- 27 June 2006
- 7,771
SKY CRIES MARY - THIS TIMELESS TURNING (1994)
Η 7μελής ψυχεδελική κολλεκτίβα άρχισε να εκπέμπει ραδιοκύματα από τα τέλη των 80'ς κυκλοφορώντας πειραματικά κασσέτες και φτάνοντας στο πρώτο στούντιο δίσκο (until the grinders cease) κάπου μέσα στο 1990.
Kόντρα στο grunge ρεύμα του Seattlle (από εκεί προέρχεται η μπάντα) οι άνθρωποι είχαν φτάσει ήδη στο ψυχεδελικό ζενίθ που λίγα χρόνια αργότερα άγγιξε ο Steven Wilson στην αντίπερα όχθη με τους Porcupine Tree.
Χαρακτηριστικό τους η αξεπέραστη (φωνητικά αλλά και σε φυσικό επίπεδο) περσόνα της Anisa Romero και οι απόλυτα σκοτεινές διφωνίες με τον έτερο τραγουδιστή του σχήματος και σύζυγό της Roderick Romero.
Το This Timeless Turning (1994) είναι αξεπέραστο από κάθε άποψη. Οι συνθέσεις φτάνουν το άπειρο της έμπνευσης και το κλίμα του δίσκου βγάζει βόλτα τον ακροατή από τα baroque folk σοκάκια της σκηνής του SF μέχρι το πιο ανεξιχνίαστο ρυάκι μωβ αερίων στον Δία...
Οι δε διφωνίες Anisa/Roderick και oι Συμπαντικές τους χροιές, όσο γήινες κι αν ακούγονται, εδώ ιδιαίτερα, δεν αγγίζονται εύκολα.
Τα These Old Bones (τιμητική ωδή στα εκατομμύρια χρόνια που η Γη περιστρέφεται και ανακυκλώνει το λίκνο της Ζωής) και Slow Down Time (όπου περιγράφεται η στιγμή εκείνη ακριβώς που η Μητέρα Γη θα πάψει να γυρίζει και θα αφήσει ελεύθερη στο άπειρο τη Ψυχή της) φέρνουν ανατριχίλα, αβίαστο δάκρυ, Δέος. Η Διάκοσμη ηρεμία αποτυπώνεται με παύσεις όπου η Ζωή αναπνέει και πάλλεται. Οι παραμορφώσεις στις κιθάρες διακριτικά περιγράφουν τις αναπνοές. Οι κορυφώσεις μοιάζουν με εκρήξεις supernova.
Στο Scapegoat αντηχούν οι Jefferson Airplane παρέα με τα φρικιά των Hawkwind σε διαγαλαξιακή space rock όπερα.
To Don't Forget the Sky με την jazz γραμμή του, φαντάζει σαν απελπισμένη κραυγή ένωσης του Κόσμου με το Υπερπέραν του Αγνώστου και όλους του Κόσμους που εμπεριέχει αυτό.
To Deep Sunless Sea περιγράφει απόλυτα το σκότος του Κόσμου, του Διάκενου, της Ύπαρξης ολόκληρης.
Φτάνοντας προς το τέλος, τα free flowing ονειρικά instrumentals (4:00 A.M. και Walk of Nothingness) μοιάζουν με υπνοβατική εμπειρία φέρνοντας σε χαμηλές ταχύτητες σβούρα όλο τον Γαλαξία.
Τα όρια του δίσκου δεν αγγίζονται από καμία περιγραφή. Ακόμα και τώρα που βρίσκομαι στο γραφείο, δέχομαι τα κύματά του, επαναφέροντάς τον στη μνήμη μου. H κλασσικότητα, ναι, υπάρχει και στα άγνωστα 90'ς.
Το μοναδικό ίσως album που θα έπαιρνα μαζί μου αν αποικούσα για πάντα στη Σελήνη. Στιγματισμένος για πάντα.
jaws about to hit the floor
Last edited:
