50 χρόνια πια.Και δεν έχει γεράσει ούτε λεπτό.
Χαιλάντερ σκέτος ή βαμπίρ,ανάλογα το πως το βλέπεις.
Μετά το Paranoid και την επιτυχία που το ακολούθησε,οι Sabbath παρόλο που κυκλοφόρησαν 2 δίσκους μέσα στο 1970,περιοδεύοντας ανελέητα,δεν έχουν καν ιδρώσει αντίθετα είναι πιο κ@@@μενοι από ποτέ.
Μπαίνουν στο studio αλλά ο Τony Iommi έχει ένα πρόβλημα.Παίζοντας συνέχεια τα δυο του κομμένα δάχτυλα,από το ατύχημα που είχε στο εργοστάσιο μερικά χρόνια πριν,τον πεθαίνουν στους πόνους.
Αποφασίζει να χαλαρώσει την ένταση των χορδών της Gibson SG ξεκουρδίζοντας τη 3 οκτάβες,ώστε να μην πονάει παίζοντας.
Αυτή η-κατα βάση-ανάγκη δημιούργησε το "λασπώδη" ήχο στην κιθάρα που καταφέρνει να ακούγεται ακόμα βαρύτερος από το Paranoid.Aρωγοί σε αυτό το αποτέλεσμα ήταν βέβαια και ο Roger Bain με τον Τom Allom,παραγωγός και μηχανικός ήχου αντίστοιχα που έπιασαν αυτό που είχε στο μυαλό του ο "Ιταλός" και το ηχογράφησαν.
Το αποτέλεσμα ακούγεται μηχανικό και ψυχεδελικό ταυτόχρονα σαν μια τεράστια μηχανή να δουλεύει ακατάπαυστα στη μέση της ερήμου.
Λογικό αν σκεφτείς ότι Sabbath είναι παιδιά μεγαλωμένα στα εργοστάσια του Birmingham.
- "Σκέψου πως είναι να μεγαλώνεις ακούγοντας επί 24 ώρες το 24ωρο τον ήχο των μηχανών από τα εργοστάσια του Birmingham.Aυτός ο μονότονος ήχος σε στοιχειώνει,σου γίνεται βίωμα και είναι αδύνατον να μην περάσει στη μουσική που γράφεις" θα πεί κάποια στιγμή ο Bill Ward.
Ο Aφέντης Της Πραγματικότητας είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.
Ένα ηχητικό δημιούργημα ωμού ρεαλισμού που αντηχεί τη ζωή μιας βιομηχανικής πόλης και μιας μονότονης πραγματικότητας -μιας πραγματικότητας από την οποία οι Sabbath ήθελαν να ξεφύγουν.
- "Μεγαλώνοντας στο Aston είχες δύο επιλογές για το μέλλον σου.Να δουλέψεις βάρδια στο εργοστάσιο και να....δουλέψεις βάρδια στο εργοστάσιο.Οι μόνοι τρόποι για να ξεφύγεις από αυτή τη ζωή ήταν το ποδόσφαιρο και η μουσική.Εμείς από μπάλα δεν το κατέχαμε οπότε η μουσική ήταν μονόδρομος" θα πεί ο Iommi που η δουλειά του στο εργοστάσιο του στοίχησε 2 δάχτυλα και κόντεψε να καταστραφεί.
Θα τον σώσει ένας...δίσκος του Django Reinhart που θα του δώσει το αφεντικό του,προκειμένου να του δώσει κίνητρο να μην παρατήσει την κιθάρα,λέγοντας του την ιστορία του Django.
Μερικά χρόνια μετά ο Ιommi θα γράψει μερικά από τα πιο εμπνευσμένα ριφφ που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ,βασισμένα σε αυτό τον ήχο που είχε γίνει μέρος του DNA του και που προσπαθούσε να το ξορκίσει.
Ο Geezer θα ακολουθήσει αυτό το "ξεκούρδισμα" και θα συνοδεύσει τον Iommi παίζοντας ουσιαστικά τα riffs με το μπάσο του,κάνοντας τον ήχο του άλμπουμ ακόμα βαρύτερο και δίνοτας του έναν τεράστιο όγκο.
Και εκεί έρχεται ο Ward να προσθέσει τη jazzy πινελιά του στα ντραμς γεμίζοντας τις αλλαγές στα ριφφ με τρόπο εφυέστατο,σχεδόν "επαναδημιουργώντας" τες φτιάχνοντας με τον Geezer ένα Wall of Sound συμπαγές και πυκνό σαν τσιμέντο αλλά ταυτόχρονα "ρευστό" σαν λιωμένο μέταλλο.
Δεν κουράζεσαι να ακούς αυτό το δίσκο,παρ'όλο που δεν είναι "διασκεδαστικός".
Το αντίθετο είναι θεοσκότεινος.δυσοίωνος σαν την προδιαγεγραμμένη ζωή σε μια βιομηχανική πόλη,στοιχειωτικός σαν τη φωνή του Ozzy ο οποίος δεν τραγουδάει αλλά
ερμηνεύει κυριολεκτικά την ατμόσφαιρα του δίσκου.
Η κληρονομιά του Master of Reality αντηχεί ακόμα,δείχνοντας πως ο ήχος του ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.Τα riffs του Children of the Grave,θα γεννήσουν το Thrash στα 80'ς,οι καλοί μαθητές από το Seattle Αlice in Chains και Soundgarden θα ξεκουρδίσουν τις κιθάρες τους προκειμένου να πιάσουν το ίδιο feeling,οι Kyuss θα πάρουν το Into the Void θα το κάνουν κορώνα στο κεφάλι τους και εκεί στην έρημο της Califfornia θα φτιάξουν το stoner,οι Pantera θα εισβάλουν στα 90's με τον ίδιο ήχο και ο Anselmo θα τον πάρει και θα τον κατεβάσει στην Νέα Ορλεάνη μπολιάζοντάς τον με τις μουσικές του Δέλτα φτιάχνοντας με τους Down το sludge.Και εκεί κάπου θα εμφανιστεί ο Al Jurgensen και οι Ministry που άκουσαν αυτή την βιομηχανική ατμόσφαιρα,της έβαλαν ηλεκτρονικές ουρές και έφτιαξαν-τι άλλο-το Industrial.
Στην Αγγλία οι Paradise Lost θα του βάλουν gothic στοιχεία,οι Cathedral θα χαμηλώσουν κι άλλο τους ρυθμούς συνεχίζοντας αυτό που έκαναν οι πρώτοι "απόστολοι" αυτού του δίσκου στις αρχές των 80'ς Trouble γεννώντας το Doom.Και πάντα θα υπάρχουν και οι Candlemass.
Να μαστε καλά να τον ακούμε για άλλα 50 χρόνια.
Αφιερωμένο στο δημιουργό αυτού του νήματος.Μεταλλάς από τους λίγους...
