Από τα έγκατα του progressive και του psychedelic rock τα τελευταία χρόνια, ξεπροβάλλουν αρκετές πολύ promising μπάντες που καταλήγουν να γίνονται μεγάλες. Κάποιοι δίσκοι τους καταρρίπτουν μεγαλοπρεπώς τα κλισέ του στυλ ‛’δεν υπάρχουν πια μεγάλες μπάντες’’ και βοηθούν τα γκρουπ να εδραιωθούν και ως ονόματα αλλά και ως καλλιτέχνες. Ένας τέτοιος δίσκος είναι και το Lightbulb sun των Porcupine tree.
Οι Porcupine tree σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Είναι Άγγλοι στην καταγωγή και το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που τους ακούς. Ο ήχος τους είναι πολύ έντεχνος, καθαρά progressive αλλά πολύ πιο χαλαρός απ ότι αυτός Αμερικάνων συναδέλφων τους. . Οι στίχοι τους επίσης είναι λιγότερο ‛’cryptic’’ και πιο χρωματισμένοι συναισθηματικά. Θυμίζουν σε ορισμένα σημεία έντονα τους King Crimson, με τη βασική διαφορά ότι ο τόνος που βγαίνει από τις ηλεκτρικές κιθάρες δίνει μία μοντέρνα πινελιά στον ήχο τους. Παρ όλα αυτά το ύφος που μεταδίδουν θυμίζει κλασσικό ροκ του εβδομήντα. Τα φωνητικά είναι ποικίλα καθώς ο Wilson κάποιες στιγμές είναι μελαγχολικός, άλλες στοχαστικός κι άλλες σπαραχτικός. Σε κάνει να αναρρωτιέσαι τι ακριβώς ακούς απ τη στιγμή που η φωνή του είναι τόσο πολυμορφική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το How is your life όπου θυμίζει τραγουδιστή της δεκαετίας του εξήντα. Η χροιά της φωνής είναι τέτοια η οποία κυριολεκτικά σε ‛’τρυπάει’’. Ο τόνος της φωνής του παίζει καθοριστικό ρόλο στο γενικότερο ύφος του δίσκου. Τα ντραμς είναι το κάτι άλλο. Άκρως τεχνικά, σχετικά υπόνομα και πολύ ρυθμικά, συντονίζουν και γοητεύουν παράλληλα. Φυσικά δεν εκλείπουν και τα σύντομα ξεσπάσματα, τα οποία σε απογειώνουν πλήρως. Απ την άλλη βέβαια, η έμπνευση να χρησιμοποιηθούν ευρέως η ακουστική κιθάρα και τα πλήκτρα, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Χαρίζουν απλόχερα στον ήχο μία διάχυτη νότα ευθυμίας και χαλαρότητας που, σε συνδυασμό με τη φωνή του Wilson, δημιουργεί τη Διονυσιακή ατμόσφαιρα που κουβαλάνε αρκετά άλμπουμ του είδους. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό όμως είναι ότι σε ταξιδεύει χώρις να σε κάνει ‛’χώμα’’. Νιώθεις περισσότερο να πετάς παρα να σε πετάνε.
Στις μέρες μας, για μια σειρά από λόγους, ένα σωρό άλμπουμ τα οποία είναι από αξιοσημείωτα εως ‛’μεγάλα’’, περνάνε στο ‛’ντούκου’’. Η αλήθεια είναι ότι το mainstream και οι υπόλοιπες μουσικές της μάζας σκιάζουν το ροκ ολοένα και περισσότερο. Άλμπουμ σαν αυτό μάλλον θα περνάνε για πολύ καιρό απαρατήρητα και ενω είναι ήλιοι του είδους, το φως τους παγιδεύεται μέσα σε ένα λαμπτήρα. Όταν τα ακούς όμως, η λάμπα σπάει και η τύφλωση είναι γεγονός...
(Μεγάλο credit της παρουσίασης πιστώνεται στον (κ.)Spyro A., καθώς εξ αιτίας δικής του αναφοράς έψαξα το γκρουπ και κατόπιν (πάλι)δικής του σύστασης άκουσα το album...:worshippy
Οι Porcupine tree σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Είναι Άγγλοι στην καταγωγή και το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που τους ακούς. Ο ήχος τους είναι πολύ έντεχνος, καθαρά progressive αλλά πολύ πιο χαλαρός απ ότι αυτός Αμερικάνων συναδέλφων τους. . Οι στίχοι τους επίσης είναι λιγότερο ‛’cryptic’’ και πιο χρωματισμένοι συναισθηματικά. Θυμίζουν σε ορισμένα σημεία έντονα τους King Crimson, με τη βασική διαφορά ότι ο τόνος που βγαίνει από τις ηλεκτρικές κιθάρες δίνει μία μοντέρνα πινελιά στον ήχο τους. Παρ όλα αυτά το ύφος που μεταδίδουν θυμίζει κλασσικό ροκ του εβδομήντα. Τα φωνητικά είναι ποικίλα καθώς ο Wilson κάποιες στιγμές είναι μελαγχολικός, άλλες στοχαστικός κι άλλες σπαραχτικός. Σε κάνει να αναρρωτιέσαι τι ακριβώς ακούς απ τη στιγμή που η φωνή του είναι τόσο πολυμορφική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το How is your life όπου θυμίζει τραγουδιστή της δεκαετίας του εξήντα. Η χροιά της φωνής είναι τέτοια η οποία κυριολεκτικά σε ‛’τρυπάει’’. Ο τόνος της φωνής του παίζει καθοριστικό ρόλο στο γενικότερο ύφος του δίσκου. Τα ντραμς είναι το κάτι άλλο. Άκρως τεχνικά, σχετικά υπόνομα και πολύ ρυθμικά, συντονίζουν και γοητεύουν παράλληλα. Φυσικά δεν εκλείπουν και τα σύντομα ξεσπάσματα, τα οποία σε απογειώνουν πλήρως. Απ την άλλη βέβαια, η έμπνευση να χρησιμοποιηθούν ευρέως η ακουστική κιθάρα και τα πλήκτρα, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Χαρίζουν απλόχερα στον ήχο μία διάχυτη νότα ευθυμίας και χαλαρότητας που, σε συνδυασμό με τη φωνή του Wilson, δημιουργεί τη Διονυσιακή ατμόσφαιρα που κουβαλάνε αρκετά άλμπουμ του είδους. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό όμως είναι ότι σε ταξιδεύει χώρις να σε κάνει ‛’χώμα’’. Νιώθεις περισσότερο να πετάς παρα να σε πετάνε.
Στις μέρες μας, για μια σειρά από λόγους, ένα σωρό άλμπουμ τα οποία είναι από αξιοσημείωτα εως ‛’μεγάλα’’, περνάνε στο ‛’ντούκου’’. Η αλήθεια είναι ότι το mainstream και οι υπόλοιπες μουσικές της μάζας σκιάζουν το ροκ ολοένα και περισσότερο. Άλμπουμ σαν αυτό μάλλον θα περνάνε για πολύ καιρό απαρατήρητα και ενω είναι ήλιοι του είδους, το φως τους παγιδεύεται μέσα σε ένα λαμπτήρα. Όταν τα ακούς όμως, η λάμπα σπάει και η τύφλωση είναι γεγονός...
(Μεγάλο credit της παρουσίασης πιστώνεται στον (κ.)Spyro A., καθώς εξ αιτίας δικής του αναφοράς έψαξα το γκρουπ και κατόπιν (πάλι)δικής του σύστασης άκουσα το album...:worshippy
