Το καλοκαίρι επιτέλους έφτασε και όλοι πλέον μπορούμε να χαλαρώσουμε. Πολλοί θα έχουν στο μυαλό τους να ακούσουν και τον κατάλληλο ήχο για να ηρεμήσουν. Φυσικά εύθυμα τραγουδάκια, μπαλάντες και γενικά ήρεμα πράγματα που θα παραπέμπουν σε ρομαντικό ηλιοβασίλεμα χρειάζονται, αλλά τι είναι οι διακοπές χωρίς κακά παιδιά και ‛ζαβολιές’? Κάποια albums πρέπει να έχουν το ρόλο αυτό, να μας κινητοποιούν, να μας ‛βάζουν στην πρίζα’. Πρώτο και καλύτερο θα πρότεινα το Faceless των Godsmack.
Τον καιρό που οι Godsmack έβγαλαν το Faceless, είχαν τραβήξει τα βλέμματα όλων γιατί μόλις είχαν διώξει τον Tommy Stewart, τον πρώτο drummer και τον είχαν αντικαταστήσει με το Shannon Larkin. Και επειδή τα κρουστά ήταν πάντα πολύ δυνατό σημείο τους, όλοι αναρωτιόντουσαν αν θα μπορούσε ο δίσκος να είναι αντάξιος του ονόματος τους. Όσοι όμως περίμεναν στραβοπάτημα για να κριτικάρουν και να χαρούν, περιορίστηκαν σε βαθείς αναστεναγμούς. Μια εξαιρετική δουλειά τους απ όλες τις απόψεις. Ο συγχρονισμός τους είναι καταπληκτικός. Βασικός υπαίτιος είναι ο drummer, ο οποίος ενω τη μιά στιγμή καθοδηγεί τους υπόλοιπους με την χάρη του Herbert Von Karajan, την επόμενη στιγμή γίνεται σεληνιασμένος δαίμονας και κοπανάει αλύπητα το κιτ του. Δεν χάνει ποτέ το μέτρο, όπως και να παίζει. Και είτε παίζει αργά, είτε γρήγορα, διατηρεί πάντα επιβλητικότητα και τεχνική. Τα φωνητικά παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας του δίσκου. Μολονότι ο τραγουδιστής δεν είναι φάλτσος, τραγουδάει δυνατά και παθιασμένα σε σημείο οργής. Θυμίζει λίγο τον Hetfield σε πολλά σημεία. Ουρλιαχτά περιλαμβάνονται στα τραγούδια και είναι τέτοια η κραυγή του Sully που θες να πηδήξεις από το παράθυρο. Ο μπασίστας αναλαμβάνει το σφυροκόπημα και συμπληρώνει τα drums. Παίζει με όλη τη δύναμη και τη ‛βρωμιά’ του ενισχυτή του και είναι αυτός που –συνήθως- δίνει το έναυσμα για τα σόλο και τα γενικά ξεσπάσματα. Όσον αφορά τον ήχο της κιθάρας είναι πολύ παραμορφωμένος αλλά απλός από άποψη παιξίματος. Βαριά riffs και βραχύχρονα απλά σόλο προσθέτουν την τελική ‛μεταλική’ πινελιά στην άγρια ομορφιά αυτού του δίσκου,σε τσιτώνουν και ανυψώνουν κι άλλο την αδρεναλίνη σου όταν τον ακούς.
Οι Godsmack δεν υπάγονται στην κατηγορία του hard rock αλλά ούτε και του metal.Οι ίδιοι έχουν πει ότι έχουν επηρεαστεί από τους Metallica αλλά και από μπάντες όπως οι Tool.Ο ήχος τους όμως είναι πιο σύγχρονος και πολύ πιο αόριστος και λόγω εφέ και λόγω έντασης και ενέργειας, κάτι που τον καθιστά υβριδιακό και μοναδικό.Αν ψάχνετε κάποιους να σας βομβαρδίσουν με ένα δίσκο, να σας παγιδέψουν σε ηλεκτρική καταιγίδα και να σας ‛φτιάξουν’, μόλις τους βρήκατε...
Τον καιρό που οι Godsmack έβγαλαν το Faceless, είχαν τραβήξει τα βλέμματα όλων γιατί μόλις είχαν διώξει τον Tommy Stewart, τον πρώτο drummer και τον είχαν αντικαταστήσει με το Shannon Larkin. Και επειδή τα κρουστά ήταν πάντα πολύ δυνατό σημείο τους, όλοι αναρωτιόντουσαν αν θα μπορούσε ο δίσκος να είναι αντάξιος του ονόματος τους. Όσοι όμως περίμεναν στραβοπάτημα για να κριτικάρουν και να χαρούν, περιορίστηκαν σε βαθείς αναστεναγμούς. Μια εξαιρετική δουλειά τους απ όλες τις απόψεις. Ο συγχρονισμός τους είναι καταπληκτικός. Βασικός υπαίτιος είναι ο drummer, ο οποίος ενω τη μιά στιγμή καθοδηγεί τους υπόλοιπους με την χάρη του Herbert Von Karajan, την επόμενη στιγμή γίνεται σεληνιασμένος δαίμονας και κοπανάει αλύπητα το κιτ του. Δεν χάνει ποτέ το μέτρο, όπως και να παίζει. Και είτε παίζει αργά, είτε γρήγορα, διατηρεί πάντα επιβλητικότητα και τεχνική. Τα φωνητικά παίζουν το δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας του δίσκου. Μολονότι ο τραγουδιστής δεν είναι φάλτσος, τραγουδάει δυνατά και παθιασμένα σε σημείο οργής. Θυμίζει λίγο τον Hetfield σε πολλά σημεία. Ουρλιαχτά περιλαμβάνονται στα τραγούδια και είναι τέτοια η κραυγή του Sully που θες να πηδήξεις από το παράθυρο. Ο μπασίστας αναλαμβάνει το σφυροκόπημα και συμπληρώνει τα drums. Παίζει με όλη τη δύναμη και τη ‛βρωμιά’ του ενισχυτή του και είναι αυτός που –συνήθως- δίνει το έναυσμα για τα σόλο και τα γενικά ξεσπάσματα. Όσον αφορά τον ήχο της κιθάρας είναι πολύ παραμορφωμένος αλλά απλός από άποψη παιξίματος. Βαριά riffs και βραχύχρονα απλά σόλο προσθέτουν την τελική ‛μεταλική’ πινελιά στην άγρια ομορφιά αυτού του δίσκου,σε τσιτώνουν και ανυψώνουν κι άλλο την αδρεναλίνη σου όταν τον ακούς.
Οι Godsmack δεν υπάγονται στην κατηγορία του hard rock αλλά ούτε και του metal.Οι ίδιοι έχουν πει ότι έχουν επηρεαστεί από τους Metallica αλλά και από μπάντες όπως οι Tool.Ο ήχος τους όμως είναι πιο σύγχρονος και πολύ πιο αόριστος και λόγω εφέ και λόγω έντασης και ενέργειας, κάτι που τον καθιστά υβριδιακό και μοναδικό.Αν ψάχνετε κάποιους να σας βομβαρδίσουν με ένα δίσκο, να σας παγιδέψουν σε ηλεκτρική καταιγίδα και να σας ‛φτιάξουν’, μόλις τους βρήκατε...
Last edited: