Δίσκος από την δεύτερη (και βαθύτερη) περίοδο παρακμής του συγκροτήματος.
Ίσως ο καλύτερος της περιόδου αυτής, πλην όμως αρκετά μέτριος και σε καμιά περίπτωση συνιστώμενος παρά μόνο σε πιστούς οπαδούς.
Μετά την blues περίοδο, την latin περίοδο και στην συνέχεια την αποθέωση της jazz τριλογίας (μαζί με τα παράπλευρα έργα της - στα οποία έχουμε αναφερθεί εδώ παλιότερα) ο δίσκος Amigos σημαδεύει την έναρξη της πρώτης περιόδου παρακμής. Μιας παρακμής που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως επιστροφή στον εύκολο δρόμο των επιτυχιών, που τουλάχιστον ήταν επιτυχίες, με τα Festival και ανεβαίνοντας με το Moonflower, Inner Secrets και στην συνέχεια τα φιάσκο Oneness και Marathon.
Εκεί λήγει η περίοδος αυτή, με λαμπρή εξαίρεση και αναλαμπή το προσωπικό αριστούργημα The swing of Delight, γιά να ξεκινήσει η περίοδος της βαθειάς κατάψυξης με το απόλυτο μηδέν την κυκλοφορία του Zebop και μετά του Shango.
To Shango ως δίσκος δεν είναι κακός. Δεν είναι όμως με ΤΙΠΟΤΑ Santana.
Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες γιά τον δίσκο αυτό είναι η επαναφορά του Gregg Rollie στο Β3 (τουλάχιστον γιά ένα κομμάτι -Nueva York) και η επιστράτευση του σπουδαίου παραγωγού Bill Szymczyk.
Δυστυχώς ο δίσκος αναλώνεται μόνο σε covers με χαρακτηριστικά και με επιτυχία και αρκετό airplay την r&b επιτυχία του Jr Walker and the All Stars What does it take, τρία άγνωστα του βρετανού κιθαρίστα και συνθέτη Russ Ballard των Argent και το πετυχημένο Hold on.
Ενδιαφέρον πρωτότυπο ίσως το Body Surfing προσπαθεί να σώσει κάπως την κατάσταση, αλλά η χειρότερη μπάντα που είχε ποτέ μαζί του ο Carlos μαζί με τον πιό ανεκδιήγητο και ανέκφραστο τραγουδιστή Alex Ligertwood είναι τα καλύτερα συστατικά γιά μια παταγώδη αποτυχία.
Ευτυχώς που υπάρχουν το Hold on και το What does it take.
Πολύ καλή όντως ηχογράφηση γιά την εποχή με το μάστερ του Ted Jensen.
Μετά βίας 2 στα 5.
Την επόμενη χρονιά ο Carlos ευτυχώς επανέρχεται με ακόμα ένα λαμπρό προσωπικό δίσκο (Havana Moon) γιά να ξεκινήσει η περίοδος της World Peace tour, μιάς ακόμα περιόδου αναζήτησης, με ψήγματα blues και jazz, καλύτερη μπάντα, αξιοπρεπείς εμφανίσεις, που οδήγησε το 1999 στην μαγική συνταγή της επιτυχίας του Supernatural.
Σε καμμία μα καμμία μα καμμία περίπτωση φυσικά ο δίσκος αυτός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί best. Worst πιθανότατα και με μεγάλη ευκολία. Επι χρόνια παλεύω με τον εαυτό μου να χαρίσω τον τίτλο αυτό ανάμεσα στους διεκδικητές Zebop, Oneness, Marathon, Sacred Fire, Shango και Shamal.
