Υπάρχουν ορισμένες μπάντες που είναι σαν τις πολύ ωραίες γυναίκες:έχουν κάτι απροσδιόριστο αλλά πολύ σαγηνευτικό πάνω τους-το λεγόμενο ‘τσαφ’. Συνήθως μπάντες τέτοιου είδους είναι αυτές που μπορούν να σε ταξιδέψουν σε άλλη διάσταση χωρίς ακριβώς να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί, απλά μπορείς να αφεθείς και να απολαύσεις το ταξίδι. Σε μια εποχή που για πολλούς οι εκπλήξεις στο τομέα της μουσικής ολοένα και λιγοστεύουν, έρχονται οι Clutch με το Blast Tyrant να δώσουν ένα ηχηρό χαστούκι αμφισβήτησης.
Ο δίσκος υποτίθεται ότι υπάγεται στην κατηγορία του rock. Και λέω υποτίθεται γιατί οι τύποι παίζουν πράγματα που απλά δεν κατηγοριοποιούνται. Από εκεί που ακούς το cypress groove που θυμίζει έντονα jazz – rock φτάνεις στο regulator που σε παραπέμπει σε κλασσικό rock. Οι αλλαγές στο ύφος και την ταχύτητα του παιξίματος είναι για σεμινάριο. Αξιοσημείωτο είναι ότι μαέστροι στις αλλαγές αυτές είναι οι κιθαρίστες, οι οποίοι καταρρίπτουν το κλισέ ότι το ρυθμό τον δίνουν αποκλειστικά το μπάσο και τα drums. Με ελάχιστα εφέ στις κιθάρες τους και απουσία σόλο και λοιπών ‘ακροβατικών’, το αποτέλεσμα είναι μεγαλειώδες. Τα drums σε όλα τα τραγούδια προσδίδουν το δικό τους χρώμα αλλάζοντας συνεχώς στυλ και ενω τη μία ηχούν σαν τενεκέδες, την άλλη είναι πολύ γρήγορα και εκκωφαντικά. Ο μπασίστας είναι λίγο δυσδιάκριτος σε κάποια τραγούδια. Ώρες ώρες όμως πετάγεται από τα παρασκήνια και κάνει θεαματικά ξεσπάσματα πάιζοντας πολύ τεχνικά και ρυθμικά. Τα φωνητικά είναι παθιασμένα και έχουν μια νότα τρέλας αλλά δείχνουν και κάτι άλλο:ότι αυτή η μπάντα είναι από εκείνες που παίζουν αυτό που παίζουν επειδή τους αρέσει. Δε σου δίνουν με τίποτα την αντίληψη ότι το κάνουν για να βγάλουν λεφτά ή ότι έχουν βαρεθεί ή ότι έχουν στερέψει από ιδέες. Γενικά όλη η αύρα του δίσκου είναι πολύ ιδιαίτερη. Ο ήχος των Clutch καταφέρνει να είναι καταιγιστικός αλλά όχι ηλεκτρική καταιγίδα όπως αυτός άλλων σύγχρονων γκρουπ. Είναι περισσότερο ξεσηκωτικός αλλά με υπόνομο τρόπο. Δεν είναι τόσο ψυχεδελικός όσο jazz – περισσότερο περιέργεια και αοριστία παρα τρέλα.
Οι Clutch είναι οι σουρεαλιστές του νέου rock: ανατρέπουν όλα τα δεδομένα και χαράσσουν εντελώς δικό τους δρόμο. Παίζουν χωρίς σχέδιο και πατέντες κι έτσι ο ήχος τους ξεχειλίζει από αυθορμητισμό και αυθεντία. Κάθε άλμπουμ τους είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο και αυτός ο πολύ αφηρημένος αλλά συγκλονιστικός δίσκος είναι μες τις καλύτερες δουλειές των τελευταίων ετών.
Ο δίσκος υποτίθεται ότι υπάγεται στην κατηγορία του rock. Και λέω υποτίθεται γιατί οι τύποι παίζουν πράγματα που απλά δεν κατηγοριοποιούνται. Από εκεί που ακούς το cypress groove που θυμίζει έντονα jazz – rock φτάνεις στο regulator που σε παραπέμπει σε κλασσικό rock. Οι αλλαγές στο ύφος και την ταχύτητα του παιξίματος είναι για σεμινάριο. Αξιοσημείωτο είναι ότι μαέστροι στις αλλαγές αυτές είναι οι κιθαρίστες, οι οποίοι καταρρίπτουν το κλισέ ότι το ρυθμό τον δίνουν αποκλειστικά το μπάσο και τα drums. Με ελάχιστα εφέ στις κιθάρες τους και απουσία σόλο και λοιπών ‘ακροβατικών’, το αποτέλεσμα είναι μεγαλειώδες. Τα drums σε όλα τα τραγούδια προσδίδουν το δικό τους χρώμα αλλάζοντας συνεχώς στυλ και ενω τη μία ηχούν σαν τενεκέδες, την άλλη είναι πολύ γρήγορα και εκκωφαντικά. Ο μπασίστας είναι λίγο δυσδιάκριτος σε κάποια τραγούδια. Ώρες ώρες όμως πετάγεται από τα παρασκήνια και κάνει θεαματικά ξεσπάσματα πάιζοντας πολύ τεχνικά και ρυθμικά. Τα φωνητικά είναι παθιασμένα και έχουν μια νότα τρέλας αλλά δείχνουν και κάτι άλλο:ότι αυτή η μπάντα είναι από εκείνες που παίζουν αυτό που παίζουν επειδή τους αρέσει. Δε σου δίνουν με τίποτα την αντίληψη ότι το κάνουν για να βγάλουν λεφτά ή ότι έχουν βαρεθεί ή ότι έχουν στερέψει από ιδέες. Γενικά όλη η αύρα του δίσκου είναι πολύ ιδιαίτερη. Ο ήχος των Clutch καταφέρνει να είναι καταιγιστικός αλλά όχι ηλεκτρική καταιγίδα όπως αυτός άλλων σύγχρονων γκρουπ. Είναι περισσότερο ξεσηκωτικός αλλά με υπόνομο τρόπο. Δεν είναι τόσο ψυχεδελικός όσο jazz – περισσότερο περιέργεια και αοριστία παρα τρέλα.
Οι Clutch είναι οι σουρεαλιστές του νέου rock: ανατρέπουν όλα τα δεδομένα και χαράσσουν εντελώς δικό τους δρόμο. Παίζουν χωρίς σχέδιο και πατέντες κι έτσι ο ήχος τους ξεχειλίζει από αυθορμητισμό και αυθεντία. Κάθε άλμπουμ τους είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο και αυτός ο πολύ αφηρημένος αλλά συγκλονιστικός δίσκος είναι μες τις καλύτερες δουλειές των τελευταίων ετών.
