Ben Webster – Soulville (Verve 1957)
Το βαθύ πορτοκαλί χρώμα του εξωφύλλου, είχε αρχίσει να αποχρωματίζεται για τα καλά, εξαιτίας της παρατεταμένης έκθεσής του στη βιτρίνα του συνοικιακού δισκάδικου.
Αν λάμβανε κανείς υπόψη του πως η υπόλοιπη «διακόσμηση» άλλαζε τακτικά, ήταν προφανές πως ο συγκεκριμένος δίσκος δύσκολα θα «έφευγε».
Το “Ben Webster Quintet” παρέπεμπε ασφαλώς σε Τζαζ σχήμα, κι εγώ με την Τζαζ εκείνη την εποχή δεν είχα καθόλου σχέση ή επαφή, πέρα απο δυό - τρείς επισκέψεις στο θρυλικό Τζαζ Κλαμπ στην Πλάκα.
Ζήτησα να ρίξω μια ματιά στο εξώφυλλο, έχοντας κατα βάθος αποφασίσει να τον αγοράσω και να γίνει ο πρώτος του είδους για την δισκοθήκη μου. Η ένδειξη "ΜΟΝΟ" με αποθάρρυνε λίγο, αλλά η επεξήγηση “A panoramic true High Fidelity record” με ξανάφερε στα ίσια μου, καθότι είχαμε σκάσει πρόσφατα και κάτι φράγκα, ωστε να αναβαθμιστούμε ηχητικώς και να μεταβούμε -επιτέλους- απο τις κεραμικές κεφαλές στη Stanton με το βουρτσάκι και άλλα συναφή.
Ζήτησα και μια ηχητική τζουρίτσα, έτσι για να πειστώ ακόμη περισσότερο. Μετά την σύντομη εισαγωγή του γκρούπ, άκουσα εκείνο το θεϊκό φύσημα στο σαξόφωνο που με «έστειλε». Χαρά απερίγραπτη! Τον πήρα.
Έπαιζε δυο μέρες συνέχεια και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Τι ήταν τούτο; Πήρα υποτίθεται ένα δίσκο Jazz και εκεί μέσα εγώ άκουγα τα Blues.
Οπότε εκλήθη φίλος που - σαν πιο ψαγμένος σε τεχνοτροπίες και τα λοιπά- θα έκανε την πιστοποίηση:
«Πρόστυχη Jazz!” απεφάνθη με βεβαιότητα και αμέσως μετά λυθήκαμε στα γέλια.
