Συναίσθημα και λογική...πότε πήγαν μαζί αυτά τα δυο...Γεγονός αναμφισβήτητο σχεδόν από τους πάντες,,
Ειδικά παλαιότερα η λογική αυτή που χαρακτήριζε το progressive (όχι πως τα έζησα, αλλα απ οτι εχω ακούσει), είχε να κάνει κυρίως με την δυσκολία του θέματος στον τεχνικό τομέα αφήνοντας παράλληλα τον σπουδαιότερο λόγο για τον οποίο γράφεται μουσική (συναίσθημα) απ έξω...
Εκείνοι που κατάφεραν να τα συνδυάσουν κατά κάποιο τρόπο ίσως ήταν οι Marillion..(μην ακούσω για King Crimson και τα συναφή γιατί ο Fripp και η απίστευτη παρέα του είχαν σαν σκοπό να ξετινάξουν την ανθρωπότητα με τις εξωπραγματικές τους εμπνεύσεις και όχι να μας φέρουν φάτσα με φάτσα με καθημερινά πράγματα..
Φαίνεται λοιπόν εδώ απο τις πρώτες νότες ότι oι Gazpacho,,(οπως και στο προηγούμενό τουςhttp://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=21673&highlight=gazpacho δεν έχουν σαν σκοπό να μας αφήσουν τα σαγόνια στο πάτωμα με την τεχνική τους αλλά να μας ενσωματώσουν σε ένα μουσικό παραμύθι που ζώντας το,,δεν θες να τελειώσει.
τελικά το repeat είναι η καλύτερη εφεύρεση της ανθρωπότητας...
Για να περάσω στα ενδότερα ο δίσκος χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες και συνολικά εφτά κομμάτια..
Ακούγοντας το εναρκτήριο desert flight μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα αφού ειδικά στα φωνητικά οι αναφορές στους Muse είναι κάτι παραπάνω από εμφανής,,όπως επίσης ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία παίζουν...
είναι κάτι για το οποίο δεν με είχαν "συνηθίσει" στο προηγούμενο...
και όταν λέω ίδιοι το εννοώ,,απλά ακούστε το και θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάει ο Matthew Bellamy των Muse...
Τα "βάσανα" όμως αρχίζουν με το επόμενο κομμάτι το the walk το οποίο χωρίζεται σε δυο μέρη..
Εδώ αυτόματα τα φώτα πέφτουν,οι ρυθμοί χαμηλώνουν και το παιχνίδι με τα συναισθήματα αρχίζει.... o Jan-Henrik Ohme που είναι στα φωνητικά αναλαμβάνει τα ηνία και θαρρείς πως ζωγραφίζει με την φωνή του πάνω σε ένα αόρατο καμβά γεμάτο άστρα..οι υπόλοιποι των συνοδεύουν με έντεχνο τρόπο μέχρι να βουβαθεί αυτός και να τελειώσει το πρώτο μέρος με ανατολίτικες μελωδίες βγαλμένες από τις Χίλιες Και Μια Νύχτες..
Δεύτερο μέρος και η φωνή αποκτά ξανά τα σκήπτρα αυτή τη φορά με εντονότερες στιγμές στο πιάνο δημιουργώντας έτσι ένα τοίχος από γλύκες μελωδίες σε φωνητικά και μουσική που δύσκολα βγαίνουν από το μυαλό ....
Μάλλον ετοιμάζουν το έδαφος για το κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από το ομότιτλο Tick Tock,,κομμάτι για το οποίο το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην εσωτερικότητα που βγάζουν κάποιες στιγμές των TALK TALK ....
Ειδικά το τετράστιχο "your rear the thunder
far below
the air is younger
the engine's cold
νομίζω ότι είναι και η κορύφωση του δίσκου..τουλάχιστον συναισθηματικά και μαζί με το solo στην κιθάρα που ακολουθεί...
Οι καθολικές ψαλμωδίες που έπονται,κάπου ξεφεύγουν λίγο απ το θέμα αλλά
ίσως και να κρίνονται απαραίτητες για το concept....
το ηλεκτρικό βιολί κάνει αισθητή σε πολλά μέρη την παρουσία του αλλά τον κύριο λόγο στην μουσική των Gazpacho είναι το πιάνο...
Μελωδίες που μοιάζουν σαν να ήταν εκεί από πάντα ξεπετιούνται σε κάθε μετρό,σε κάθε στροφή απ όλες τις κατευθύνσεις...φωνή,,πιάνο,,κιθάρα,,βιολι,,σε απόλυτη ταύτιση...
Κάθε νότα και γροθιά στο στομάχι...Φωνητικές γραμμές με το χέρι στην καρδιά..να στάζουν νοσταλγία,,προκαλώντας το έρεβος κάθε στιγμή...προκαλώντας και εμάς τους ίδιους να αφεθούμε σε ένα μαγικό παραμύθι κοιτάζοντας τα πάντα με τα μάτια ενός παιδιού...
Με το προτελευταίο τους Night τους συμπάθησα αφάνταστα..
Με τούτο εδώ τους λάτρεψα....
Κορυφαίο για μένα μέχρι στιγμής για φέτος...
Ειδικά παλαιότερα η λογική αυτή που χαρακτήριζε το progressive (όχι πως τα έζησα, αλλα απ οτι εχω ακούσει), είχε να κάνει κυρίως με την δυσκολία του θέματος στον τεχνικό τομέα αφήνοντας παράλληλα τον σπουδαιότερο λόγο για τον οποίο γράφεται μουσική (συναίσθημα) απ έξω...
Εκείνοι που κατάφεραν να τα συνδυάσουν κατά κάποιο τρόπο ίσως ήταν οι Marillion..(μην ακούσω για King Crimson και τα συναφή γιατί ο Fripp και η απίστευτη παρέα του είχαν σαν σκοπό να ξετινάξουν την ανθρωπότητα με τις εξωπραγματικές τους εμπνεύσεις και όχι να μας φέρουν φάτσα με φάτσα με καθημερινά πράγματα..
Φαίνεται λοιπόν εδώ απο τις πρώτες νότες ότι oι Gazpacho,,(οπως και στο προηγούμενό τουςhttp://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=21673&highlight=gazpacho δεν έχουν σαν σκοπό να μας αφήσουν τα σαγόνια στο πάτωμα με την τεχνική τους αλλά να μας ενσωματώσουν σε ένα μουσικό παραμύθι που ζώντας το,,δεν θες να τελειώσει.
τελικά το repeat είναι η καλύτερη εφεύρεση της ανθρωπότητας...
Για να περάσω στα ενδότερα ο δίσκος χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες και συνολικά εφτά κομμάτια..
Ακούγοντας το εναρκτήριο desert flight μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα αφού ειδικά στα φωνητικά οι αναφορές στους Muse είναι κάτι παραπάνω από εμφανής,,όπως επίσης ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία παίζουν...
είναι κάτι για το οποίο δεν με είχαν "συνηθίσει" στο προηγούμενο...
και όταν λέω ίδιοι το εννοώ,,απλά ακούστε το και θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάει ο Matthew Bellamy των Muse...
Τα "βάσανα" όμως αρχίζουν με το επόμενο κομμάτι το the walk το οποίο χωρίζεται σε δυο μέρη..
Εδώ αυτόματα τα φώτα πέφτουν,οι ρυθμοί χαμηλώνουν και το παιχνίδι με τα συναισθήματα αρχίζει.... o Jan-Henrik Ohme που είναι στα φωνητικά αναλαμβάνει τα ηνία και θαρρείς πως ζωγραφίζει με την φωνή του πάνω σε ένα αόρατο καμβά γεμάτο άστρα..οι υπόλοιποι των συνοδεύουν με έντεχνο τρόπο μέχρι να βουβαθεί αυτός και να τελειώσει το πρώτο μέρος με ανατολίτικες μελωδίες βγαλμένες από τις Χίλιες Και Μια Νύχτες..
Δεύτερο μέρος και η φωνή αποκτά ξανά τα σκήπτρα αυτή τη φορά με εντονότερες στιγμές στο πιάνο δημιουργώντας έτσι ένα τοίχος από γλύκες μελωδίες σε φωνητικά και μουσική που δύσκολα βγαίνουν από το μυαλό ....
Μάλλον ετοιμάζουν το έδαφος για το κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από το ομότιτλο Tick Tock,,κομμάτι για το οποίο το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην εσωτερικότητα που βγάζουν κάποιες στιγμές των TALK TALK ....
Ειδικά το τετράστιχο "your rear the thunder
far below
the air is younger
the engine's cold
νομίζω ότι είναι και η κορύφωση του δίσκου..τουλάχιστον συναισθηματικά και μαζί με το solo στην κιθάρα που ακολουθεί...
Οι καθολικές ψαλμωδίες που έπονται,κάπου ξεφεύγουν λίγο απ το θέμα αλλά
ίσως και να κρίνονται απαραίτητες για το concept....
το ηλεκτρικό βιολί κάνει αισθητή σε πολλά μέρη την παρουσία του αλλά τον κύριο λόγο στην μουσική των Gazpacho είναι το πιάνο...
Μελωδίες που μοιάζουν σαν να ήταν εκεί από πάντα ξεπετιούνται σε κάθε μετρό,σε κάθε στροφή απ όλες τις κατευθύνσεις...φωνή,,πιάνο,,κιθάρα,,βιολι,,σε απόλυτη ταύτιση...
Κάθε νότα και γροθιά στο στομάχι...Φωνητικές γραμμές με το χέρι στην καρδιά..να στάζουν νοσταλγία,,προκαλώντας το έρεβος κάθε στιγμή...προκαλώντας και εμάς τους ίδιους να αφεθούμε σε ένα μαγικό παραμύθι κοιτάζοντας τα πάντα με τα μάτια ενός παιδιού...
Με το προτελευταίο τους Night τους συμπάθησα αφάνταστα..
Με τούτο εδώ τους λάτρεψα....
Κορυφαίο για μένα μέχρι στιγμής για φέτος...
Last edited: