Οσοι απο εμας θυμουνται την αναγγελια της πρωτης συναυλιας των Residents στο Ροδον θυμουνται οτι η ειδηση επεσε σα βομβα. Μιλουσαν για γεγονος σημασιας Γουντστοκ. Την εποχη εκεινη, τελη δεκαετιας ’80, το γκρουπ κουβαλουσε τον τιτλο του απολυτου αβανγκαρντ πειραματισμου, ζωντανος θρυλος χωρις ομοιο, περαν καθετι συμβατικου, περαν απο καθε μουσικα ορια, με δικη τους αποψη και φιλοσοφια, ακομα και στο πως και ποτε θα κυκλοφορησουν τα εργα τους, ενα γκρουπ που μπορουσε να εχει το δικο του μουσικο υφος και παραλληλα να διαχειριζεται προτζεκτ μουσικης αποδομησης αλλων συνθετων απο Γκερσουιν εως Τζεημς Μπράουν, Μπητλς μεχρι ...διαφημισεις, Ελβις μεχρι ...Εσκιμωους. Να στηνει οπερατικες τριλογιες με οπτικοακουστικα και θεατρικα μεσα.
Ενα γκρουπ εις θεσιν να βρει τα κοινα σημεια παραδοσιακης Αμερικανικης ινδιανικης μουσικης με το Μάικλ Τζακσον και να τα συντηξει εν ψυχρω ή να εχει τετοια αυτοπεποιθηση ωστε ν’ αποπειραθει να διασκευασει το Fur Elise του Μπετοβεν σε For Elsie, γεφυρωση ενος πολιτισμικου χαους, χωρις καμμια απωλεια σοβαροτητας. Ενα γκρουπ με τοση σιγουρια και αυθαδεια που το πρωτο τους σινγκλ (σημερινο αρτιφακτ) δεν το κυκλοφορησαν στα ερτζιανα αλλα το εστειλαν κατευθειαν στον τοτε προεδρο Νιξον...
Διαχειριζονται ολα τα μεσα εκφρασης, μεχρι κομικς εχουν εκδοθει γι’αυτους στην Ιαπωνια. Τα εξωφυλλα των δισκων τους σε απο δεκαετιες εξαντλημενα περιορισμενα αντιτυπα ειναι εγχαρακτα εργα τεχνης ή μεταξοτυπιες. Τα ιδια τους τα μουσικα μεσα ειναι αδυνατο να τα αναγνωρισεις: «παιζουν γνωστα οργανα με αγνωστο τροπο». Και στη δικη τους δισκογραφικη εταιρεια εχουν προσελκυσει τσουρμο απο αλλους weirdos, μερικοι εκ των οποιων ειναι τοσο ... συνεσταλμενοι που βγαινουν στο κοινο τυλιγμενοι μουμιες (Nash the Slash). Ενα πολιτισμικο melting pot.
Την εποχη της συναυλιας στην Αθηνα χωρις να το γνωριζουμε το γκρουπ εχει μολις περασει το μεγιστο της δημιουργικης του καμπυλης. Ο ανθρωπος που χειριζονταν τις κιθαρες, ο Φιλιπ Λιθμαν, ειχε προσφατα απεβιωσει (φημολογειται drug OD) αφηνοντας μεγαλο κενο δημιουργικοτητας. Και γραφω «χειριζονταν» γιατι δεν προκειται περι παιξιματος, προκειται περι κατασπαραγματος των χορδων απο αγρια θηρια. Αρκει κανεις ν’ακουσει το τελειωμα του Sorry απ’ το Big Bubble (1985) για να μην καταλαβει.
Ενα γκρουπ εις θεσιν να βρει τα κοινα σημεια παραδοσιακης Αμερικανικης ινδιανικης μουσικης με το Μάικλ Τζακσον και να τα συντηξει εν ψυχρω ή να εχει τετοια αυτοπεποιθηση ωστε ν’ αποπειραθει να διασκευασει το Fur Elise του Μπετοβεν σε For Elsie, γεφυρωση ενος πολιτισμικου χαους, χωρις καμμια απωλεια σοβαροτητας. Ενα γκρουπ με τοση σιγουρια και αυθαδεια που το πρωτο τους σινγκλ (σημερινο αρτιφακτ) δεν το κυκλοφορησαν στα ερτζιανα αλλα το εστειλαν κατευθειαν στον τοτε προεδρο Νιξον...
Διαχειριζονται ολα τα μεσα εκφρασης, μεχρι κομικς εχουν εκδοθει γι’αυτους στην Ιαπωνια. Τα εξωφυλλα των δισκων τους σε απο δεκαετιες εξαντλημενα περιορισμενα αντιτυπα ειναι εγχαρακτα εργα τεχνης ή μεταξοτυπιες. Τα ιδια τους τα μουσικα μεσα ειναι αδυνατο να τα αναγνωρισεις: «παιζουν γνωστα οργανα με αγνωστο τροπο». Και στη δικη τους δισκογραφικη εταιρεια εχουν προσελκυσει τσουρμο απο αλλους weirdos, μερικοι εκ των οποιων ειναι τοσο ... συνεσταλμενοι που βγαινουν στο κοινο τυλιγμενοι μουμιες (Nash the Slash). Ενα πολιτισμικο melting pot.
Την εποχη της συναυλιας στην Αθηνα χωρις να το γνωριζουμε το γκρουπ εχει μολις περασει το μεγιστο της δημιουργικης του καμπυλης. Ο ανθρωπος που χειριζονταν τις κιθαρες, ο Φιλιπ Λιθμαν, ειχε προσφατα απεβιωσει (φημολογειται drug OD) αφηνοντας μεγαλο κενο δημιουργικοτητας. Και γραφω «χειριζονταν» γιατι δεν προκειται περι παιξιματος, προκειται περι κατασπαραγματος των χορδων απο αγρια θηρια. Αρκει κανεις ν’ακουσει το τελειωμα του Sorry απ’ το Big Bubble (1985) για να μην καταλαβει.
