Η αφορμή για τα κάτωθι μικρά κειμενάκια μου δόθηκε φέτος το καλοκαίρι , στην διάρκεια των διακοπών. Εδώ και δύο-τρία χρόνια δεν κουβαλάω μαζί μου μουσική και δεν πολυακούω , παρά μόνον στο αυτοκίνητο . Προτιμώ την φύση και τους ήχους της . Αν όμως ακούσω κάτι , αυτό θα είναι από τα παιδικά μου χρόνια , τότε που βλέπαμε τα πράγματα με άλλο μάτι , με περισσότερη αθωότητα .
Και οι δύο δίσκοι θεωρούνται αποπαίδια . Εργα που σε κάθε περίπτωση δεν είναι αντιπροσωπευτικά των δημιουργών της , δεν είναι τόσο καλά όσο άλλα τους ή δεν είναι καν καλά . Τελεία και παύλα ; Εξαρτάται …Εγώ τα λατρεύω και δεν έχω σταματήσει να τα ακούω εδώ και 35 χρόνια . «Η κρίση του γούστου» , έγραφε ο Κάντ, «δεν είναι ούτε γνωστική , ούτε λογική κρίση , αλλά αισθητική και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενική» Η με άλλους λόγους , « Όταν έχουμε να διακρίνουμε κάτι ως ωραίο , η αναφορά μας στο αντικείμενο αυτό δεν γίνεται μέσω της διαδικασίας κατανόησης με απώτερο σκοπό την επίγνωση , αλλά μέσω της φαντασίας και της διάκρισης με την αίσθηση της ευχαρίστησης ή της δυσαρέσκειας»
Goatʼs Head Soup/ Rolling Stones ( 1973 )
Τζαμάϊκα . «Το μόνο μέρος που μας δεχόντουσαν όλους μαζί» λέει ο Keith. Πολλοί διατείνονται πως η υγρή και ζεστή ατμόσφαιρα της , είναι διάχυτη στο δίσκο . Από την άποψη πως όλα δείχνουν να κινούνται πιο αργά απʼ ότι συνήθως με μια νωχελικότητα ασυνήθιστη , ίσως και νάχουν δίκαιο . Το αριστούργημα αυτό των Stones κυκλοφόρησε πάντως , σε μια εποχή ζεστή , καλοκαιριάτικη . 31.08.1973 .Αριστούργημα είπατε ; Μα πως ; Ούτε ροκ δυναμίτες υπάρχουν εδώ ( μόνο το Star Star με original τίτλο Starfucker που λογοκρίθηκε για ευνόητους λόγους ) , τα περισσότερα κομμάτια ακούγονται πολύ σοφιστικέ , οι μπαλάντες είναι κατά πολύ περισσότερες από όσες μας είχαν συνηθίσει οι Stones ( Can you hear the music , Winter , Coming down again και φυσικά το θρυλικό Angie που η εταιρία τους δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει ως single προτιμώντας κάτι άγριο και ροκ ) τα έγχορδα δίνουν και παίρνουν . Όμως η πραγματικότητα είναι πως το Goatʼs head soup έχει τραγούδια πολυεπίπεδα , που αναπτύσσονται σε πολλά στρώματα , που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα και καλοφτιαγμένα από πολλά άλλα τους . Το Dancing with Mr D. με τις κιθάρες να δημιουργούν έναν αδιαπέραστο τοίχο και τον Mick Jagger να κάνει για μια ακόμα φορά , αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε άλλον – να ενσαρκώνει τον Διάβολο . Τα 100 years ago και Doo Doo Doo ( Heartbreaker ) πολυεπίπεδες ρυθμικές αναπτύξεις , με τα clavinets να δεσπόζουν , τα ντραμς και τα wah wah στις κιθάρες να δίνουν τον τόνο , τα Silver train και Star Star με τον Wyman να παίζει τις κάλτσες του στο μπάσο και τις κιθάρες να σολάρουν με γούστο αλλά και δύναμη , με πάθος αλλά και οικονομία , με ευρηματικότητα περισσή αλλά και με οικειότητα. Ούτε όμως οι μπαλάντες που λέγαμε πιο πάνω , πάνε πίσω . Τα Winter και Can you hear the music αποτελούν υποδείγματα γραφής , εκτέλεσης και ερμηνείας , το δε Angie , παρʼ όλο που έχει υποφέρει από τα εκατομμύρια φορές που έχει παιχτεί , παραμένει μια κολοσσιαία μελωδική στιγμή .
Ο Χάρολντ Μπλούμ , μιλώντας για λογοτεχνία βέβαια , αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο , δεν θα μπορούσε να τύχει εφαρμογής και αλλού , εισηγείται πως «κοιτώντας την παραγωγή κάποιων λογοτεχνών μαστόρων , πρέπει κανείς να διακρίνει και να αναζητά κάποιο έργο , που δεν είναι συνώνυμο ή παράλληλο με το σώμα του έργου του συγγραφέα» , εκτιμώντας πως «αυτό το εκτός ισορροπίας ή ασύμμετρο έργο είναι πιθανότατα το κορυφαίο του» . Κορυφαίο το Goatʼs head soup μπορεί να μην είναι , αλλά , τουλάχιστον για μένα , είναι μέσα στους 4 δίσκους των Stones που θα κρατούσα , όταν θα έκανα εκκαθάριση στην δισκοθήκη μου .
ΥΓ Και τι ωραίες οι φωτογραφίες του David Bailey στο εξώφυλλο με τον Μick σαν την Κάθριν Χεπμπουρν ( ο οποίος φώναζε όταν τις είδε : "Αχ οχι . Θα μας κάνεις να μοιάζουμε σαν ένα μάτσο πουστ...ες" )
Pin Ups/ David Bowie ( 1973 )
Το Pin Ups από την άλλη είναι ο πρώτος και ο μοναδικός δίσκος του Bowie που περιέχει αποκλειστικά και μόνο διασκευές . Από Pink Floyd μέχρι Yardbirds κι από Who μέχρι Pretty Things και Them . Στα χρόνια της κυκλοφορίας του αντιμετωπίστηκε ως ανωμαλία , σηματοδοτώντας το τέλος των Spiders from Mars , χωρίς όμως να αποτελεί και συνδετικό κρίκο με το τι επρόκειτο να επακολουθήσει κατά την δεύτερη φάση της καριέρας του Bowie .
Στο Pin Ups , ο Bowie παίρνει παλιές και ίσως ξεχασμένες ( ποιος οπαδός των Pink Floyd πχ ασχολείτο ή θυμόταν το See Emily Play ) «επιτυχίες» των 60ʼς και τις αλλάζει τα φώτα , στην κυριολεξία , ομογενοποιώντας τες κάτω από μια σκληρή και ενίοτε muddy παραγωγή Προσθέτει σαξόφωνα , βάζει σκληρές κιθάρες , και σπινταριστούς ρυθμούς - εκτός από το I canʼ t explain των Who που του χαμηλώνει τις στροφές. Με αυτόν το τρόπο τις οικειοποιείται , δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως τα τραγούδια είναι όλα γραμμένα από ένα συνθέτη , δίνοντας για μια ακόμα φορά δείγμα του πολύπλευρου ταλέντου του και της μουσικής του ιδιοφυϊας . Ο δίσκος ρέει , τα κομμάτια ακούγονται όλα μονορούφι και μόλις τελειώσει έχεις την ακατανίκητη επιθυμία να τον ξανακούσεις . Είναι ροκʼ εν ρολ , είναι σχεδόν πανκ και μάλιστα σε μια περίεργη περίοδο . Κατʼ ουσίαν με το Pin Ups κάνει για μία ακόμα φορά μια δήλωση αισθητικής και καλλιτεχνικής φύσεως , αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται για τις προθέσεις του . Αμέσως μετά το κοινό θα αναρωτιόταν και πάλι γι αυτό , όταν η λευκή πλαστική σόουλ θα γίνονταν , έστω και για λίγο , το νέο όχημα έκφρασης του . Αλλά έτσι είναι οι σημαντικοί καλλιτέχνες .
Και οι δύο δίσκοι θεωρούνται αποπαίδια . Εργα που σε κάθε περίπτωση δεν είναι αντιπροσωπευτικά των δημιουργών της , δεν είναι τόσο καλά όσο άλλα τους ή δεν είναι καν καλά . Τελεία και παύλα ; Εξαρτάται …Εγώ τα λατρεύω και δεν έχω σταματήσει να τα ακούω εδώ και 35 χρόνια . «Η κρίση του γούστου» , έγραφε ο Κάντ, «δεν είναι ούτε γνωστική , ούτε λογική κρίση , αλλά αισθητική και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να είναι υποκειμενική» Η με άλλους λόγους , « Όταν έχουμε να διακρίνουμε κάτι ως ωραίο , η αναφορά μας στο αντικείμενο αυτό δεν γίνεται μέσω της διαδικασίας κατανόησης με απώτερο σκοπό την επίγνωση , αλλά μέσω της φαντασίας και της διάκρισης με την αίσθηση της ευχαρίστησης ή της δυσαρέσκειας»
Goatʼs Head Soup/ Rolling Stones ( 1973 )
Τζαμάϊκα . «Το μόνο μέρος που μας δεχόντουσαν όλους μαζί» λέει ο Keith. Πολλοί διατείνονται πως η υγρή και ζεστή ατμόσφαιρα της , είναι διάχυτη στο δίσκο . Από την άποψη πως όλα δείχνουν να κινούνται πιο αργά απʼ ότι συνήθως με μια νωχελικότητα ασυνήθιστη , ίσως και νάχουν δίκαιο . Το αριστούργημα αυτό των Stones κυκλοφόρησε πάντως , σε μια εποχή ζεστή , καλοκαιριάτικη . 31.08.1973 .Αριστούργημα είπατε ; Μα πως ; Ούτε ροκ δυναμίτες υπάρχουν εδώ ( μόνο το Star Star με original τίτλο Starfucker που λογοκρίθηκε για ευνόητους λόγους ) , τα περισσότερα κομμάτια ακούγονται πολύ σοφιστικέ , οι μπαλάντες είναι κατά πολύ περισσότερες από όσες μας είχαν συνηθίσει οι Stones ( Can you hear the music , Winter , Coming down again και φυσικά το θρυλικό Angie που η εταιρία τους δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει ως single προτιμώντας κάτι άγριο και ροκ ) τα έγχορδα δίνουν και παίρνουν . Όμως η πραγματικότητα είναι πως το Goatʼs head soup έχει τραγούδια πολυεπίπεδα , που αναπτύσσονται σε πολλά στρώματα , που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα και καλοφτιαγμένα από πολλά άλλα τους . Το Dancing with Mr D. με τις κιθάρες να δημιουργούν έναν αδιαπέραστο τοίχο και τον Mick Jagger να κάνει για μια ακόμα φορά , αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε άλλον – να ενσαρκώνει τον Διάβολο . Τα 100 years ago και Doo Doo Doo ( Heartbreaker ) πολυεπίπεδες ρυθμικές αναπτύξεις , με τα clavinets να δεσπόζουν , τα ντραμς και τα wah wah στις κιθάρες να δίνουν τον τόνο , τα Silver train και Star Star με τον Wyman να παίζει τις κάλτσες του στο μπάσο και τις κιθάρες να σολάρουν με γούστο αλλά και δύναμη , με πάθος αλλά και οικονομία , με ευρηματικότητα περισσή αλλά και με οικειότητα. Ούτε όμως οι μπαλάντες που λέγαμε πιο πάνω , πάνε πίσω . Τα Winter και Can you hear the music αποτελούν υποδείγματα γραφής , εκτέλεσης και ερμηνείας , το δε Angie , παρʼ όλο που έχει υποφέρει από τα εκατομμύρια φορές που έχει παιχτεί , παραμένει μια κολοσσιαία μελωδική στιγμή .
Ο Χάρολντ Μπλούμ , μιλώντας για λογοτεχνία βέβαια , αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο , δεν θα μπορούσε να τύχει εφαρμογής και αλλού , εισηγείται πως «κοιτώντας την παραγωγή κάποιων λογοτεχνών μαστόρων , πρέπει κανείς να διακρίνει και να αναζητά κάποιο έργο , που δεν είναι συνώνυμο ή παράλληλο με το σώμα του έργου του συγγραφέα» , εκτιμώντας πως «αυτό το εκτός ισορροπίας ή ασύμμετρο έργο είναι πιθανότατα το κορυφαίο του» . Κορυφαίο το Goatʼs head soup μπορεί να μην είναι , αλλά , τουλάχιστον για μένα , είναι μέσα στους 4 δίσκους των Stones που θα κρατούσα , όταν θα έκανα εκκαθάριση στην δισκοθήκη μου .
ΥΓ Και τι ωραίες οι φωτογραφίες του David Bailey στο εξώφυλλο με τον Μick σαν την Κάθριν Χεπμπουρν ( ο οποίος φώναζε όταν τις είδε : "Αχ οχι . Θα μας κάνεις να μοιάζουμε σαν ένα μάτσο πουστ...ες" )
Pin Ups/ David Bowie ( 1973 )
Το Pin Ups από την άλλη είναι ο πρώτος και ο μοναδικός δίσκος του Bowie που περιέχει αποκλειστικά και μόνο διασκευές . Από Pink Floyd μέχρι Yardbirds κι από Who μέχρι Pretty Things και Them . Στα χρόνια της κυκλοφορίας του αντιμετωπίστηκε ως ανωμαλία , σηματοδοτώντας το τέλος των Spiders from Mars , χωρίς όμως να αποτελεί και συνδετικό κρίκο με το τι επρόκειτο να επακολουθήσει κατά την δεύτερη φάση της καριέρας του Bowie .
Στο Pin Ups , ο Bowie παίρνει παλιές και ίσως ξεχασμένες ( ποιος οπαδός των Pink Floyd πχ ασχολείτο ή θυμόταν το See Emily Play ) «επιτυχίες» των 60ʼς και τις αλλάζει τα φώτα , στην κυριολεξία , ομογενοποιώντας τες κάτω από μια σκληρή και ενίοτε muddy παραγωγή Προσθέτει σαξόφωνα , βάζει σκληρές κιθάρες , και σπινταριστούς ρυθμούς - εκτός από το I canʼ t explain των Who που του χαμηλώνει τις στροφές. Με αυτόν το τρόπο τις οικειοποιείται , δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως τα τραγούδια είναι όλα γραμμένα από ένα συνθέτη , δίνοντας για μια ακόμα φορά δείγμα του πολύπλευρου ταλέντου του και της μουσικής του ιδιοφυϊας . Ο δίσκος ρέει , τα κομμάτια ακούγονται όλα μονορούφι και μόλις τελειώσει έχεις την ακατανίκητη επιθυμία να τον ξανακούσεις . Είναι ροκʼ εν ρολ , είναι σχεδόν πανκ και μάλιστα σε μια περίεργη περίοδο . Κατʼ ουσίαν με το Pin Ups κάνει για μία ακόμα φορά μια δήλωση αισθητικής και καλλιτεχνικής φύσεως , αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται για τις προθέσεις του . Αμέσως μετά το κοινό θα αναρωτιόταν και πάλι γι αυτό , όταν η λευκή πλαστική σόουλ θα γίνονταν , έστω και για λίγο , το νέο όχημα έκφρασης του . Αλλά έτσι είναι οι σημαντικοί καλλιτέχνες .
Last edited:
