Something Old, Something New, Something Blue

[Κάλλη Συνοδινού]

Ξενύχτησα χθες, ακούγοντας μια εμμονή μου, εδώ και χρόνια, Nickcave, Wherethewildrosesgrow…..τόσο λυρικό σαν να ήταν γραμμένο από τον LeonardCohen, και ταυτόχρονα, τόσο μακάβριο - ένα παιχνίδι με την αγάπη και τον θάνατο, την ομορφιά και την απώλεια, ….Αν δεν προσέξει κανείς τους στίχους κι αυτό που σιγοκαίει μέσα τους, σε ξεγελά η φωνή του: τόσο επίπεδη, τόσο μονότονη στο ντουέτο με την KylieMinogue, τόσο διαφορετική από την τρυφερή, αισθησιακή, ονειρική δική της, σαν να προσπαθεί να κρύψει αυτό που νιώθει…αυτό που τον καίει, την Νέμεσή του, τον Άγγελο του Θανάτου… αυτό που είναι τόσο έντονο ώστε να τον οδηγήσει στο να την σκοτώσει για να μείνει ανέγγιχτη η ομορφιά της , μια Ophelia του JohnEveretMillais. Βέβαια, με τον Nickcave, δεν μπορεί ποτέ κανείς να είναι σίγουρος για το τι κρύβει πίσω από αυτό που ακούει. Είναι στ’ αλήθεια ένας ύμνος στην αγάπη; Ή μήπως παίζει μαζί μας, βουτάει στις ρίζες του και μας παρασύρει, σε τρυφερά σκοτεινά blues, αλλά κατά βάθος όλο αυτό δεν είναι παρά ένα παιχνίδι; Στην live ερμηνεία του με τον BlixaBargeld κιθαρίστα μέχρι πριν μερικά χρόνια των BlackSeeds, να έχει το μέρος της Kylie, μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν είναι παρά δυο άτακτα αγόρια, που παίζουν μαζί μας, ή μάλλον, ο Cave παίζει, ο Blixa ταξιδεύει, εκεί που ταξιδεύω κι εγώ, κάθε μια από τις εκατοντάδες φορές που το έχω ακούσει….κι ακόμα δεν μπορώ να διαλέξω ποιά προτιμώ. Μάλλον το ανδρικό ντουέτο, για τον ίδιο περίεργο λόγο που προτιμώ το Hallelujahμε τον JohnCale, παρά με τον δημιουργό του.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Και όχι, δεν έγιναν Black Seeds ακόμη, ούτε καν ποιητική αδεία, Bad εξακολουθούν να είναι, μάλλον φταίει το τρακ του πρώτου μου Post...

 

[jim...]

Το ντουέτο με την Kylie όταν το ακους σου δυναμώνει το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Καλό η κακό...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Και όχι, δεν έγιναν Black Seeds ακόμη, ούτε καν ποιητική αδεία, Bad εξακολουθούν να είναι, μάλλον φταίει το τρακ του πρώτου μου Post...

να τα χιλιάσετε τα posts :ernaehrung004:
δεν ξέρω πώς είσθε χωρίς τρακ.
με τρακ όμως, σας βρίσκω μιά χαρά :award:

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Re: Something Old, Something New, Something Blue

, μάλλον φταίει το τρακ του πρώτου μου Post...

Καλορίζικη λοιπόν :a0210:
Πολύ ωραία παρουσίαση...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Καλορίζικη ως πρός τίς Παρουσιάσεις.
Η Γνωριμία έχει προηγηθεί απο το Καλοκαίρι.
Νάστε καλά.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Το ντουέτο με την Kylie όταν το ακους σου δυναμώνει το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Καλό η κακό...[/QUOTE]

Η απουσία συναισθήματος είναι "κακό". Η ενδυνάμωση...δεν ξέρω, πάρτε το ρίσκο.

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Ευχαριστούμε θερμά για την πρώτη παρουσίαση και ελπίζω να συνεχιστεί με ένταση.

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Πρώτη παρουσίαση αλλά τι πρώτη...
To Murder Ballads ανήκει στα αδιαπραγμάτευτα Ευαγγέλιά μου. Του Μάριου επίσης αλλά και της Κατερίνας που παρακολουθεί τα μουσικά στο φόρουμ.
Είμαστε ευγνώμονες.

 

[Haagenti]

Λατρεμένος δίσκος στο σύνολό του..

Κλασσικό παράδειγμα που μας δείχνει πως η δημιουργική "ψυχοπάθεια" σε βγάζει από την μετριότητα,,,
Μπορεί στο ντουέτο με την Kylie η φωνή να μοιάζει επίπεδη,αλλά στους υπόλοιπους "φόνους" ο δράστης δεν είναι καθόλου μα καθόλου διακριτικός..

από τις λίγες φορές που ένα parental advisory κάνει την διαφορά

 

[Δημοκηδής]

Πολύ de profundis παρουσίαση. Συνεχίστε σε αυτήν την συχνότητα, παρακαλώ ...

 

[caerbannog]

Καλώς ορίσατε και πάντα τέτοια. Επειδή είμαι της ιδίας εκπαιδεύσεως, φαντάζομαι δε θα με παρεξηγήσετε (ως αιρετικό) αν πω ότι το εν λόγω τραγούδι (και το σύνολο του δίσκου) ξεχειλώνουν το μελό στο όριο του γκροτέσκ και εκτοξεύουν τη μαυρίλα στα Τάρταρα του γκοθ. Πρόκειται για την καθ' υπερβολή συνέχεια του Kickin' against the pricks και στέλνει τον Cave στα αμφίσημα αισθητικά χωράφια του David Lynch χωρίς να αποφεύγει και μερικές εξόδους προς αυτά του Almodovar παρά τις πολύ αξιόλογες στιγμές του- βλέπε το Henry Lee με την Κοκκάλω.Δεν πειράζει, αγαπάμε τους (αδελφικούς) φίλους μας με τα ελαττώματά τους π.χ. όταν θέλουν να γίνουν crooners. Άλλωστε μια ζωή οι γυναίκες τον καθόριζαν και υπήρξαν το έναυσμα και για μερικά από τα αριστουργήματά του.Ελπίζω να άξιζε τον κόπο η κοντή ξανθούλα...

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Συγχωρείστε με, ακόμα γελάω με την P-Κοκκάλω-J :flipout::flipout:....τελικά, αν και περνώντας τα χρόνια, οι περισσότεροι Nick Cave αυτού του κόσμου τείνουν να ωριμάζουν, να γίνονται πιό στοχαστικοί, σοφώτεροι κατά κάποιον τρόπο, ο ίδιος αρνείται πεισματικά να μπεί σε αυτό το στερεότυπο.
Grotesque ήταν στα 30 του, είναι και στα 50something, σε μια προσπάθεια ίσως να διακωμωδήσει τις εμμονές του με την αγάπη και το θάνατο, τη βία, το πάθος και τα πάθη, τη λύτρωση...Οι δικοί του μέντορες εξάλλου, εμφανέστατα του δίδαξαν πως ένας crooner -ιδανική μονολεκτική περιγραφή του-μπορεί να φτάσει και να ψηλαφήσει στα βάθη μας, αυτό κάνει άλλως τε και δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσει να δούμε τα δικά του.
Για την ιστορία, το συγκεκριμένο τραγούδι, επηρεασμένο μεν από την ομορφιά και την αθωότητα της "ξανθούλας", εμπνευσμένο δε από την ιστορία ενός άντρα που φλερτάρει και σκοτώνει την γυναίκα με την οποία έχει σχέση, στο παραδοσιακό "down in the willow garden" ενέπνευσε και εμπορικά τότε, και η Elisa Day κυκλοφόρησε από την σειρά Living Dead Dolls, αμπαλαρισμένη αιμόφυρτη σε ένα κουκλίστικο φέρετρο. Η πώλησή της απαγορεύτηκε τον Νοέμβριο του 2002.

Σας ευχαριστώ όλους για τα (υπερβολικά) καλά σας λόγια και την ενθάρρυνσή σας, κυριως όμως γιατί υπάρχετε και με/μας εμπνέετε και μας μεταλαμπαδεύετε την αγάπη και τις γνώσεις σας για τη μουσική.