Η folk μουσικη ηταν και εξακολουθει να ειναι καταφυγιο εμπνευσης πολλων μουσικων απο καθε γωνια του πλανητη. Ειδικα τα αμερικανακια πατανε τοσο γερα στη μουσικη τους παραδοση που σπανια τολμουν να αποκοψουν τον ομφαλιο λωρο.
Εδω εχουμε δυο πολυ ενδιαφερουσες κυκλοφοριες, διαφορετικου υφους αλλα με κοινο παρονομαστη, τη folk μουσικη.
Midlake - The Courage of Others (2010)
Οι Midlake σχηματιστηκαν απο σπουδαστες jazz μουσικης στο Texas. Αρχικα προσπαθησαν να κανουν Herbie Hancock style "funky" fusion, μαλλον ανεπιτυχως. Χαρη στο The Trials Of Van Occupanther (2006) (μου φαινεται ενα light κραμα Blue Oyster Cult και Radiohead) αποκτησαν ενα ευρυτερο ακροατηριο και ακουστηκαν αρκετα στους indie κυκλους. Τιποτα το αξιοσημειωτο θα ελεγα.
Το The Courage of Others που κυκλοφορησε μολις (φεβρουαριος 2010) ειναι η τριτη τους δουλια και δεν εχει σχεση με οτιδηποτε ειχαν κανει μεχρι σημερα, κανουν ριζικη στροφη στη φολκ. Τα keybords εξαφανισθηκαν, τα φωτα χαμηλωνουν, ο ηχος σκοτεινιαζει και επιβραδυνεται, τα φωνητικα ειναι χαμηλοφωνα και flat, σχεδον "ουδετερα" οπως το επιτασσει η παραδοση.
Ακουγοντας το κανεις δεν μπορει να διανοηθει οτι ειναι συγχρονο. Θυμιζει τοσο τη σκηνη της βρετανικη φολκ των 60ς/early 70s που θα μπορουσε να ειναι ταιριαξει με τους τους Pentangle και τους Fairport Convention. Το αλμπουμ περιλαμβανει τεσσερα μελωδικα κομματια σπανιας ομορφιας, ενω και τα υπολοιπα ακολουθουν αν και καπως πιο πισω
Στην ερωτηση γιατι ενας φιλος της μουσικης εκεινης της εποχης να προτιμησει αυτο το αλμπουμ, γνωμη μου ειναι, για δυο λογους:
για να βαλει χωρις ρισκο κατι με σφραγιδα 2010 στη δισκοθηκη του και
γιατι ειναι πολυ καλο με ολα τα standards, καλυτερο απο scraping out το βαρελι των 70ς.
Ενα χαρακτηριστικο ειναι οι κακες βαθμολογιες που τους εχουν δωσει οι "προδομενοι" indie fans του The Trials Of Van Occupanther για την μετακινηση προς τα "πισω" (ποτε δεν καταλαβα αυτη τη συμπεριφορα!).
Νιωθω αβολα με βαθμολογιες, αλλα ειδικα εδω θα κανω ομως μια εξαιρεση (με αριστα το 10): 7,5 (±0,5, μετα απο 5-10 ακροασεις).
Odawas - The Blue Depths (2009)
Οι Odawas ειναι απο την Ιντιανα και ειναι ενα βημα μπροστα σε σχεση με τους Midlake. Το 2007 κυκλοφορησαν το υπεροχο Raven and The White Night που ειναι κατα βαση folk, δειχνει ομως την ανησυχια τους να προχωρησουν παραπερα, αλλα καπου δισταζουν.
Στο The Blue Depths (2009) εχουν παρει την αποφαση να βουτηξουν βαθια και εχουν σχεδιο. Επιχειρουν να ανατρεψουν τα δεδομενα, να σπρωξουν τη folk σε νεα μονοπατια και ρισκαρουν επικινδυνα, φλερταρουν με τη γελοιοποιηση. Εισαγουν ηλεκτρονικους ηχους απο παλαιομοδιτικα keybords που παραπεμπει σε ενα ειδος ambient παντρεμενης με ενορχηστρωσεις του Jack Nitzsche, ενω ταυτοχρονα η φωνη του τραγουδιστη μοιαζει με Neil Young. Τα φωνητικα ειναι σχεδον ψυθιριστα και ακατανοητα ενω ο ρυθμος δινεται απο κατι σαν drum machines σχεδον αδιορατα και η μελωδια κυριαρχει πανω απο ολα.
Οταν το ακουσα για πρωτη φορα απο τη μια μου φανηκε παραταιρο, ισοπεδωση, ιεροσυλια, ενω ταυτοχρονα ενιωθα μια ελξη σαυτο τον ηχο. Μετα καταλαβα οτι το Blue Depths κουβαλαει με μοναδικη μαεστρια κατι παγανιστικο πανω του, κατι απο την πριν τη Βιομηχανικη Επανασταση εποχη, πριν αιωνες, οταν οι ανθρωποι ζουσαν με αρμονια και λατρευαν τη φυση, Δεν ειναι τυχαιοi οι τιτλοι των τραγουδιων οπως "The Case Of The Great Irish Elk" και "Swan Song Of The Humpback Angler". Αλλωστε το ονομα τους ειναι παρμενο απο μια ινδιανικη φυλη που ζουσε στην περιοχη των Μεγαλων Λιμνων πριν ερθει ο πολιτισμος...
Τους εχουν φορεθει διαφορες ταμπελες: απο Post-rock μεχρι ambient, για μενα δεν ειναι τιποτα απο αυτα, προκειται για συγχρονη psychedelic folk. Μονο προσοχη! Ενω το προηγουμενο Raven and The White Night συστηνεται ανεπιφυλακτα, για να εκτιμησει ο ακροατης το The Blue Depths χρειαζεται καποια εξοικιωση με το ιδιωμα (ή ανοιχτο μυαλο και αισθησεις), γιατι αν περιμενει να ακουσει τα γνωστα, ισως απογοητευθει.
Ακομα μια απο τις love/hate καταστασεις που αν το ειχα σε βινυλιο θα ελεγα οτι τους τελευταιους τρεις μηνες "το εχω λιωσει".
e
Δειγμα/τα εν καιρω στο γνωστο thread
Εδω εχουμε δυο πολυ ενδιαφερουσες κυκλοφοριες, διαφορετικου υφους αλλα με κοινο παρονομαστη, τη folk μουσικη.
Midlake - The Courage of Others (2010)
Οι Midlake σχηματιστηκαν απο σπουδαστες jazz μουσικης στο Texas. Αρχικα προσπαθησαν να κανουν Herbie Hancock style "funky" fusion, μαλλον ανεπιτυχως. Χαρη στο The Trials Of Van Occupanther (2006) (μου φαινεται ενα light κραμα Blue Oyster Cult και Radiohead) αποκτησαν ενα ευρυτερο ακροατηριο και ακουστηκαν αρκετα στους indie κυκλους. Τιποτα το αξιοσημειωτο θα ελεγα.
Το The Courage of Others που κυκλοφορησε μολις (φεβρουαριος 2010) ειναι η τριτη τους δουλια και δεν εχει σχεση με οτιδηποτε ειχαν κανει μεχρι σημερα, κανουν ριζικη στροφη στη φολκ. Τα keybords εξαφανισθηκαν, τα φωτα χαμηλωνουν, ο ηχος σκοτεινιαζει και επιβραδυνεται, τα φωνητικα ειναι χαμηλοφωνα και flat, σχεδον "ουδετερα" οπως το επιτασσει η παραδοση.
Ακουγοντας το κανεις δεν μπορει να διανοηθει οτι ειναι συγχρονο. Θυμιζει τοσο τη σκηνη της βρετανικη φολκ των 60ς/early 70s που θα μπορουσε να ειναι ταιριαξει με τους τους Pentangle και τους Fairport Convention. Το αλμπουμ περιλαμβανει τεσσερα μελωδικα κομματια σπανιας ομορφιας, ενω και τα υπολοιπα ακολουθουν αν και καπως πιο πισω
Στην ερωτηση γιατι ενας φιλος της μουσικης εκεινης της εποχης να προτιμησει αυτο το αλμπουμ, γνωμη μου ειναι, για δυο λογους:
για να βαλει χωρις ρισκο κατι με σφραγιδα 2010 στη δισκοθηκη του και
γιατι ειναι πολυ καλο με ολα τα standards, καλυτερο απο scraping out το βαρελι των 70ς.
Ενα χαρακτηριστικο ειναι οι κακες βαθμολογιες που τους εχουν δωσει οι "προδομενοι" indie fans του The Trials Of Van Occupanther για την μετακινηση προς τα "πισω" (ποτε δεν καταλαβα αυτη τη συμπεριφορα!).
Νιωθω αβολα με βαθμολογιες, αλλα ειδικα εδω θα κανω ομως μια εξαιρεση (με αριστα το 10): 7,5 (±0,5, μετα απο 5-10 ακροασεις).
Odawas - The Blue Depths (2009)
Οι Odawas ειναι απο την Ιντιανα και ειναι ενα βημα μπροστα σε σχεση με τους Midlake. Το 2007 κυκλοφορησαν το υπεροχο Raven and The White Night που ειναι κατα βαση folk, δειχνει ομως την ανησυχια τους να προχωρησουν παραπερα, αλλα καπου δισταζουν.
Στο The Blue Depths (2009) εχουν παρει την αποφαση να βουτηξουν βαθια και εχουν σχεδιο. Επιχειρουν να ανατρεψουν τα δεδομενα, να σπρωξουν τη folk σε νεα μονοπατια και ρισκαρουν επικινδυνα, φλερταρουν με τη γελοιοποιηση. Εισαγουν ηλεκτρονικους ηχους απο παλαιομοδιτικα keybords που παραπεμπει σε ενα ειδος ambient παντρεμενης με ενορχηστρωσεις του Jack Nitzsche, ενω ταυτοχρονα η φωνη του τραγουδιστη μοιαζει με Neil Young. Τα φωνητικα ειναι σχεδον ψυθιριστα και ακατανοητα ενω ο ρυθμος δινεται απο κατι σαν drum machines σχεδον αδιορατα και η μελωδια κυριαρχει πανω απο ολα.
Οταν το ακουσα για πρωτη φορα απο τη μια μου φανηκε παραταιρο, ισοπεδωση, ιεροσυλια, ενω ταυτοχρονα ενιωθα μια ελξη σαυτο τον ηχο. Μετα καταλαβα οτι το Blue Depths κουβαλαει με μοναδικη μαεστρια κατι παγανιστικο πανω του, κατι απο την πριν τη Βιομηχανικη Επανασταση εποχη, πριν αιωνες, οταν οι ανθρωποι ζουσαν με αρμονια και λατρευαν τη φυση, Δεν ειναι τυχαιοi οι τιτλοι των τραγουδιων οπως "The Case Of The Great Irish Elk" και "Swan Song Of The Humpback Angler". Αλλωστε το ονομα τους ειναι παρμενο απο μια ινδιανικη φυλη που ζουσε στην περιοχη των Μεγαλων Λιμνων πριν ερθει ο πολιτισμος...
Τους εχουν φορεθει διαφορες ταμπελες: απο Post-rock μεχρι ambient, για μενα δεν ειναι τιποτα απο αυτα, προκειται για συγχρονη psychedelic folk. Μονο προσοχη! Ενω το προηγουμενο Raven and The White Night συστηνεται ανεπιφυλακτα, για να εκτιμησει ο ακροατης το The Blue Depths χρειαζεται καποια εξοικιωση με το ιδιωμα (ή ανοιχτο μυαλο και αισθησεις), γιατι αν περιμενει να ακουσει τα γνωστα, ισως απογοητευθει.
Ακομα μια απο τις love/hate καταστασεις που αν το ειχα σε βινυλιο θα ελεγα οτι τους τελευταιους τρεις μηνες "το εχω λιωσει".
e
Δειγμα/τα εν καιρω στο γνωστο thread
