Αν με ρωτούσε κάποιος σήμερα,για το ποιος είναι ο πιο "αγνός" εκπρόσωπος του rock ιδιώματος εν έτη 2009 θα απαντούσα με το χέρι στην καρδιά,πως ειναι oi Clutch...
Διάβαζα πριν λιγες μερες στην wiki πως το το καλύτερο μέχρι τώρα άλμπουμ τους που θεωρητικά είναι μάλλον το blast tyrant έχει φθάσει μεχρι το No 147 του billboard και πραγματικά θέλησα να μπω στον πειρασμό για να ξεσκονίσω τα υπόλοιπα 146 αλμπουμς που τους προσπέρασαν εκείνη την χρονιά..
Δεν το έκανα όμως γιατί είναι σίγουρο πως δεν θα με έπαιρνε ο ύπνος απο τα νευρα...
Anyway οι Clutch παραμένουν underground,κάτι που σίγουρα είναι καλό γι αυτους επειδη τους βοηθάει να εχουν την ίδια προσήλωση στην μουσική που αγαπούν και υπηρετούν ..
Ακουγοντας τοσα χρονια τις συνθέσεις τους είμαι πλέον πεπεισμένος οτι αγαπουν τα μπλουζ με την ιδια ένταση που αγαπούν το hard rock η το math rock και τα τόσα άλλα παρακλάδια (αν κάποιος ακούσει το τελείωμα του 50000 Unstoppable Watts χωρίς να ξερει τι ακούει μάλλον θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι Kyuss είναι ακόμα ανάμεσα μας....)..
Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μπάντας ειναι πως δίνουν σε ολα τα όργανα τον απαραίτητο χώρο να αναπτυχθούν και να αναδείξουν τις ικανότητες των παικτών,κάτι που μάλλον παραπέμπει σε ολιγομελή jazz σχήματα...
Βέβαια άλλα τα μεγέθη και ο αυτοσκοπός της jazz μουσικής και άλλα της straight rock ,αλλά η ισοπέδωση που έχουν επιφέρει τα "θέλω" των δισκογραφικών εταιριών είναι καλό να βρίσκει που και που αρνητές...
Οι Clutch λοιπόν αυτό ακριβώς έχουν καταφέρει....να αρνηθούν μια καλύτερη θέση στα chart του billboard και του κάθε billboard,..
Ακούγοντας για παράδειγμα το Let a poor man be νοιώθω πως κανένα trendy άκουσμα έχει θέση στην ζωή μου όσα γκομενακια και να μου φέρει...εκεί είναι που λες -κουφάλες δισκογραφικές,αναδιοργανώστε τα πιστεύω σας και αφήστε τον κόσμο να φτιάξει μουσική...
Στα του δίσκου τώρα το groove είναι τεράστιο...μεγαλύτερο ίσως από αυτό των red hot chilli peppers στα καλύτερα τους...
Οι συνθέσεις σχετικά μικρές αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου δίνουν την αίσθηση της περίληψης..
Ο μέγας Neil Fallon στα φωνητικά πατάει τις χορδές του στους μπλουζ πατέρες του παρελθόντος με απίστευτη ευχέρεια...η αγριάδα του παρελθόντος εχει κοπάσει σε μεγάλο βαθμό,δίνοντας την θέση της στο "τέντωμα" και την διαύγεια...
Μια διαύγεια που διέπει και τα κιθαριστικα ριφ και σόλο που σαν από θαύμα σου καρφώνονται στα πίσω εγκεφαλικά στρώματα χωρίς να σου κάνουν την παραμικρή ζημιά..ίσα ίσα...είναι σαν την νικοτίνη αλλά σε ανώδυνη μορφή ...
Οσοι λοιπόν θελήσουν κάποια στιγμή να κόψουν το κάπνισμα και να απαλλαχθούν από τις όποιες επώδυνες συνέπειές του,,ας ακούσουν τον συγκεκριμένο δίσκο...
Άκρως εθιστικος....
10+
Διάβαζα πριν λιγες μερες στην wiki πως το το καλύτερο μέχρι τώρα άλμπουμ τους που θεωρητικά είναι μάλλον το blast tyrant έχει φθάσει μεχρι το No 147 του billboard και πραγματικά θέλησα να μπω στον πειρασμό για να ξεσκονίσω τα υπόλοιπα 146 αλμπουμς που τους προσπέρασαν εκείνη την χρονιά..
Δεν το έκανα όμως γιατί είναι σίγουρο πως δεν θα με έπαιρνε ο ύπνος απο τα νευρα...
Anyway οι Clutch παραμένουν underground,κάτι που σίγουρα είναι καλό γι αυτους επειδη τους βοηθάει να εχουν την ίδια προσήλωση στην μουσική που αγαπούν και υπηρετούν ..
Ακουγοντας τοσα χρονια τις συνθέσεις τους είμαι πλέον πεπεισμένος οτι αγαπουν τα μπλουζ με την ιδια ένταση που αγαπούν το hard rock η το math rock και τα τόσα άλλα παρακλάδια (αν κάποιος ακούσει το τελείωμα του 50000 Unstoppable Watts χωρίς να ξερει τι ακούει μάλλον θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι Kyuss είναι ακόμα ανάμεσα μας....)..
Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μπάντας ειναι πως δίνουν σε ολα τα όργανα τον απαραίτητο χώρο να αναπτυχθούν και να αναδείξουν τις ικανότητες των παικτών,κάτι που μάλλον παραπέμπει σε ολιγομελή jazz σχήματα...
Βέβαια άλλα τα μεγέθη και ο αυτοσκοπός της jazz μουσικής και άλλα της straight rock ,αλλά η ισοπέδωση που έχουν επιφέρει τα "θέλω" των δισκογραφικών εταιριών είναι καλό να βρίσκει που και που αρνητές...
Οι Clutch λοιπόν αυτό ακριβώς έχουν καταφέρει....να αρνηθούν μια καλύτερη θέση στα chart του billboard και του κάθε billboard,..
Ακούγοντας για παράδειγμα το Let a poor man be νοιώθω πως κανένα trendy άκουσμα έχει θέση στην ζωή μου όσα γκομενακια και να μου φέρει...εκεί είναι που λες -κουφάλες δισκογραφικές,αναδιοργανώστε τα πιστεύω σας και αφήστε τον κόσμο να φτιάξει μουσική...
Στα του δίσκου τώρα το groove είναι τεράστιο...μεγαλύτερο ίσως από αυτό των red hot chilli peppers στα καλύτερα τους...
Οι συνθέσεις σχετικά μικρές αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου δίνουν την αίσθηση της περίληψης..
Ο μέγας Neil Fallon στα φωνητικά πατάει τις χορδές του στους μπλουζ πατέρες του παρελθόντος με απίστευτη ευχέρεια...η αγριάδα του παρελθόντος εχει κοπάσει σε μεγάλο βαθμό,δίνοντας την θέση της στο "τέντωμα" και την διαύγεια...
Μια διαύγεια που διέπει και τα κιθαριστικα ριφ και σόλο που σαν από θαύμα σου καρφώνονται στα πίσω εγκεφαλικά στρώματα χωρίς να σου κάνουν την παραμικρή ζημιά..ίσα ίσα...είναι σαν την νικοτίνη αλλά σε ανώδυνη μορφή ...
Οσοι λοιπόν θελήσουν κάποια στιγμή να κόψουν το κάπνισμα και να απαλλαχθούν από τις όποιες επώδυνες συνέπειές του,,ας ακούσουν τον συγκεκριμένο δίσκο...
Άκρως εθιστικος....
10+
Last edited:
