- 17 June 2006
- 12,627
IRON MAIDEN - IRΟN MAIDEN
Μετά την τεράστια
D) επιτυχία που είχαν τα προηγούμενα 2 θέματα που έχω ανοίξει στην μουσική κατηγορία, είπα να κάνω άλλη μια. Το ένα ήταν οι Radio Moscow και το άλλο οι Bloodbound.
Πάμε σε ένα γνωστό (φαντάζομαι):
Σας έχει τύχει φαντάζομαι να έχετε κάποιον δίσκο (έστω CD) που οποιαδήποτε κι αν είναι η ψυχική σας διάθεση και οποιαδήποτε η σωματική σας κατάσταση, να τον έχετε σαν αναφορά? Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ένα από αυτά για μένα. Ξυπνάω πχ χωρίς όρεξη? Νυσταγμένος? Διάθεση καμία? Μόλις ακούσω 2-3 δευτερόλεπτα, κάτι αλλάζει μέσα μου, σαν να γυρνάει ένας διακόπτης. Ή εκεί που είμαι πηγμένος με σκέψεις και προβλήματα, με το που το βάζω, ξεχνάω τα πάντα. Ένα άλμπουμ τίγκα στην ενέργεια, στην καλή διάθεση, την αισιοδοξία και φυσικά τίγκα στο πανκ. Ναι δεν έκανα λάθος, πανκ. Πανκ μέταλ, έστω.
Ήταν κάπου στο 85 και ήδη είχα τα πρώτα ακούσματα μου από μέταλ, ιδιαίτερα από έναν "πειρατή" που έβαζε Judas, Sabbath, Maiden, Motorhead, Accept, Saxon, AC/DC και γενικά ότι μεταλλικό υπήρχε εκείνη την περίοδο. Έβαζε συγκεκριμένα το Phantom of the opera. Αποφάσισα να αγοράσω τον δίσκο (ήταν ο πρώτος που αγόρασα) μιας και άκουγα πάντα κασέτες (ροκ, όπως Deep Purple, Rainbow, Uriah Heep κλπ, αλλά και Ελληνικά ροκ της εποχής). Το πικάπ το είχαν οι γονείς μου να ακούν τα δικά τους (από Θεοδωράκη και Καζαντζίδη, μέχρι Χατζιδάκι και Μπετόβεν. Από Κάλας και Μαρινέλα μέχρι Ντέμη Ρούσο και Στανίτσα - αχταρμάς). Δυστυχώς δεν τον χάρηκα, αναγκάστηκα και το έγραψα σε κασέτα να το ακούω στο Silver το 2πλο κασετόφωνο που το είχα και αντέγραφα κασέτες για τον Spectrum και τον Commodore 64.
Εκεί γεννήθηκαν και οι ανάγκες μου για το Hi-Fi (και μου μπήκε το μικρόβιο).
Παράλληλα ξεκίνησα και το μπάσο (λόγω Harris) αλλά το γύρισα σύντομα στην κιθάρα (γκομενοπαγίδα).
Αφού τελείωσα τον πρόλογο (επιτέλους), πάμε να κάνω κι εγώ μια παρουσίαση.
Κατ αρχάς, το CD που έχω πλέον, το πήρα το 1992 και είναι η αμερικάνικη κόπια (του 1988). Ο δίσκος καταστράφηκε απ την πλημμύρα του 1996 (στο υπογειάκι που είχαμε και για στούντιο). Πολλά στοιχεία χρησιμοποίησα απ τα σχόλια στο youtube και απ την wiki, καθώς και απ το επίσημο site τους.
H μπάντα τότε αποτελούταν απ τους:
Paul Di'Anno – vocals
Dave Murray – guitar
Dennis Stratton – guitar, backing vocals
Steve Harris – bass guitar, backing vocals
Clive Burr – drums
Ξεκινώντας με το Prowler,καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάμε για χέβι μέταλ, αλλά για ένα punk - metal. O κιθαρίστας και δεύτερη φωνή Dennis Stratton ο οποίος εγκατέλειψε την μπάντα μετά το άλμπουμ (συμμετείχε και στην παραγωγή) ήταν η αιτία κατά την γνώμη μου. Το τραγούδι σπέρνει με τις κιθάρες να κελαηδάνε και τον Di'Anno να δένει με την απόλυτα punk φωνή του. Σε σύγκριση με την έκδοση του Prowler 88 απ το Best of the 'B' Sides με τον Bruce καταλαβαίνεις πόσο διαφορετικοί ήταν οι Maiden στον πρώτο δίσκο. Είχε αναλάβει και ο πιο μεταλάς Adrian Smith. Πιο βαρύ, πιο μέταλ το 88, αλλά το original είναι το κορυφαίο.
(Κάποια στιγμή αξίζει να ψάξω την μπάντα που έφτιαξαν για λίγο ο Di'Anno με τον Stratton)
Το τραγούδι λέγεται ότι είναι το πρώτο που έγραψε ο Harris και οι στίχοι παραπέμπουν σε κάποιον ο οποίος πιθανόν να "αυτοϊκανοποιείται" βλέποντας όμορφες κυρίες (μάλλον πόρνες).
Το δεύτερο τραγούδι το Remember Tomorrow, γράφτηκε απ τον Harris (μουσική) και τον Di'Anno (στίχοι). Λέγεται ότι το Remember Tomorrow ήταν μια φράση που έλεγε ο παππούς του Di'Anno. Ξεκινάει μουντά, μελαγχολικά, μελωδικά, μια μπαλάντα με πολύ συναίσθημα και με μια εκπληκτική ερμηνεία του Di'Anno. Στο ρεφρέν αλλάζει και γίνεται άγριο, επιθετικό χωρίς να χαθεί το συναίσθημα.
"Unchain the colors before my eyes,
Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies.
Scan the horizon, the clouds take me higher,
I shall return from out of the fire.
Tears for remembrance, and tears for joy,
Tears for somebody not this lonely boy.
Out in the madness, the all seeing eye,
Flickers above us, to light up the sky.
Unchain the colors before my eyes,
Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies.
Scan the horizon, the clouds take me higher,
I shall return from out of the fire."
Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε έμπνευση για 2 τραγούδια των Metalica το Fade to Black και το Sanitarium και είναι απ τα αγαπημένα τους. Το έχουν παίξει πολλές φορές.
Το τρίτο τραγούδι είναι ΡΟΚ, μιλάμε για το Running Free (Harris/Di'Anno) και ήταν το πρώτο single των Maiden.
Ντραμς μου κοπανάνε, μπάσο να κεντάει και κιθάρες να γαμ@νε. Η φωνή του Paul από άλλο πλανήτη. Ρυθμός και ενέργεια για ατέλειωτο χορό και χοροπήδημα.
Μιλάει για έναν 16χρονο "προβληματικό"
Just sixteen, a pickup truck,
out of money, out of luck.
I've got nowhere to call my own,
hit the gas, and here I go.
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Spent the night in an L. A.
jail, and listened to the sirens wail.
But they ain't got a thing on me,
I'm running wild, I'm running free.
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Pulled her at the Bottle Top,
whiskey, dancing, disco hop.
All the boys are after me,
and that's the way it's gonna be
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Να θυμίσω ότι ο Paul "απολύθηκε" απ την μπάντα μετά και το 2o άλμπουμ, λόγω αλκοόλ και κόκας.
Και φτάνουμε στον "ΥΜΝΟ", το απόλυτο, το μοναδικό, το επικό Phantom of the Opera.
Οι στίχοι μιλάνε για την γνωστή όπερα.
Πραγματικά δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που νιώθω όταν το ακούω. Να πω για τις κιθάρες, τα ντραμς, την φωνή? Ή για το απίστευτο παίξιμο του μπάσου απ τον Harris? Το δέσιμο της μπάντας?
Μάλλον δεν θα πω τίποτα. Απλά δυναμώνω συνέχεια την ένταση και απολαμβάνω. Χάνομαι....
Δυστυχώς, αυτό το τραγούδι (όπως και γενικά το άλμπουμ αυτό) ποτέ δεν μπόρεσαν να βγουν στα live όπως έπρεπε. Ο Paul ήταν κομμένος και ραμμένος γι αυτά.
Και όσο κι αν εκτιμώ τον Bruce, ε καλύτερα αυτά τα τραγούδια να μην τα έλεγε.
Το 5ο τραγούδι, το Transylvania είναι instrumental όπου απλά τα σπάνε, ιδιαίτερα τα σόλα της κιθάρας είναι απίστευτα. Καθαρό μέταλ, ο ρυθμός είναι απίστευτος και παρακαλάς να μην τελειώσει.
Το τραγούδι αυτό ο Harris το είχε γράψει για την πρώτη του μπάντα, τους Smiler, αλλά δεν το έπαιξαν ποτέ.
Το 6ο τραγούδι, το Strange World (Harris) είναι μια απ τις πολλές μέταλ μπαλάντες που γράφτηκαν. Ακούγεται σαν συνέχεια του Transylvania (αυτά τα 2 ενώνονται στο άλμπουμ).
Όμορφοι στίχοι, με την φωνή του Paul να δίνει το κάτι παραπάνω.
The only place where you can dream, living here is not what it seems.
Ship of white light in the sky, nobody there to reason why.
Here I am, I'm not really there, smiling faces ever so rare.
A let's walk in deepest space, living here just isn't the place.
Stalks of light come from the ground, when I cry there isn't a sound.
All my feelings cannot be held, I'm happy in my new strange world.
Shades of green grasses twine, girls drinking plasma wine.
A look at love, a dream unfolds, living here, you'll never grow old.
Don't you hear me call? Ooh
To 7o το Sanctuary, (μπήκε στην αμερικάνικη κόπια, στην Βρετανική μπήκε το 1998), ήταν ένα single με άλλα 2 live, το εξώφυλλο του είχε τον Eddie να έχει σκοτώσει την Θάτσερ. Στα περισσότερα εξώφυλλα τα μάτια της Θάτσερ ήταν καλυμμένα με ένα μαύρο κουτάκι.
Το τραγούδι αυτό είναι πανκ, κομμένο και ραμμένο για τον Paul. Απ τα τραγούδια που έγραψε ο Dave Murray μαζί με Harris και Paul Di'Anno.
Το 8ο είναι το Charlotte the Harlot, γραμμένο απ τον Murray (μαζί με τον Harris οι μόνοι που δεν έφυγαν ποτέ απ την αρχή της μπάντας). Μιλάει για μια πόρνη, πρωταγωνιστεί συνολικά σε 4 τραγούδια των Maiden. Ο Harris είπε ότι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά ο παλαβός ο Paul, είπε ότι ήταν μια 45άρα "τσούλα" θρύλος, που την ήξεραν οι πάντες. Έπαιρνε ότι αρσενικό υπήρχε από 15 και πάνω.
Το τραγούδι είναι πανκ με λίγο μελωδικές κιθάρες, προμηνύει το τι θα επακολουθήσει απ τους Maiden. O Paul δίνει ρέστα, όπως κάνει σε όλο το άλμπουμ.
Τελευταίο είναι το Iron Maiden, γραμμένο απ τον Harris, που μιλάει για το τι ήταν η Iron Maiden (πολύ αίμα). Πανκιά με μέταλ κιθάρες.
Το έχω ακούσει 4 φορές και θα το βάλω μια φορά ακόμα. Ο γάτος μου (ο Rory) νιaουρίζει, ήδη του έλειψε.
Τελειώνοντας να πω ότι μετά από χρόνια κατάλαβα γιατί μου άρεσαν πάντα οι Pistols, τα Ραμόνια οι Violent femmes και οι Dead Kennedy's.
Ελπίζω να βρω τον χρόνο (την διάθεση θα την βρω, ακούγοντας πάλι το Iron Maiden) να συνεχίσω με τους επόμενους δίσκους των Maiden.
Μετά την τεράστια
D) επιτυχία που είχαν τα προηγούμενα 2 θέματα που έχω ανοίξει στην μουσική κατηγορία, είπα να κάνω άλλη μια. Το ένα ήταν οι Radio Moscow και το άλλο οι Bloodbound. Πάμε σε ένα γνωστό (φαντάζομαι):
Σας έχει τύχει φαντάζομαι να έχετε κάποιον δίσκο (έστω CD) που οποιαδήποτε κι αν είναι η ψυχική σας διάθεση και οποιαδήποτε η σωματική σας κατάσταση, να τον έχετε σαν αναφορά? Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ένα από αυτά για μένα. Ξυπνάω πχ χωρίς όρεξη? Νυσταγμένος? Διάθεση καμία? Μόλις ακούσω 2-3 δευτερόλεπτα, κάτι αλλάζει μέσα μου, σαν να γυρνάει ένας διακόπτης. Ή εκεί που είμαι πηγμένος με σκέψεις και προβλήματα, με το που το βάζω, ξεχνάω τα πάντα. Ένα άλμπουμ τίγκα στην ενέργεια, στην καλή διάθεση, την αισιοδοξία και φυσικά τίγκα στο πανκ. Ναι δεν έκανα λάθος, πανκ. Πανκ μέταλ, έστω.
Ήταν κάπου στο 85 και ήδη είχα τα πρώτα ακούσματα μου από μέταλ, ιδιαίτερα από έναν "πειρατή" που έβαζε Judas, Sabbath, Maiden, Motorhead, Accept, Saxon, AC/DC και γενικά ότι μεταλλικό υπήρχε εκείνη την περίοδο. Έβαζε συγκεκριμένα το Phantom of the opera. Αποφάσισα να αγοράσω τον δίσκο (ήταν ο πρώτος που αγόρασα) μιας και άκουγα πάντα κασέτες (ροκ, όπως Deep Purple, Rainbow, Uriah Heep κλπ, αλλά και Ελληνικά ροκ της εποχής). Το πικάπ το είχαν οι γονείς μου να ακούν τα δικά τους (από Θεοδωράκη και Καζαντζίδη, μέχρι Χατζιδάκι και Μπετόβεν. Από Κάλας και Μαρινέλα μέχρι Ντέμη Ρούσο και Στανίτσα - αχταρμάς
). Δυστυχώς δεν τον χάρηκα, αναγκάστηκα και το έγραψα σε κασέτα να το ακούω στο Silver το 2πλο κασετόφωνο που το είχα και αντέγραφα κασέτες για τον Spectrum και τον Commodore 64.Εκεί γεννήθηκαν και οι ανάγκες μου για το Hi-Fi (και μου μπήκε το μικρόβιο).
Παράλληλα ξεκίνησα και το μπάσο (λόγω Harris) αλλά το γύρισα σύντομα στην κιθάρα (γκομενοπαγίδα).
Αφού τελείωσα τον πρόλογο (επιτέλους), πάμε να κάνω κι εγώ μια παρουσίαση.
Κατ αρχάς, το CD που έχω πλέον, το πήρα το 1992 και είναι η αμερικάνικη κόπια (του 1988). Ο δίσκος καταστράφηκε απ την πλημμύρα του 1996 (στο υπογειάκι που είχαμε και για στούντιο). Πολλά στοιχεία χρησιμοποίησα απ τα σχόλια στο youtube και απ την wiki, καθώς και απ το επίσημο site τους.
H μπάντα τότε αποτελούταν απ τους:
Paul Di'Anno – vocals
Dave Murray – guitar
Dennis Stratton – guitar, backing vocals
Steve Harris – bass guitar, backing vocals
Clive Burr – drums
Ξεκινώντας με το Prowler,καταλαβαίνεις ότι δεν μιλάμε για χέβι μέταλ, αλλά για ένα punk - metal. O κιθαρίστας και δεύτερη φωνή Dennis Stratton ο οποίος εγκατέλειψε την μπάντα μετά το άλμπουμ (συμμετείχε και στην παραγωγή) ήταν η αιτία κατά την γνώμη μου. Το τραγούδι σπέρνει με τις κιθάρες να κελαηδάνε και τον Di'Anno να δένει με την απόλυτα punk φωνή του. Σε σύγκριση με την έκδοση του Prowler 88 απ το Best of the 'B' Sides με τον Bruce καταλαβαίνεις πόσο διαφορετικοί ήταν οι Maiden στον πρώτο δίσκο. Είχε αναλάβει και ο πιο μεταλάς Adrian Smith. Πιο βαρύ, πιο μέταλ το 88, αλλά το original είναι το κορυφαίο.
(Κάποια στιγμή αξίζει να ψάξω την μπάντα που έφτιαξαν για λίγο ο Di'Anno με τον Stratton)
Το τραγούδι λέγεται ότι είναι το πρώτο που έγραψε ο Harris και οι στίχοι παραπέμπουν σε κάποιον ο οποίος πιθανόν να "αυτοϊκανοποιείται" βλέποντας όμορφες κυρίες (μάλλον πόρνες).
Το δεύτερο τραγούδι το Remember Tomorrow, γράφτηκε απ τον Harris (μουσική) και τον Di'Anno (στίχοι). Λέγεται ότι το Remember Tomorrow ήταν μια φράση που έλεγε ο παππούς του Di'Anno. Ξεκινάει μουντά, μελαγχολικά, μελωδικά, μια μπαλάντα με πολύ συναίσθημα και με μια εκπληκτική ερμηνεία του Di'Anno. Στο ρεφρέν αλλάζει και γίνεται άγριο, επιθετικό χωρίς να χαθεί το συναίσθημα.
"Unchain the colors before my eyes,
Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies.
Scan the horizon, the clouds take me higher,
I shall return from out of the fire.
Tears for remembrance, and tears for joy,
Tears for somebody not this lonely boy.
Out in the madness, the all seeing eye,
Flickers above us, to light up the sky.
Unchain the colors before my eyes,
Yesterday's sorrows, tomorrow's white lies.
Scan the horizon, the clouds take me higher,
I shall return from out of the fire."
Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε έμπνευση για 2 τραγούδια των Metalica το Fade to Black και το Sanitarium και είναι απ τα αγαπημένα τους. Το έχουν παίξει πολλές φορές.
Το τρίτο τραγούδι είναι ΡΟΚ, μιλάμε για το Running Free (Harris/Di'Anno) και ήταν το πρώτο single των Maiden.
Ντραμς μου κοπανάνε, μπάσο να κεντάει και κιθάρες να γαμ@νε. Η φωνή του Paul από άλλο πλανήτη. Ρυθμός και ενέργεια για ατέλειωτο χορό και χοροπήδημα.
Μιλάει για έναν 16χρονο "προβληματικό"
Just sixteen, a pickup truck,
out of money, out of luck.
I've got nowhere to call my own,
hit the gas, and here I go.
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Spent the night in an L. A.
jail, and listened to the sirens wail.
But they ain't got a thing on me,
I'm running wild, I'm running free.
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Pulled her at the Bottle Top,
whiskey, dancing, disco hop.
All the boys are after me,
and that's the way it's gonna be
I'm running free yeah, I'm running free.
I'm running free yeah, Oh I'm running free.
Να θυμίσω ότι ο Paul "απολύθηκε" απ την μπάντα μετά και το 2o άλμπουμ, λόγω αλκοόλ και κόκας.
Και φτάνουμε στον "ΥΜΝΟ", το απόλυτο, το μοναδικό, το επικό Phantom of the Opera.
Οι στίχοι μιλάνε για την γνωστή όπερα.
Πραγματικά δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που νιώθω όταν το ακούω. Να πω για τις κιθάρες, τα ντραμς, την φωνή? Ή για το απίστευτο παίξιμο του μπάσου απ τον Harris? Το δέσιμο της μπάντας?
Μάλλον δεν θα πω τίποτα. Απλά δυναμώνω συνέχεια την ένταση και απολαμβάνω. Χάνομαι....
Δυστυχώς, αυτό το τραγούδι (όπως και γενικά το άλμπουμ αυτό) ποτέ δεν μπόρεσαν να βγουν στα live όπως έπρεπε. Ο Paul ήταν κομμένος και ραμμένος γι αυτά.
Και όσο κι αν εκτιμώ τον Bruce, ε καλύτερα αυτά τα τραγούδια να μην τα έλεγε.
Το 5ο τραγούδι, το Transylvania είναι instrumental όπου απλά τα σπάνε, ιδιαίτερα τα σόλα της κιθάρας είναι απίστευτα. Καθαρό μέταλ, ο ρυθμός είναι απίστευτος και παρακαλάς να μην τελειώσει.
Το τραγούδι αυτό ο Harris το είχε γράψει για την πρώτη του μπάντα, τους Smiler, αλλά δεν το έπαιξαν ποτέ.
Το 6ο τραγούδι, το Strange World (Harris) είναι μια απ τις πολλές μέταλ μπαλάντες που γράφτηκαν. Ακούγεται σαν συνέχεια του Transylvania (αυτά τα 2 ενώνονται στο άλμπουμ).
Όμορφοι στίχοι, με την φωνή του Paul να δίνει το κάτι παραπάνω.
The only place where you can dream, living here is not what it seems.
Ship of white light in the sky, nobody there to reason why.
Here I am, I'm not really there, smiling faces ever so rare.
A let's walk in deepest space, living here just isn't the place.
Stalks of light come from the ground, when I cry there isn't a sound.
All my feelings cannot be held, I'm happy in my new strange world.
Shades of green grasses twine, girls drinking plasma wine.
A look at love, a dream unfolds, living here, you'll never grow old.
Don't you hear me call? Ooh
To 7o το Sanctuary, (μπήκε στην αμερικάνικη κόπια, στην Βρετανική μπήκε το 1998), ήταν ένα single με άλλα 2 live, το εξώφυλλο του είχε τον Eddie να έχει σκοτώσει την Θάτσερ. Στα περισσότερα εξώφυλλα τα μάτια της Θάτσερ ήταν καλυμμένα με ένα μαύρο κουτάκι.
Το τραγούδι αυτό είναι πανκ, κομμένο και ραμμένο για τον Paul. Απ τα τραγούδια που έγραψε ο Dave Murray μαζί με Harris και Paul Di'Anno.
Το 8ο είναι το Charlotte the Harlot, γραμμένο απ τον Murray (μαζί με τον Harris οι μόνοι που δεν έφυγαν ποτέ απ την αρχή της μπάντας). Μιλάει για μια πόρνη, πρωταγωνιστεί συνολικά σε 4 τραγούδια των Maiden. Ο Harris είπε ότι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά ο παλαβός ο Paul, είπε ότι ήταν μια 45άρα "τσούλα" θρύλος, που την ήξεραν οι πάντες. Έπαιρνε ότι αρσενικό υπήρχε από 15 και πάνω.
Το τραγούδι είναι πανκ με λίγο μελωδικές κιθάρες, προμηνύει το τι θα επακολουθήσει απ τους Maiden. O Paul δίνει ρέστα, όπως κάνει σε όλο το άλμπουμ.
Τελευταίο είναι το Iron Maiden, γραμμένο απ τον Harris, που μιλάει για το τι ήταν η Iron Maiden (πολύ αίμα). Πανκιά με μέταλ κιθάρες.
Το έχω ακούσει 4 φορές και θα το βάλω μια φορά ακόμα. Ο γάτος μου (ο Rory) νιaουρίζει, ήδη του έλειψε.
Τελειώνοντας να πω ότι μετά από χρόνια κατάλαβα γιατί μου άρεσαν πάντα οι Pistols, τα Ραμόνια οι Violent femmes και οι Dead Kennedy's.
Ελπίζω να βρω τον χρόνο (την διάθεση θα την βρω, ακούγοντας πάλι το Iron Maiden) να συνεχίσω με τους επόμενους δίσκους των Maiden.
