Ημουν το Σάββατο στο πατρικό μου σπίτι, καθώς κοίταζα τους δίσκους που ποτέ δεν πήρα ( αφού το έχω τώρα πλέον σε cd ), έπεσε το μάτι μου στο Master of Reality των Black Sabbath.
Δίσκο-Βινύλιο που τον είχα αγοράσει όταν πρωτοπήρα πικ-απ, εκεί στα τέλη του 70.
Ο δίσκος αποτελεί την 3η δουλειά των Black Sabbath, η οποία βγήκε στα δισκοπωλεία το 71
Το βινύλιο είναι κατασκευασμένο στην Ολλανδία,
Ο Iommi προσαρμόζει το παίξιμο στην κιθάρα του πιο χαμηλά, δημιουργώντας και επηρεάζοντας έτσι, μια πλειάδα κιθαριστών, αλλά και συγκροτημάτων σε αυτό το ύφος, με αποτέλεσμα να ξεπηδήσουν ρεύματα όπως doom που βασίστηκαν πάνω σε αυτή την τεχνική.
Βάζοντας το δίσκο να παίξει, γεμίζω άπο ρίγη συγκίνησης όταν η βελόνα γλυστρά βασανιστικά στα αυλάκια και ο μαγευτικός βήχας του Οzzy κυριαρχεί στα αυτιά μου, από το εισαγωγικό κομμάτι από το Sweet Leaf, που δεν μιλάει για αγάπες αλλά για πρώτη φορά για το "γλυκό φύλλο", αφορά τα ναρκωτικά.
Πριν καλά - καλά το καταλάβω, το αφοπλιστικό riff του "Sweet Leaf" συνεπαίρνει μυαλό και ψυχή.
Μεστή και πολύ δημιουργκιή δουλειά, με Οzzy και Iommi να βρίσκονται σε απίστευτη φόρμα, ενώ το μπάσο του Geezer Butler γεμίζει με απίστευτο όγκο μαζί με το αδιάκοπο σφυροκόπημα των ντραμς του Bill Ward.
Η άκρως ψυχεδελική εισαγωγή στο "After Forever" δίνει τη σειρά της σε ένα ακόμη μελαγχολικό tempo riff από τα απόκοσμα φωνητικά του Mr. Ozz.
1. Sweet Leaf
2. After Forever
3. Embryo
4. Children of The Grave
5. Orchid
6. Lord of This World
7. Solitude
8. Into The Void
Την καλύτερη στιγμή, αποτελούν κατά την γνώμη μου τα Lord Of This World, και Children of the Grave, που ενώ ξεκινάνε αργά την συνέχεια σπιντάρουν ανελέητα.
H μπαλάντα "Solitude", είναι τραγουδισμένη από τον κύριο Osbourne, σε εξαιρετικά διαφορετικό ύφος και κλίμα από όλο τον δίσκο, ίσως ένα από τα πιο απαισιόδοξα και μελαγχολικα κομμάτια, «...My name it means nothing / my fortune is less...».
Μήπως τελικά, πρέπει να φέρω το πικ απ στο σπίτι ?
