Στην αναμπουμπούλα ο Λύκος χαίρεται

17 June 2006
14,350
51ROAknC%2B7L._SS500_.jpg


Howlin' Wolf: The Definitive Collection (Geffen CD - 2007 remaster)

Ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, σου έρχεται στο νού σκουριασμένη ατμομηχανή σε τρελή κούρσα με καμένα φρένα. ´Η ακουστικό τσουνάμι. Ή κλοτσοπατινάδα. Ή σαν να παρατηρείς ένα φρενιασμένο γορίλα από την κλειδαρότρυπα. Η ένταση, το βάσανο και η κλειστοφοβία που αποπνέει αυτή η μουσική σε κάνουν να νιώθεις περίπου τυχερός που δεν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με το Λύκο: θα σε εξαέρωναν στη στιγμή. 20 κομμάτια, απάνθισμα από ολόκληρη την πορεία του Howlin’ Wolf στην Chess Records: μιλάμε για κόντρα φιλέτο χωρίς ίχνος από ξύγκι - η αφρόκρεμα από κάμποση από τις πιο συνταρακτικές μουσικές που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Θυμάμαι τα λόγια του Greil Marcus (Mystery Train: Images Of America In Rock’n’Roll Music): ‘οι κιθαρίστες του Wolf, είχαν φτιάξει ένα στιλ τόσο χαοτικό που απαιτούσε μια rhythm-section πολύ γρήγορη για να μη γκρεμοτσακιστεί το κομμάτι. Δεν υπήρχε εδώ ίχνος από την καθωσπρέπει συμπεριφορά μιάς ορχήστρας όπου όλοι περιμένουν να σολάρουν, καθένας με τη σειρά του. Δεν υπήρχε ίχνος επίδειξης. Οι καλύτεροι δίσκοι του Wolf, έμοιαζαν με τρίλεπτες φυλετικές ταραχές. Τύμπανα, μπάσο, πιάνο και φυσαρμόνικα συγκεντρώνονταν στο ρυθμό, σφυροκοπώντας και χώνοντας. Για μια στιγμή άφηναν το beat να κάνει κατάληψη, να πάρει μαζί του το κομμάτι. Μετά, εκεί που νόμιζες πως έχεις πια καταλάβει πού το πάνε, ο κιθαρίστας πήδαγε μέσα στον αχταρμά σαν τυφώνας και οι άλλοι του ορμούσαν και πλακώνονταν όλοι μαζί’.

A Classic.
 

caerbannog

Established Member
7 May 2008
290
Γειά και χαρά. Επειδή το εξώφυλλο δε μου λέει κάτι, προφανώς πρόκειται για μονό cd. Υπήρχε και μια παλαιότερη φροντισμένη και χορταστική επιλογή της Chess σε διπλό CD με περισσότερα κομμάτια (και ψυχεδελικό εξώφυλλο α λα Butterfield), η οποία στην ουσία ήταν επιλογή από το πολύ ωραίο αλλά και πολύ μεγάλο κουτί με τα άπαντα του λύκου. Αν και το αναμπουμπούλας θα του πήγαινε καλύτερα. Για όλα όσα έγραψες παραπάνω είχα πάντα την εντύπωση ότι ο εν λόγω πρέπει να ήταν από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης του Cpt Beefheart. Ξεχωρίζει όχι μόνο η μπάντα και οι ενορχηστρώσεις :music-smiley-006:αλλά και ο έξω φωνή τρόπος που τραγουδάει :worshippy:- πράγμα που τον διαφοροποιεί από τους συναδέλφους του και τον κάνει άμεσα αναγνωρίσιμο. -bye-
 

superfly

Moderator
Staff member
21 November 2008
15,733
πετρουπολη
51ROAknC%2B7L._SS500_.jpg


Howlin' Wolf: The Definitive Collection (Geffen CD - 2007 remaster)

Ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, σου έρχεται στο νού σκουριασμένη ατμομηχανή σε τρελή κούρσα με καμένα φρένα. ´Η ακουστικό τσουνάμι. Ή κλοτσοπατινάδα. Ή σαν να παρατηρείς ένα φρενιασμένο γορίλα από την κλειδαρότρυπα. Η ένταση, το βάσανο και η κλειστοφοβία που αποπνέει αυτή η μουσική σε κάνουν να νιώθεις περίπου τυχερός που δεν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με το Λύκο: θα σε εξαέρωναν στη στιγμή. 20 κομμάτια, απάνθισμα από ολόκληρη την πορεία του Howlin’ Wolf στην Chess Records: μιλάμε για κόντρα φιλέτο χωρίς ίχνος από ξύγκι - η αφρόκρεμα από κάμποση από τις πιο συνταρακτικές μουσικές που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Θυμάμαι τα λόγια του Greil Marcus (Mystery Train: Images Of America In Rock’n’Roll Music): ‛οι κιθαρίστες του Wolf, είχαν φτιάξει ένα στιλ τόσο χαοτικό που απαιτούσε μια rhythm-section πολύ γρήγορη για να μη γκρεμοτσακιστεί το κομμάτι. Δεν υπήρχε εδώ ίχνος από την καθωσπρέπει συμπεριφορά μιάς ορχήστρας όπου όλοι περιμένουν να σολάρουν, καθένας με τη σειρά του. Δεν υπήρχε ίχνος επίδειξης. Οι καλύτεροι δίσκοι του Wolf, έμοιαζαν με τρίλεπτες φυλετικές ταραχές. Τύμπανα, μπάσο, πιάνο και φυσαρμόνικα συγκεντρώνονταν στο ρυθμό, σφυροκοπώντας και χώνοντας. Για μια στιγμή άφηναν το beat να κάνει κατάληψη, να πάρει μαζί του το κομμάτι. Μετά, εκεί που νόμιζες πως έχεις πια καταλάβει πού το πάνε, ο κιθαρίστας πήδαγε μέσα στον αχταρμά σαν τυφώνας και οι άλλοι του ορμούσαν και πλακώνονταν όλοι μαζί’.

A Classic.



:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

τον εχω και προσφατο αφου ειδα το σαββατοκυριακο το cadillac records
 
17 June 2006
14,350
είχα πάντα την εντύπωση ότι ο εν λόγω πρέπει να ήταν από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης του Cpt Beefheart.

Βεβαίως και ήταν.
Και όχι μόνο του Beefheart: ο Λύκος είναι ο προπάτωρ της πιο σημαντικής κατά τη γνώμη μου συνιστώσας της μουσικής που φτιάχτηκε πέρα από τον Ατλαντικό. Beefheart, The Band, Tom Waits και πάει λέγοντας. Punk πολύ πριν από το punk. Και οι Band, όταν συνόδευαν τον Ronnie Hawkins, ήταν punk του κερατά. Πράγμα που φυσικά φαίνεται και μετά, όσο φροντισμένες κι αν είναι οι studio ηχογραφήσεις τους.
Ο άλλος πολύ σημαντικός μαύρος προπάτωρ είναι ο Bo Diddley: από εκεί ξεκινούν οι Velvets. Kαι η λατρεία του riff.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,351
Βεβαίως και ήταν.
Και όχι μόνο του Beefheart: ο Λύκος είναι ο προπάτωρ της πιο σημαντικής κατά τη γνώμη μου συνιστώσας της μουσικής που φτιάχτηκε πέρα από τον Ατλαντικό. Beefheart, The Band, Tom Waits και πάει λέγοντας. Punk πολύ πριν από το punk. Και οι Band, όταν συνόδευαν τον Ronnie Hawkins, ήταν punk του κερατά. Πράγμα που φυσικά φαίνεται και μετά, όσο φροντισμένες κι αν είναι οι studio ηχογραφήσεις τους.
Ο άλλος πολύ σημαντικός μαύρος προπάτωρ είναι ο Bo Diddley: από εκεί ξεκινούν οι Velvets. Kαι η λατρεία του riff.

The hawk....:grinning-smiley-043
 

caerbannog

Established Member
7 May 2008
290
Βεβαίως και ήταν.
Και όχι μόνο του Beefheart: ο Λύκος είναι ο προπάτωρ της πιο σημαντικής κατά τη γνώμη μου συνιστώσας της μουσικής που φτιάχτηκε πέρα από τον Ατλαντικό. Beefheart, The Band, Tom Waits και πάει λέγοντας. Punk πολύ πριν από το punk. Και οι Band, όταν συνόδευαν τον Ronnie Hawkins, ήταν punk του κερατά. Πράγμα που φυσικά φαίνεται και μετά, όσο φροντισμένες κι αν είναι οι studio ηχογραφήσεις τους.
Ο άλλος πολύ σημαντικός μαύρος προπάτωρ είναι ο Bo Diddley: από εκεί ξεκινούν οι Velvets. Kαι η λατρεία του riff.

Bo Diddley was a gun slinger :violent-smiley-030:κατά τον Alex Harvey:grinning-smiley-043......