, βαριά-βαριά τη δεύτερη ακρόαση...
Με τις περαιτέρω ακροάσεις, αρχίσα να παρατηρώ τις λεπτομέρειες σε κάθε τραγούδι. Μελωδίες απλές, αλλά πανέξυπνες, που ναι μεν δεν ήταν δύσκολες, αλλά έπρεπε να τις "συλλάβει" κάποιος. Η έντονη δόση country μουσικής, διαφοροποιεί αυτό το άλμπουμ από οποιοδήποτε άλλο της εποχής του. Έχει και το ταξιδιάρικο ύφος της ψυχεδέλειας των 60'ς, και την ορμή και το πάθος του garage, και το παιχνιδιάρικο στυλ του surf, όλα σε ένα πακέτο, όπως πιθανότατα μόνο οι Stones θα μπορούσαν να το υλοποιήσουν.
Στιχουργικά, υπάρχουν μέσα ανεκπλήρωτοι έρωτες, εφηβική αθωότητα, αντιπολεμικά συνθήματα και σεξιστικοί (αν και όχι τόσο φανερά) στίχοι, ιδανικοί για καμάκι! Έπρεπε να ακούσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, για να παραδεχτώ τον Jagger...
O δίσκος δείχνει γενικά μια να "ανεβάζει" και μια να "ρίχνει" τον ακροατή, να παίζει με την ψυχολογία του. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο mood με το οποίο πρέπει ν' ακούσεις το δίσκο: σε πάει μόνος του.
Προφανώς οι παλαιότεροι, θα έχουν άλλες εικόνες από αυτό το δίσκο, μια και συνδυάζεται έντονα με το κλίμα της εποχής, αυτό φαίνεται πολύ έντονα. Είναι από τα άλμπουμ που με κάνουν να σκάω από ζήλια που "δεν ήμουν εκεί"...
Η παρουσίαση είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στο Λύμπε. :grinning-smiley-043
Πρόκειται για το αγαπημένο μου άκουσμα τον τελευταίο μήνα, όχι άδικα, ίσως να έλεγαν πολλοί φίλοι από εδώ μέσα...
Θεωρώ "αποκοτιά" από μέρους μου το να προσπαθήσω να παρουσιάσω ένα δίσκο του ειδικού βάρους του Let it bleed, αλλά... what the heck? Θα κάνω μια προσπάθεια!
Ιδού λοιπόν και οι Stones στα καλύτερά τους από τη σκοπιά του... τουρίστα!
To πρώτο πράγμα που με τράβηξε σ' αυτό το δίσκο, ήταν τα... άκρα του. Είναι από τα ελάχιστα άλμπουμς που έχουν τόσο δυνατό άνοιγμα και τόσο έντονα συναισθηματικό κλείσιμο. Δεν υπάρχει πρόλογος, σε πετάει κατευθείαν στα βαθιά και σε αναγκάζει είτε να πας μαζί του, είτε να τον βγάλεις. Αλλά πόσους ροκάδες ξέρετε που να μπορούν να αντισταθούν στη δύναμη του "Gimme Shelter"; Προσωπικά, δε γνωρίζω κανέναν. Ακόμα κι όσους δεν το ξέρουν το κομμάτι, κολλάνε στο άκουσμά του. Το θεωρώ κάτι σαν ξεπαρθένιασμα, ειδικά για νεοφώτιστους φιλόμουσους.
Αντίστοιχα, στο κλείσιμο, η γεύση πίκρας, σε συνδυασμό με την υποψία ελπίδας που αφήνει το "You can't always get what you want", σ' αφήνει με μια αίσθηση ολοκλήρωσης, αυτή που αφήνει κάθε δυνατό άλμπουμ.
Αυτά όμως ισχύουν για την πρώτη, βαριά-βαριά τη δεύτερη ακρόαση...
Με τις περαιτέρω ακροάσεις, αρχίσα να παρατηρώ τις λεπτομέρειες σε κάθε τραγούδι. Μελωδίες απλές, αλλά πανέξυπνες, που ναι μεν δεν ήταν δύσκολες, αλλά έπρεπε να τις "συλλάβει" κάποιος. Η έντονη δόση country μουσικής, διαφοροποιεί αυτό το άλμπουμ από οποιοδήποτε άλλο της εποχής του. Έχει και το ταξιδιάρικο ύφος της ψυχεδέλειας των 60'ς, και την ορμή και το πάθος του garage, και το παιχνιδιάρικο στυλ του surf, όλα σε ένα πακέτο, όπως πιθανότατα μόνο οι Stones θα μπορούσαν να το υλοποιήσουν.
Στιχουργικά, υπάρχουν μέσα ανεκπλήρωτοι έρωτες, εφηβική αθωότητα, αντιπολεμικά συνθήματα και σεξιστικοί (αν και όχι τόσο φανερά) στίχοι, ιδανικοί για καμάκι! Έπρεπε να ακούσω το συγκεκριμένο άλμπουμ, για να παραδεχτώ τον Jagger...
O δίσκος δείχνει γενικά μια να "ανεβάζει" και μια να "ρίχνει" τον ακροατή, να παίζει με την ψυχολογία του. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο mood με το οποίο πρέπει ν' ακούσεις το δίσκο: σε πάει μόνος του.
Προφανώς οι παλαιότεροι, θα έχουν άλλες εικόνες από αυτό το δίσκο, μια και συνδυάζεται έντονα με το κλίμα της εποχής, αυτό φαίνεται πολύ έντονα. Είναι από τα άλμπουμ που με κάνουν να σκάω από ζήλια που "δεν ήμουν εκεί"...
Η παρουσίαση είναι αφιερωμένη εξαιρετικά στο Λύμπε. :grinning-smiley-043
