Ερχεται νο. 2

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Sparks: The Seduction of Ingmar Bergman

Ερχεται. Και δεν είναι υπερβολή να πώ πως είναι ένας από τους λόγους που περιμένω την 30η Νοέμβρη. Τώρα μπορείς να πληρώσεις και να το κατεβάσεις σε μορφή mp3. Τότε βγαίνει η deluxe edition κουτί με 2 διπλά άλμπουμ βινυλίου (Σουηδική και Αγγλική βερσιόν), libretto με τις υπογραφές τους + το CD.
Παραγγελία από τη Σουηδική ραδιοφωνία και τηλεόραση, mini-opera με θέμα την αποπλάνηση του Ingmar Bergman από το Χόλλυγουντ, δεκαετία του '50, 'όνειρο' του μεγάλου Σουηδού τότε το οποίο δεν έμελλε, τελικά, να τελεσφορήσει.
Δεν μπορώ να φαντασθώ άλλο pop-group, παληό ή σύγχρονο, που να μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τόσο πολυσύνθετο και δύσκολο project. Αλλά πάλι, η Μαγεία είναι η δεύτερη φύση των αδελφών Ron και Russell Mael από το Λος Αντζελες. 21 άλμπουμ μέχρι τώρα, αυτό εδώ είναι το 22ο. Εχω τα 15 και σκέφτομαι σοβαρά να παραγγείλω και τα υπόλοιπα: δεν πήρα κάτι 'καρέκλες' σε remix που έκαναν θραύση στις gay discos της πόλης των Αγγέλων στις δεκαετίες '80 και '90 και περιέχουν single versions, 12-ιντσα και άλλα, κάθε λογής, 'καλούδια'. Κουταμάρα και θα …τη διορθώσω σε χρόνο dt, αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα βρώ όλα.
Ενα 'τυπικό' άλμπουμ των Sparks, κατά κανόνα, περιλαμβάνει 2 ή 3 'βόμβες', καναδυό 'δεύτερα' κομμάτια στο μεταίχμιο ανάμεσα στο Μεγαλειώδες και στο τετριμένο, συν 4-5 ημιτελή 'σχέδια' που, αν τα ακούσεις προσεκτικά, σου φεύγει ο τάκος: πακτωλός πανέξυπνων ιδεών, συνθετικά και ενορχηστρωτικά, σε αλλεπάλληλες στρώσεις, μέσα στο πανδαιμόνια ακούς Μαύρους -έως Κατάμαυρους- στίχους πάνω στη μοναξιά και την αποξένωση, φιμωμένο ερωτισμό, το ανεκπλήρωτο και τη διάψευση, τη Νύχτα της σύγχρονης ψυχής - μια Νύχτα που, όμως, εκφέρεται με ένα τρόπο τελείως Διονυσιακό και γιορταστικό, από Βακχικούς ονειροπόλους, όπου παίρνεις όρκο ότι αυτός μπορεί και να είναι ο τελευταίος τους χορός πριν κόψουν τις φλέβες τους και περάσουν στο αιώνιο σκοτάδι.
Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο γκρούπ στην ιστορία της Ποπ. Οσο κι αν ψάχνω δεν μπορώ να βρώ πουθενά αλλού τέτοιο πάντρεμα ανάμεσα σε μουσική Λόγια και άκρως λαϊκίστικη, τέτοιο καρκατσουλιό από φωτορυθμικά και φιλοσοφικές παρλάτες, τέτοια φαντασμαγορική πασαρέλα μεγαλοστομίας και ψυχικο-πνευματικού ζόφου. Τέτοια κομπορρημοσύνη και αυτοσαρκασμό. Τέτοιο Μεγαλείο. Η απόλυτη αποδόμηση της Σύγχρονης Ποπ, υπό συνεχή διαμόρφωση: συμβαίνει δίπλα μας, τα τελευταία 37 πάνω κάτω χρόνια.

Long may they run.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

When John Peel described The Fall as “always the same, always different”, he could equally have been talking about Sparks.

Founded in 1970, the career partnership of siblings Ron and Russell Mael has taken in forays into glam, classical music and techno, collaborations with musicians as diverse as Giorgio Moroder and Faith No More and a run of gigs in 2008 that saw the brothers play all 21 of their albums in chronological order, while remaining immediately familiar, inimitable, unique… Sparks.

So while The Seduction of Ingmar Bergman, a piece of musical theatre commissioned by Swedenʼs national radio service Sveriges Radio, certainly sounds like it should be a pretty off-the-wall idea, given Sparksʼ unusual recent career arc, it makes a peculiar kind of sense.

Steeped in the same arch humour and orchestral sweep that guided the likes of 2006ʼs Hello Young Lovers and last yearʼs Exotic Creatures of The Deep, The Seduction… blends jaunty songs and rib-tickling tangents with a coherent narrative – a fictionalised, fantastical tale of the famous Swedish film director as he is wooed by, and flees from, the sinister forces of the Hollywood film industry.

Spoken narrative blends into song and back again, meaning if you want a fresh suite of crisp new Sparks songs, you may be left wanting; there are no tunes without the tale attached. Luckily, the tale is a good one. On Hollywood Welcoming Committee, Bergman meets directors Fritz Lang and Alfred Hitchcock and is told they are happy working in the corporate movie industry. But Bergmanʼs realisation – that the town is corrupt, and that “celebrity is destructive” – is told masterfully, and builds to a dramatic conclusion that both condemns Hollywood and satirises its conventions with rapier-sharp wit.

Not your everyday Sparks album, then, but the appeal of this tale for Sparks is clear. The story of a maverick creative force; one of cultural, European intelligence, resisting the bland and homogenising influence of corporate America to carve its own idiosyncratic path… does that remind you of anyone?



Αγαπητοί φίλοι...συγχωρείστε με ...αλλά ...κοντεύω να εκσπερματίσω.

Ποιός μαλάκας είπε ότι το αντικείμενο του πόθου σου πρέπει να είναι πάντα προσβάσιμο. Πάντα διαθέσιμο. πάντα να αποκρίνεται στα χάδια σου και πάντα να μπορείς να το αγγίξεις.

Δεν ξέρει τι του γίνεται, ο κόπανος.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

από bbc.co.uk/reviews

 

[Stellios papa]

http://www.youtube.com/watch?v=m0bO_nZnsQw


κανω μια παραβαση ....
αν και δεν ειναι videoclip


θ ε ι κ ο !


.κυριε Κωστα :worshippy::worshippy:

 

[superfly]

Sparks: The Seduction of Ingmar Bergman

Ερχεται. Και δεν είναι υπερβολή να πώ πως είναι ένας από τους λόγους που περιμένω την 30η Νοέμβρη. Τώρα μπορείς να πληρώσεις και να το κατεβάσεις σε μορφή mp3. Τότε βγαίνει η deluxe edition κουτί με 2 διπλά άλμπουμ βινυλίου (Σουηδική και Αγγλική βερσιόν), libretto με τις υπογραφές τους + το CD.
Παραγγελία από τη Σουηδική ραδιοφωνία και τηλεόραση, mini-opera με θέμα την αποπλάνηση του Ingmar Bergman από το Χόλλυγουντ, δεκαετία του '50, 'όνειρο' του μεγάλου Σουηδού τότε το οποίο δεν έμελλε, τελικά, να τελεσφορήσει.
Δεν μπορώ να φαντασθώ άλλο pop-group, παληό ή σύγχρονο, που να μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τόσο πολυσύνθετο και δύσκολο project. Αλλά πάλι, η Μαγεία είναι η δεύτερη φύση των αδελφών Ron και Russell Mael από το Λος Αντζελες. 21 άλμπουμ μέχρι τώρα, αυτό εδώ είναι το 22ο. Εχω τα 15 και σκέφτομαι σοβαρά να παραγγείλω και τα υπόλοιπα: δεν πήρα κάτι 'καρέκλες' σε remix που έκαναν θραύση στις gay discos της πόλης των Αγγέλων στις δεκαετίες '80 και '90 και περιέχουν single versions, 12-ιντσα και άλλα, κάθε λογής, 'καλούδια'. Κουταμάρα και θα …τη διορθώσω σε χρόνο dt, αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα βρώ όλα.
Ενα 'τυπικό' άλμπουμ των Sparks, κατά κανόνα, περιλαμβάνει 2 ή 3 'βόμβες', καναδυό 'δεύτερα' κομμάτια στο μεταίχμιο ανάμεσα στο Μεγαλειώδες και στο τετριμένο, συν 4-5 ημιτελή 'σχέδια' που, αν τα ακούσεις προσεκτικά, σου φεύγει ο τάκος: πακτωλός πανέξυπνων ιδεών, συνθετικά και ενορχηστρωτικά, σε αλλεπάλληλες στρώσεις, μέσα στο πανδαιμόνια ακούς Μαύρους -έως Κατάμαυρους- στίχους πάνω στη μοναξιά και την αποξένωση, φιμωμένο ερωτισμό, το ανεκπλήρωτο και τη διάψευση, τη Νύχτα της σύγχρονης ψυχής - μια Νύχτα που, όμως, εκφέρεται με ένα τρόπο τελείως Διονυσιακό και γιορταστικό, από Βακχικούς ονειροπόλους, όπου παίρνεις όρκο ότι αυτός μπορεί και να είναι ο τελευταίος τους χορός πριν κόψουν τις φλέβες τους και περάσουν στο αιώνιο σκοτάδι.
Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο γκρούπ στην ιστορία της Ποπ. Οσο κι αν ψάχνω δεν μπορώ να βρώ πουθενά αλλού τέτοιο πάντρεμα ανάμεσα σε μουσική Λόγια και άκρως λαϊκίστικη, τέτοιο καρκατσουλιό από φωτορυθμικά και φιλοσοφικές παρλάτες, τέτοια φαντασμαγορική πασαρέλα μεγαλοστομίας και ψυχικο-πνευματικού ζόφου. Τέτοια κομπορρημοσύνη και αυτοσαρκασμό. Τέτοιο Μεγαλείο. Η απόλυτη αποδόμηση της Σύγχρονης Ποπ, υπό συνεχή διαμόρφωση: συμβαίνει δίπλα μας, τα τελευταία 37 πάνω κάτω χρόνια.

Long may they run.

:worshippy::worshippy:

παντα τους θεωρουσα το μουσικο αντιστοιχο του συνδιασμου μπρεχτ,μπεκετ,τζων γουοτερς και γουντι αλλεν.αν μπορουσε ποτε να γινει.στη μουσικη παντως εμενα μου φαινεται οτι αυτοι οι τυποι το’χουν καταφερει εδω και χρονια.πολυ μεγαλοι...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Ερχεται νο. 2

παντα τους θεωρουσα το μουσικο αντιστοιχο του συνδιασμου μπρεχτ,μπεκετ,τζων γουοτερς και γουντι αλλεν.αν μπορουσε ποτε να γινει.στη μουσικη παντως εμενα μου φαινεται οτι αυτοι οι τυποι το’χουν καταφερει εδω και χρονια.πολυ μεγαλοι...

μη λές τέτοια εδώ μέσα, θα μας πάρουν με τις λεμονόκουπες...
So what...εγώ θα φωνάζω το όνομά τους, σαν το τελευταίο πιστό μαθητή, για όσο υπάρχω. :adore: :adore: :adore:

 

[superfly]

κραταω ομπρελα...

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: Ερχεται νο. 2

Ποιός μαλάκας είπε ότι το αντικείμενο του πόθου σου πρέπει να είναι πάντα προσβάσιμο. Πάντα διαθέσιμο. πάντα να αποκρίνεται στα χάδια σου και πάντα να μπορείς να το αγγίξεις.

Δεν ξέρει τι του γίνεται, ο κόπανος.

Eιπε καποιος αυτο το πραγμα? Αν ναι, διαφωνω καθετα.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Ποιός μαλάκας είπε ότι το αντικείμενο του πόθου σου πρέπει να είναι πάντα προσβάσιμο. Πάντα διαθέσιμο. πάντα να αποκρίνεται στα χάδια σου και πάντα να μπορείς να το αγγίξεις.

Δεν ξέρει τι του γίνεται, ο κόπανος.

Επιπλέον είναι και συναισθηματικά ανέραστος. Όσο το αντικείμενο του πόθου είναι μη προσβάσιμο τόσο διογκώνεται ο πόθος. Πιο γλυκός πνιγμός δεν υπάρχει από αυτόν. Μπορείς να ζήσεις για χρόνια με τον πόθο στον αέρα.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Re: Απάντηση: Ερχεται νο. 2

:worshippy::worshippy:

παντα τους θεωρουσα το μουσικο αντιστοιχο του συνδιασμου μπρεχτ,μπεκετ,τζων γουοτερς και γουντι αλλεν.αν μπορουσε ποτε να γινει.στη μουσικη παντως εμενα μου φαινεται οτι αυτοι οι τυποι το’χουν καταφερει εδω και χρονια.πολυ μεγαλοι...

Εμένα κάτι τέτοιες φράσεις με κάνουν και αγοράζω δίσκους……μετά κλαίω ή γελάω ανάλογα….


Ως επίσης,
Ακόμα και οι λεμονόκουπες έχουν διάφορους τρόπους να “προσφερθούν

 

[superfly]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ερχεται νο. 2

Εμένα κάτι τέτοιες φράσεις με κάνουν και αγοράζω δίσκους……μετά κλαίω ή γελάω ανάλογα….


Ως επίσης,
Ακόμα και οι λεμονόκουπες έχουν διάφορους τρόπους να “προσφερθούν

κοιτα το θεμα ειναι να μη σου ρθει και το πιατο στο κεφαλι μαζι μ’αυτες....

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Ερχεται νο. 2

κοιτα το θεμα ειναι να μη σου ρθει και το πιατο στο κεφαλι μαζι μ’αυτες....

Μπα δεν νομίζω….
Από όσο καταλαβαίνω εδώ το πιατάκι χρησιμοποιείται μόνο προκειμένου να οριοθετηθεί ο όγκος του καλλιτεχνήματος:flipout:.
Δεν διακρίνω άλλη χρήση.
Δεν κινδυνεύεις πολύ….

 

[Δημήτρης Ν.]

Αν και ήμουν έτοιμος να προσπεράσω , κάτι με έκανε να πατήσω το play στο κλιπάκι του Στέλιου ....εξαιρετικό ....απίστευτο....βεβαίως διακρίνω ένα απόηχο μινιμαλιστικό και κυρίως από Glass μεριά ( της εποχής των οπερών ) αλλά αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό... αν το έργο συνεχίζει ...μόνο μπράβο του αξίζουν... τώρα για τα υπόλοιπα περί Sparks , ας τ' αφήσουμε καλύτερα :chinscratch:

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

...
διακρίνω ένα απόηχο μινιμαλιστικό και κυρίως από Glass μεριά ( της εποχής των οπερών )
...

πιό πολύ σε σύγχρονη οργουελική όπερα μου φέρνει
Η popart στα χέρια των JGThirlwell, Bl.LReininger και Residents

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Πολυ μα πολύ ενδιαφέρον και "φοβικό".

Η έπληξή μου μεγαλύτερη οταν ακούγοντάς το σκεφτόμουν "να , εδώ χρειαζόταν ένα χορωδιακό" και μπάμ ! να το ..

Η δε αποσπασματική αφήγηση στα Σουηδικά είναι ονειρωκτική..

(αλήθεια ποιός "μιλάει"?)

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Hρθε χθές.
Το είχα κάνει pre-order, ίσως και να είμαι ο πρώτος στην Ελλάδα που το πιάνει σστα χέρια του.
Χάϊδευα μισή ώρα το libretto με τις φωτογραφίες και τις υπογραφές.

Είμαι μαγεμένος.

Standard Sparks fare: πανέξυπνο και τελείως ανατρεπτικό, θεωρούν την ευθεία σαν την πιο βαρετή διαδρομή και δεν κάνουν τίποτα με τον απλό τρόπο.
Ολο είναι εξαίσιο σαν στήσιμο, mini-opera στα high της.
Και ανάμεσα στις παρλάτες και στα ρεσιτατίβα βρίσκεις 3-4 διαμάντια.

****

 

[Κάλλη Συνοδινού]

"Oh my God, does it exist"?