- 17 June 2006
- 14,350
The Jam: Dig The New Breed (Polydor CD - orig. release 1982)
Για να πώ την αλήθεια, ποτέ μου δεν τους χώνεψα ιδιαίτερα τους Jam.
Εγγλέζοι, φτωχόπαιδα, αριστερόστροφοι σε κακούς καιρούς - επί Θάτσερ - οι Jam μου ήταν συμπαθείς από την άποψη ότι θύμιζαν την εκδίκηση του σπυριάρη: του άσχημου που τον απέρριψαν στην εφηβεία του, αλλά αυτός γύρισε για να γίνει star και να τους φάει τις γκόμενες.
Καλλιτεχνικά όμως παραήταν Safe: 1977-82 ήταν καιροί σεισμικών αλλαγών στην ποπ, οι κώδικες αναθεωρούνταν καθημερινά και οι μουσικές όχι απλά καθρέφτιζαν, αλλά γιόρταζαν και ενίσχυαν όσο μπορούσαν το πολυσχιδές: αυτό το εκλεπτυσμένο όσο και περίπλοκο μίγμα που έμοιαζε να είναι η πιο ταιριαστή διάλεκτος για το κομφούζιο και το χάος του σύγχρονου urban living. Οι Jam όμως έπαιζαν “στα σίγουρα”. Ηταν από συντηρητικοί έως αντιδραστικοί: είχαν στήσει μιά αναβιωτική φάμπρικα τύπου οπισθοδρομικής κομπανίας - γύρω τους κατέρρεε το Σύμπαν αλλά αυτοί επέμεναν να αλλοιθωρίζουν στα πλούσια κοιτάσματα του Χθές: Motown, Stax, R&B, οι Who, το ...”ένδοξο” 1965 (κάτι σημαίνει αυτή η χρονιά για τους Εγγλέζους αλλά μου διαφεύγει τι ακριβώς). Στους πιο ...ανήσυχους η συνταγή μύριζε λίγο φορμόλη, αποδείχθηκε όμως πολύ επιτυχημένη εισπρακτικά. Ωρες ώρες μάλιστα, ακουγόταν και πολύ ωραία.
Δεν έχω κρατήσει τίποτα από τα επίσημα studio άλμπουμ των Jam και δεν ακολούθησα τον Weller στις μετέπειτα περιπέτειές του, σαν Style Council ή σόλο. Το μόνο που κρατώ και μάλιστα ως κόρη οφθαλμού, είναι αυτό εδώ το “μεταθανάτιο” Live. Κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 1982, λίγο μετά τη διάλυση του γκρούπ και οι πιο κυνικοί έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν fan fodder: το υλικό με το οποίο οι δισκογραφικές εταιρίες μπουκώνουν τους φανατικούς, όσο ο μύθος είναι ακόμα “ζεστός”.
Το “Dig The New Breed” όμως δεν είναι τέτοιος δίσκος.
Μοιάζει περισσότερο με έκθεση πεπραγμένων για τα οποία μάλιστα οι υπαίτιοί τους είναι εξαιρετικά υπερήφανοι. Οι Jam, πέρα από μηχανή επιτυχιών, ήταν βασικά γκρούπ για συναυλίες. Οποιος τους είδε να παίζουν live έστω και μία φορά, δεν πρόκειται να τους ξεχάσει ποτέ. Ο “γάτος” που έφτιαξε αυτό το απάνθισμα από ζωντανές ηχογραφήσεις -καλύπτουν όλη τη διάρκεια της 5ετούς ζωής του γκρούπ- είναι πάνω απ όλα fan: κόβεις το χέρι σου πως διάλεξε τις καλύτερες. Μη ρωτήσετε Πώς ακούγονται: προσωπική άποψη του γράφοντος είναι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αψίθυμο και οργίλο, τίποτα πιο θερμόαιμο και γεμάτο νεύρο, τίποτα πιο εκρηκτικό και ζωηφόρο σ αυτό τον κόσμο, από τη στιγμή εκείνη που μία Rickenbacker ζευγαρώνει μ ένα ευέξαπτο μπάσο - αρχίζουν τότε να χορεύουν καντρίλιες, φορτισμένα pas de deux όπου κάθε μέτρο βρωμάει μπαρούτι ενώ από πίσω τους τα τύμπανα ανοίγουν Πυρ ομαδόν με ριπές.
Eίναι το σημείο τήξης. Εκεί που παραλύουν οι άμυνές σου και σε πλημμυρίζει άγρια χαρά. Κι όλα κάτι σου θυμίζουν και η καρδιά σου αρχίζει ανεξέλεγκτη να χτυπάει σαν ταμπούρλο. Και επελαύνει καταπάνω σου η υστερία, σαν τις ίλες των θωρακοφόρων του Μιλώ στο οροπέδιο του Αγιου Ιωάννη. Και δεν ξέρεις αν θέλεις να γελάσεις ή να βάλεις τα κλάματα γιατί ολόκληρη η ζωή σου μοιάζει να περνάει ξανά γρήγορα μπροστά απ τα μάτια σου.
Wild thing
You make my heart sing
, διότι, μπορεί τα δυτικά προάστια να άργησαν να διαβρωθούν από τους ιταλικούς καφέδες, αλλά τώρα πιά όλοι freddo πίνουν, που να τους πεις για καραβίσιο....και δεν καταλαβαίνω γιατί μπερδεύουμε την ποιότητα με την ιδεολογία, έλεος, τι καλύτερο από εναν εσπρέσο ριστρέτο στην Piazza san Eustachio, στη σκιά του Πάνθεον, αμάν πιά :tee: