Χρόνια πολλά σε όλους. Αυτές τις μέρες, η απίστευτη ιστορία του Χριστού βρίσκεται στο επίκεντρο και μερικοί περιορίζονται στο να την ακούν ενω άλλοι τη ζούν με τους δικούς τους τρόπους. Η ζωή του Χριστού δεν απέχει πολύ από παραμύθι καθώς τα θαύματα δίνουν και παίρνουν. Έχεις την εντύπωση ότι είναι ένας άλλος κόσμος, παραμυθένιος. Οι πιστοί βυθίζονται σ ’αυτή την ατμόσφαιρα σπεύδοντας να βρουν θαλπωρή από τα δεινά τους στην αγκαλιά ενός ισχυρού πατέρα. Ακόμα κι αυτοί που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη Του, μπαίνουν στον πειρασμό να πιστέψουν αυτό το τόσο καλό και συγκινητικό...παραμύθι. Όλοι θέλουν να μαγευτούν και να παρασυρθούν άφοβα από τα συναισθήματα τους. Κάτι τέτοιο παθαίνεις όταν ακούς το Mer de Noms των Perfect Circle.
Το όνομα του δίσκου περιγράφει απόλυτα το περιεχόμενο του:ένας σωρός από ονόματα - ένα για κάθε τραγούδι- το καθένα από τα οποία έχει τη δική του ξεχωριστη ιστορία. Όλα όμως έχουν ένα κοινό: στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά σου. Κάθε τραγούδι κυρίως περιγράφει τα συναισθήματα του προσώπου και σε κάποιες φάσεις ο τραγουδιστής ταυτίζεται με το πρόσωπο. Ο ήχος τους είναι αρκετά ‘εφετζίδικος’ και λίγο φευγαλέος. Αλλάζει συνεχώς ύφος και ρυθμό, τόσο που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις τη ροή του. Παρ όλα αυτά είναι πολύ μελωδικός και ρυθμικός όντας απλός. Κατα τη γνώμη μου όμως η μουσική είναι το αόριστο και γοητευτικό πέπλο αυτού του δίσκου. Το πιο δυνατό στοιχείο του είναι τα λόγια και ο τρόπος με τον οποίο τα λέει ο Keenan. Οι στίχοι είναι πολύ cryptic καθώς με αφορμή τους συναισθηματισμούς οι τύποι περνάνε διάφορα μηνύματα. Μπορείς να δεις πολλά διαφορετικά νοήματα, ανάλογα με την αντίληψη που έχεις. Γενικά η φιλοσοφία του Keenan στο θέμα των στίχων είναι πανομοιότυπη με αυτή που ακολουθεί και στους Tool, την άλλη μπάντα του. Αυτό που αλλάζει όμως είναι το ύφος και η φωνή του. Τα φωνητικά του είναι πολύ πιο φορτισμένα συναισθηματικά-καταφέρνει απόλυτα να σε φέρει στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση για να απολαύσεις το δίσκο και να βυθιστείς μέσα του. Η ηχώ της φωνής του σε κάποια σημεία σε βομβαρδίζει πολύ υπόνομα και νιώθεις υπνωτισμένος, παραλυμένος. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό σε τραγούδια όπως το Magdalena που περιγράφουν πολύ παραστατικά την εξάρτηση ενός τύπου από μια γυναίκα.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος δεν είναι εκθαμβωτικός μουσικά αλλά κάτι πολύ ανώτερο. Είναι καθοδηγητής σε μια άλλη διάσταση. Μια τολμηρή πρόταση υπο μορφήν πρόσκλησης σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Οι Perfect Circle όπως και οι άλλες μπάντες του Maynard δεν σε γοητεύουν με τα τραγούδια τους αλλά σε κάνουν να τα νιώσεις. Σε ψυχοπλακώνουν και σε βυθίζουν σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Είτε θετικά, είτε αρνητικά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: καθήλωση!!!
Το όνομα του δίσκου περιγράφει απόλυτα το περιεχόμενο του:ένας σωρός από ονόματα - ένα για κάθε τραγούδι- το καθένα από τα οποία έχει τη δική του ξεχωριστη ιστορία. Όλα όμως έχουν ένα κοινό: στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά σου. Κάθε τραγούδι κυρίως περιγράφει τα συναισθήματα του προσώπου και σε κάποιες φάσεις ο τραγουδιστής ταυτίζεται με το πρόσωπο. Ο ήχος τους είναι αρκετά ‘εφετζίδικος’ και λίγο φευγαλέος. Αλλάζει συνεχώς ύφος και ρυθμό, τόσο που δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις τη ροή του. Παρ όλα αυτά είναι πολύ μελωδικός και ρυθμικός όντας απλός. Κατα τη γνώμη μου όμως η μουσική είναι το αόριστο και γοητευτικό πέπλο αυτού του δίσκου. Το πιο δυνατό στοιχείο του είναι τα λόγια και ο τρόπος με τον οποίο τα λέει ο Keenan. Οι στίχοι είναι πολύ cryptic καθώς με αφορμή τους συναισθηματισμούς οι τύποι περνάνε διάφορα μηνύματα. Μπορείς να δεις πολλά διαφορετικά νοήματα, ανάλογα με την αντίληψη που έχεις. Γενικά η φιλοσοφία του Keenan στο θέμα των στίχων είναι πανομοιότυπη με αυτή που ακολουθεί και στους Tool, την άλλη μπάντα του. Αυτό που αλλάζει όμως είναι το ύφος και η φωνή του. Τα φωνητικά του είναι πολύ πιο φορτισμένα συναισθηματικά-καταφέρνει απόλυτα να σε φέρει στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση για να απολαύσεις το δίσκο και να βυθιστείς μέσα του. Η ηχώ της φωνής του σε κάποια σημεία σε βομβαρδίζει πολύ υπόνομα και νιώθεις υπνωτισμένος, παραλυμένος. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό σε τραγούδια όπως το Magdalena που περιγράφουν πολύ παραστατικά την εξάρτηση ενός τύπου από μια γυναίκα.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος δεν είναι εκθαμβωτικός μουσικά αλλά κάτι πολύ ανώτερο. Είναι καθοδηγητής σε μια άλλη διάσταση. Μια τολμηρή πρόταση υπο μορφήν πρόσκλησης σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Οι Perfect Circle όπως και οι άλλες μπάντες του Maynard δεν σε γοητεύουν με τα τραγούδια τους αλλά σε κάνουν να τα νιώσεις. Σε ψυχοπλακώνουν και σε βυθίζουν σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Είτε θετικά, είτε αρνητικά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: καθήλωση!!!
Last edited:
