Songs Ohia-Didn't It Rain
Ένας μονότονος σκοπός τριβελίζει τον νου μου τελευταία..
Το στόμα μου όμως στεγνό απ την καυτή ανάσα του τσιγάρου,αδυνατεί να τον μετατρέψει σε βιώσιμο ήχο..
Σιωπή...
Η φλόγα απ τα εσώψυχα σιγοβράζει καθρεφτίζοντας την θέρμη της στα μάτια μου...ακόμη μια ρουφηξιά απ το άγευστο τσιγάρο μου...το τασάκι γεμάτο,,η φλεγόμενη ματιά στραμμένη στον τοίχο απέναντι,,έναν τοίχο που μοιάζει διάφανος μπροστά της..γερασμένος και άβαφτος για χρόνια,δείχνει σαν ξιπασμένος γεροξεκούτης που κάθεται σκυφτός στην μοναδική και ξεχαρβαλωμένη καρέκλα του παλιού μου σπιτιού...
Σιωπή...
Ένας σπασμένος καθρέφτης κρέμεται πάνω στον τοίχο...με τα τζάμια που του έχουν απομείνει θαρρείς πως γεμίζει με εικόνες τον περιβάλλοντα χώρο...
Παραστάσεις ξεπετάγονται από το πουθενά ,με χαμένους έρωτες στο όνομα της υπέρτατης φιλίας....
Πιο δίπλα θύτες και θύματα τυπωμένα με ανακυκλωμένο μελάνι κοσμούν τα τσαλακωμένα φύλλα μιας παλιάς εφημερίδας που κείτεται στο πάτωμα,γυρεύοντας λύτρωση...
Στα πόδια μου τα βρώμικα γυαλιά απ τον σπασμένο καθρέφτη δείχνουν να έχουν ανοσία στα μικρόβια....
Και ενα τρεμουλο στα χερια.....
Σιωπή.....
Το θέλω και το μπορώ...μεγάλη ιστορία....το πάθος και η ικανότητα....άλλη μια ρουφηξιά....το τσιγάρο τελειώνει....
Άσχετα μεταξύ τους χαοτικά τερτίπια της ζωής έρχονται στο μυαλό μου...ικανά στο να επιβεβαιώσουν τον κανόνα και την φήμη που μας θέλει ομήρους της φαντασίας μας.....
Λες και εκεί να είναι καλύτερα τα πράγματα,,διαφορετικά...
Λες και εκεί οι υποχρεώσεις να σταματούν να εφάπτονται πάνω μας σαν βδέλλες,,και όντας απαλλαγμένοι από το κάθε τι που θεωρούμε περιττό,να νιώσουμε για μια φορά ελεύθεροι,για να ζήσουμε την άλλη εμπειρία....την υπέρτατη...
Στην υπέρτατη εμπειρία δεν υπάρχουν βρώμικα και μυτερά γυαλιά στο πάτωμα,,ούτε μισοσπασμενοι καθρέφτες που καθρεφτίζουν ξεχασμένους και μακρινούς έρωτες....
Εκεί υπάρχει μόνο μια κιθάρα στον ώμο και ένα ζευγάρι τρύπια απ το περπάτημα παπούτσια...
Υπάρχει και ένας δρόμος μπροστά...ένα σοκάκι για την ακρίβεια,που οδηγεί στο μπλε εργοστάσιο στα νότια προάστια του Σικάγο....
Ενα μερος οπου οι απανταχου παράλυτοι δεν περιμενουν τον Μεσσία για να τους λυτρωσει απο τα ασχημα που τους χρεωσε η μοιρα....
Το μονο που προσδοκουν ειναι να φτασουν εκει μια νυχτα,,ετσι ωστε να σκορπισουν τα κουρασμενα κοκκαλα τους στον ερημο εκεινο δρομο μπροστα απο το μπλε εργοστασιο...
Με λιγη τυχη καποια μερα ισως περασει και η γαληνη απο εκει να τα μαζεψει ευλαβικά στο χρυσαφενιο κουτι της....
Μονο προς θεού...μην βρέξει μέχρι τότε,,,και σκορπίσουν τ άμοιρα στους πέντε ανέμους....
''when i die put my bones in an empty street to remind me of how it used to be
don't write my name on a stone bring a Coleman lantern and a radio
Cleveland game and two fishing poles and watch with me from the shore
ghostly steel and iron ore ships coming home
where i am paralyzed by the emptiness''
-Blue factory flame-
Ένας μονότονος σκοπός τριβελίζει τον νου μου τελευταία..
Το στόμα μου όμως στεγνό απ την καυτή ανάσα του τσιγάρου,αδυνατεί να τον μετατρέψει σε βιώσιμο ήχο..
Σιωπή...
Η φλόγα απ τα εσώψυχα σιγοβράζει καθρεφτίζοντας την θέρμη της στα μάτια μου...ακόμη μια ρουφηξιά απ το άγευστο τσιγάρο μου...το τασάκι γεμάτο,,η φλεγόμενη ματιά στραμμένη στον τοίχο απέναντι,,έναν τοίχο που μοιάζει διάφανος μπροστά της..γερασμένος και άβαφτος για χρόνια,δείχνει σαν ξιπασμένος γεροξεκούτης που κάθεται σκυφτός στην μοναδική και ξεχαρβαλωμένη καρέκλα του παλιού μου σπιτιού...
Σιωπή...
Ένας σπασμένος καθρέφτης κρέμεται πάνω στον τοίχο...με τα τζάμια που του έχουν απομείνει θαρρείς πως γεμίζει με εικόνες τον περιβάλλοντα χώρο...
Παραστάσεις ξεπετάγονται από το πουθενά ,με χαμένους έρωτες στο όνομα της υπέρτατης φιλίας....
Πιο δίπλα θύτες και θύματα τυπωμένα με ανακυκλωμένο μελάνι κοσμούν τα τσαλακωμένα φύλλα μιας παλιάς εφημερίδας που κείτεται στο πάτωμα,γυρεύοντας λύτρωση...
Στα πόδια μου τα βρώμικα γυαλιά απ τον σπασμένο καθρέφτη δείχνουν να έχουν ανοσία στα μικρόβια....
Και ενα τρεμουλο στα χερια.....
Σιωπή.....
Το θέλω και το μπορώ...μεγάλη ιστορία....το πάθος και η ικανότητα....άλλη μια ρουφηξιά....το τσιγάρο τελειώνει....
Άσχετα μεταξύ τους χαοτικά τερτίπια της ζωής έρχονται στο μυαλό μου...ικανά στο να επιβεβαιώσουν τον κανόνα και την φήμη που μας θέλει ομήρους της φαντασίας μας.....
Λες και εκεί να είναι καλύτερα τα πράγματα,,διαφορετικά...
Λες και εκεί οι υποχρεώσεις να σταματούν να εφάπτονται πάνω μας σαν βδέλλες,,και όντας απαλλαγμένοι από το κάθε τι που θεωρούμε περιττό,να νιώσουμε για μια φορά ελεύθεροι,για να ζήσουμε την άλλη εμπειρία....την υπέρτατη...
Στην υπέρτατη εμπειρία δεν υπάρχουν βρώμικα και μυτερά γυαλιά στο πάτωμα,,ούτε μισοσπασμενοι καθρέφτες που καθρεφτίζουν ξεχασμένους και μακρινούς έρωτες....
Εκεί υπάρχει μόνο μια κιθάρα στον ώμο και ένα ζευγάρι τρύπια απ το περπάτημα παπούτσια...
Υπάρχει και ένας δρόμος μπροστά...ένα σοκάκι για την ακρίβεια,που οδηγεί στο μπλε εργοστάσιο στα νότια προάστια του Σικάγο....
Ενα μερος οπου οι απανταχου παράλυτοι δεν περιμενουν τον Μεσσία για να τους λυτρωσει απο τα ασχημα που τους χρεωσε η μοιρα....
Το μονο που προσδοκουν ειναι να φτασουν εκει μια νυχτα,,ετσι ωστε να σκορπισουν τα κουρασμενα κοκκαλα τους στον ερημο εκεινο δρομο μπροστα απο το μπλε εργοστασιο...
Με λιγη τυχη καποια μερα ισως περασει και η γαληνη απο εκει να τα μαζεψει ευλαβικά στο χρυσαφενιο κουτι της....
Μονο προς θεού...μην βρέξει μέχρι τότε,,,και σκορπίσουν τ άμοιρα στους πέντε ανέμους....
''when i die put my bones in an empty street to remind me of how it used to be
don't write my name on a stone bring a Coleman lantern and a radio
Cleveland game and two fishing poles and watch with me from the shore
ghostly steel and iron ore ships coming home
where i am paralyzed by the emptiness''
-Blue factory flame-
