Ένας από τους δώδεκα άθλους που έπρεπε να κάνει ο Asterix για να αναγκάσει τον καίσαρα να αποδεχθεί την ‘ανωτερότητα’ των Γαλατών στο ομότιτλο κόμικ, ήταν να καταφέρει να μην υποκύψει στη μαγεία των γυναικών του λεγόμενου ‘νησιού της ηδοννής’. Όμως τουλάχιστον αυτός είχε μαγικό φίλτρο. Εγώ όταν άκουγα το Happenstance της Rachael Yamagata δεν είχα το παραμικρό μέσο άμυνας. Και τελικά υπέκυψα και μαγεύτηκα...
Πρόκειται για τον απόλυτο ‘δίσκο-γκομενοπαγίδα’. Η υπόκρουση είναι σημείο αναφοράς δεδομένου του είδους μουσικής στο οποίο υπάγεται το άλμπουμ. Τα ντραμς παραπέμπουν έντονα σε jazz δίσκο. Αργά, ρυθμικά και όσο δυνατά χρειάζεται για να στηθούν γύρω τους τα άλλα όργανα. Τα πλήκτρα σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μπαρ στο χιονισμένο Σικάγο τη δεκαετία του ’50, λες και συμμετέχεις σε φιλμ νουάρ. Είτε ορμητικά, είτε ρομαντικά, είτε ως απλά συνοδευτικά των πνευστών παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη μαγεία του δίσκου. Η ακουστική κιθάρα που ακούγεται σε μερικά τραγούδια κάνει πιο γλυκιά και ρομαντική την ατμόσφαιρα. Τέλος το μπάσο, όπου εμφανίζεται, μπορείς να πεις ότι εκσυγχρονίζει τον ήχο, χωρίς να είναι φλασάτο και δυνατό αλλά υπόνομο και σταθερού ρυθμού. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι η Rachael, η οποία δε μετράει τόσο τι στίχους τραγουδάει αλλά πως τους λέει. Σου δημιουργεί και σου ξυπνάει τόσες εικόνες που σε περνάει από χίλια κύμματα διάφορων συναισθημάτων. Φτιάχνει έναν κόσμο απ το πουθενά και σε καταποντίζει μέσα σ αυτόν. Καταφέρνει και ακούγεται εντελώς διαφορετική σε κάθε τραγούδι. Από κλαψιάρικο κοριτσάκι γίνεται θυμωμένη γυναίκα και από πληγωμένη γατούλα το γυρνάει σε femme fatale. Ο τόνος στη φωνή της είναι το κάτι άλλο. Πολύ απαλός και ενίωτε λίγο τσιρηχτός, αποπνέει μια ακαταμάχητη γλύκα, ένα παράπονο, έναν πολύ απρόσωπο αλλά παράλληλα επιβλητικότατο ρομαντισμό από τον οποίο δε μπορείς να ξεφύγεις και μια καψούρα στην οποία παρακαλάς να πνιγείς και να μη σε βρουν ποτέ.
Το άλμπουμ αυτό είναι τρανή απόδειξη ότι δε χρειάζεται να παίζεις γρήγορα και δυνατά για να είσαι γοητευτικός μουσικός. Πρόκειται για έναν πολύ αξιοπρεπή pop/alternative rock δίσκο που κάνει για όλες τις περιπτώσεις. Αν τον ακούσεις και ζεις τον έρωτα με μια κοπέλα, είναι ένα ωραίο, groovy άκουσμα, κατάλληλο για ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα και mojitos. Αν τον ακούσεις σε ‘normal’ κατάσταση σε ‘φτιάχνει’ και είσαι λες και έχεις καπνίσει μαύρο. Αν τον ακούσεις και είσαι πληγωμένος , απλά μπορεί να σε κάνει κομμάτια.
Πρόκειται για τον απόλυτο ‘δίσκο-γκομενοπαγίδα’. Η υπόκρουση είναι σημείο αναφοράς δεδομένου του είδους μουσικής στο οποίο υπάγεται το άλμπουμ. Τα ντραμς παραπέμπουν έντονα σε jazz δίσκο. Αργά, ρυθμικά και όσο δυνατά χρειάζεται για να στηθούν γύρω τους τα άλλα όργανα. Τα πλήκτρα σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μπαρ στο χιονισμένο Σικάγο τη δεκαετία του ’50, λες και συμμετέχεις σε φιλμ νουάρ. Είτε ορμητικά, είτε ρομαντικά, είτε ως απλά συνοδευτικά των πνευστών παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη μαγεία του δίσκου. Η ακουστική κιθάρα που ακούγεται σε μερικά τραγούδια κάνει πιο γλυκιά και ρομαντική την ατμόσφαιρα. Τέλος το μπάσο, όπου εμφανίζεται, μπορείς να πεις ότι εκσυγχρονίζει τον ήχο, χωρίς να είναι φλασάτο και δυνατό αλλά υπόνομο και σταθερού ρυθμού. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι η Rachael, η οποία δε μετράει τόσο τι στίχους τραγουδάει αλλά πως τους λέει. Σου δημιουργεί και σου ξυπνάει τόσες εικόνες που σε περνάει από χίλια κύμματα διάφορων συναισθημάτων. Φτιάχνει έναν κόσμο απ το πουθενά και σε καταποντίζει μέσα σ αυτόν. Καταφέρνει και ακούγεται εντελώς διαφορετική σε κάθε τραγούδι. Από κλαψιάρικο κοριτσάκι γίνεται θυμωμένη γυναίκα και από πληγωμένη γατούλα το γυρνάει σε femme fatale. Ο τόνος στη φωνή της είναι το κάτι άλλο. Πολύ απαλός και ενίωτε λίγο τσιρηχτός, αποπνέει μια ακαταμάχητη γλύκα, ένα παράπονο, έναν πολύ απρόσωπο αλλά παράλληλα επιβλητικότατο ρομαντισμό από τον οποίο δε μπορείς να ξεφύγεις και μια καψούρα στην οποία παρακαλάς να πνιγείς και να μη σε βρουν ποτέ.
Το άλμπουμ αυτό είναι τρανή απόδειξη ότι δε χρειάζεται να παίζεις γρήγορα και δυνατά για να είσαι γοητευτικός μουσικός. Πρόκειται για έναν πολύ αξιοπρεπή pop/alternative rock δίσκο που κάνει για όλες τις περιπτώσεις. Αν τον ακούσεις και ζεις τον έρωτα με μια κοπέλα, είναι ένα ωραίο, groovy άκουσμα, κατάλληλο για ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα και mojitos. Αν τον ακούσεις σε ‘normal’ κατάσταση σε ‘φτιάχνει’ και είσαι λες και έχεις καπνίσει μαύρο. Αν τον ακούσεις και είσαι πληγωμένος , απλά μπορεί να σε κάνει κομμάτια.
roud:
