Μπορεί να έχει χαθει η μπάλα σε πολλά μουσικά δρώμενα που παρακολουθούμε
κάποιοι στενά ειδικά τα τελευταία χρόνια,,υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να
έχουμε χάσει και εμείς οι ίδιοι την μπάλα προσποιούμενοι ότι μπορούμε να αφομοιώσουμε με τον ίδιο τρόπο τα τόσο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους
που μας τριβελίζουν...
Το σίγουρο είναι πως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να καταλάβουμε αμέσως την
αύρα του απόλυτα θεμιτού από την πρώτη στιγμή,ακούγοντας τις πρώτες παραγράφους που ξεδιπλώνονται μπροστά στα τόσο πολύτιμα αυτιά μας...
Πολλές φορές κάνουμε λάθη,,ασελγουμε πάνω σε διαμάντια που μετά από κάμποσο καιρό έρχονται από το παράλληλο δίπλα μας να μας λυτρώσουν...
Μπροστά στην ασάφεια των πρώτων ακροάσεων,στέκεται με καμάρι η επιθυμία
για την επόμενη..την δεύτερη,, που θα μας γλυκάνει αλόγιστα..
Δεν μπορώ να πω ότι κόβω και φλέβες για την post rock γενικότερα αλλά
έχω κάποιες αδυναμίες όπως είναι οι Ιάπωνες Mono...
το τελευταίο τους ειδικά φαντάζει λυτρωτικό...
Εδω έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική περίπτωση..οι Γερμανοί Long Distance Calling δεν έχουν και πολλά κοινά σημεία με την πιανιστικη βάση
των Mogwai και διαφόρων άλλων του είδους,,αλλά με τον "μαθηματικό" τρόπο
που στήνονται οι συνθέσεις των Isis,,με τεχνικοτατο παίξιμο που πλησιάζει
τον τρόπο που κινούνται οι Messugah,,με ολίγον απο Tool,,και αρκετούς
Opeth (όχι τόσο τραβηγμένα μέτρα)..
Αν παρουμε τα παραπάνω και προσθέσουμε το συναίσθημα που αναβλύζουν
οι Katatonia,ειδικά των τελευταίων άλμπουμ τότε έχουμε το παρακάτω αποτέλεσμα..
Πολύ κοντά τους είναι οι If These Trees Could Talk αλλά εκείνοι μάλλον ανήκουν στη ίδια συνομοταξία με τους Mono..
Ετούτοι εδώ "παίζουν" περισσότερο με την καταχνιά που σέρνεται στα αυλάκια
των Katatonia,,άλλωστε αυτό μαρτυρούν και τα φωνητικά που κοσμούν
ένα,,και μοναδικό κομμάτι στο σύνολο...
Επαναλαμβανόμενες κιθάρες,,σήμα κατατεθέν των τελευταίων και "καθαρά"
κανάλια δίπλα δίπλα,,ποτισμένα με εκείνη την ασφυκτική απόγνωση που διακατέχει τα κενά διαστήματα..που υπάρχουν στην μουσική τους..αλλά και στην ζωή όλων μας κατά καιρούς....
Σαν ένας κυκλοθυμικός γίγαντας που δεν ξέρεις ποτέ είσαι και πότε όχι,,ασφαλής...αλήθεια...οι dredg τι δουλειά έχουν εδώ μέσα...??
γιατί νομίζω ότι άκουσα ένα ριφ βγαλμένο από το catch without arms...
η μήπως άκουσα κάτι απο το white pony των Deftones...δεν ξέρω έχω μπερδευτεί...
εκεί που βλέπεις να συνοδεύεται το σόλο από τα τύμπανα των Tool,,σου πετάγεται απο το πουθενά μια γλυκιά κιθαριστικη μελωδία των REM η
του Phil Shoenfelt αφηνοντας σε να θες να βυθιστείς ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ σκαζοντας ενα χαμόγελο...
Όλα αυτά μέχρι να έρθει η δικαση και να σε πεθάνει...
Νομίζω ότι έχω παθιαστεί..:BDGBDGB53:
κάποιοι στενά ειδικά τα τελευταία χρόνια,,υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να
έχουμε χάσει και εμείς οι ίδιοι την μπάλα προσποιούμενοι ότι μπορούμε να αφομοιώσουμε με τον ίδιο τρόπο τα τόσο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους
που μας τριβελίζουν...
Το σίγουρο είναι πως υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να καταλάβουμε αμέσως την
αύρα του απόλυτα θεμιτού από την πρώτη στιγμή,ακούγοντας τις πρώτες παραγράφους που ξεδιπλώνονται μπροστά στα τόσο πολύτιμα αυτιά μας...
Πολλές φορές κάνουμε λάθη,,ασελγουμε πάνω σε διαμάντια που μετά από κάμποσο καιρό έρχονται από το παράλληλο δίπλα μας να μας λυτρώσουν...
Μπροστά στην ασάφεια των πρώτων ακροάσεων,στέκεται με καμάρι η επιθυμία
για την επόμενη..την δεύτερη,, που θα μας γλυκάνει αλόγιστα..
Δεν μπορώ να πω ότι κόβω και φλέβες για την post rock γενικότερα αλλά
έχω κάποιες αδυναμίες όπως είναι οι Ιάπωνες Mono...
το τελευταίο τους ειδικά φαντάζει λυτρωτικό...
Εδω έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική περίπτωση..οι Γερμανοί Long Distance Calling δεν έχουν και πολλά κοινά σημεία με την πιανιστικη βάση
των Mogwai και διαφόρων άλλων του είδους,,αλλά με τον "μαθηματικό" τρόπο
που στήνονται οι συνθέσεις των Isis,,με τεχνικοτατο παίξιμο που πλησιάζει
τον τρόπο που κινούνται οι Messugah,,με ολίγον απο Tool,,και αρκετούς
Opeth (όχι τόσο τραβηγμένα μέτρα)..
Αν παρουμε τα παραπάνω και προσθέσουμε το συναίσθημα που αναβλύζουν
οι Katatonia,ειδικά των τελευταίων άλμπουμ τότε έχουμε το παρακάτω αποτέλεσμα..
Πολύ κοντά τους είναι οι If These Trees Could Talk αλλά εκείνοι μάλλον ανήκουν στη ίδια συνομοταξία με τους Mono..
Ετούτοι εδώ "παίζουν" περισσότερο με την καταχνιά που σέρνεται στα αυλάκια
των Katatonia,,άλλωστε αυτό μαρτυρούν και τα φωνητικά που κοσμούν
ένα,,και μοναδικό κομμάτι στο σύνολο...
Επαναλαμβανόμενες κιθάρες,,σήμα κατατεθέν των τελευταίων και "καθαρά"
κανάλια δίπλα δίπλα,,ποτισμένα με εκείνη την ασφυκτική απόγνωση που διακατέχει τα κενά διαστήματα..που υπάρχουν στην μουσική τους..αλλά και στην ζωή όλων μας κατά καιρούς....
Σαν ένας κυκλοθυμικός γίγαντας που δεν ξέρεις ποτέ είσαι και πότε όχι,,ασφαλής...αλήθεια...οι dredg τι δουλειά έχουν εδώ μέσα...??
γιατί νομίζω ότι άκουσα ένα ριφ βγαλμένο από το catch without arms...
η μήπως άκουσα κάτι απο το white pony των Deftones...δεν ξέρω έχω μπερδευτεί...
εκεί που βλέπεις να συνοδεύεται το σόλο από τα τύμπανα των Tool,,σου πετάγεται απο το πουθενά μια γλυκιά κιθαριστικη μελωδία των REM η
του Phil Shoenfelt αφηνοντας σε να θες να βυθιστείς ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ σκαζοντας ενα χαμόγελο...
Όλα αυτά μέχρι να έρθει η δικαση και να σε πεθάνει...
Νομίζω ότι έχω παθιαστεί..:BDGBDGB53:
