Αμερικάνικος νότος. Τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις , τεράστια αυτοκίνητα , τεράστιες εκτάσεις βαμβακιού. Η confederation flag με τα 13 αστέρια . Η Κου Κλουξ Κλαν . τα πετρέλαια , το Texas oρόσημο συντηρητισμού . Η αίσθηση του easy rider καβάλα στην Harley να καταβροχθίζει χιλιόμετρα πυρωμένης ασφάλτου και καυτής ερήμου. Τα μεγάλα cabriolet Πόντιακ και Πλύμουθ ….
Κι αν πάνω στο τσόπερ πιο εύκολα πιστεύει κανείς ότι ο αναβάτης τους θα ακούει Steppenwolf είναι εξ ίσου πιθανό οι ήχοι του ενός southern boogie rock να σπάνε την σιωπή του απέραντου τοπίου καθώς διαχέονται από το γυαλιστερό , χρωμιομένο πλέιερ ….
Δυο είναι οι αδιαφιλονίκητοι βασιλιάδες του southern rock κι οτιδήποτε άλλο προέκυψε μετά από αυτούς ή από αυτούς μπορεί να ήταν καλό αλλά δεν κατάφερε να φτάσει το καλλιτεχνικό status αυτών των δύο . Μιλάω φυσικά για τους Allman Brothers και τους Lynyrd Skynyrd. Οι Marshall Tucker Βand κι οι Blackfoot δεν είχαν το ανάλογο καλλιτεχνικό επίπεδο , οι Atlanta Rhythm Section ήταν μάλλον γλυκανάλατοι και οι σχετικά νεότεροι Black Crowes ήρθαν μάλλον αργά .
Σε αντίθεση με τους Allman Brothers που πολλές φορές εμφάνισαν ένα πιο arty μουσικό προφίλ με τζάζυ πινελιές , οι Lynyrd Skynyrd παρέμειναν προσηλωμένοι στον βασικό κορμό του blues και του hard drivinʼ rock , του honky tonk και του γνήσιου δωδεκάμετρου .
Από την στιγμή που πιτσιρικάδες , συμμαθητές στο ίδιο σχολείο ( Van Zandt , Rossington , Collins ) αποφάσισαν να μετονομάσουν τους My Backyard σε Lynyrd Skynyrd με σκοπό να κοροϊδέψουν έναν καθηγητή τους τους με το όνομα Leonard Skinner , μέχρις ότου ο ενθουσιασμένος Al Kooper τους ανακάλυψε , τους έκλεισε συμβόλαιο στην MCA και έκανε παραγωγή στους δίσκους τους και έως ότου το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα φέρει το τέλος ( τουλάχιστον έτσι φαινόταν τότε ) με τον θάνατο του χαρισματικού Van Zandt και του Steve Gaines , oι Skynyrds παρέμειναν συνεπείς αλλά δημιουργικοί υπηρέτες ενός ιδιώματος που περιελάμβανε όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά του ροκ στην πιο αρχετυπική μορφή του : attitude , καυγάδες , ποτά , ξύλο , ναρκωτικά , blues βάσεις , ροκ κιθάρες ( τρείς παρακαλώ τον αριθμό ) και όλα αυτά πασπαλισμένα με μία από τις macho redneck νοοτροπίες ever : «Είμαι βλάχος και το καυχώμαι» . Και σʼ αυτό που έκαναν μεγαλούργησαν .
Τρείς χρονιές συνεχείς , 1973, 74 και 75 και τρία μεγάλα άλμπουμ ( "Pronounced Leh-Nerd Skin-Nerd" , "Second Helping ", "Nuthinʼ Fancy" ) ήταν υπεραρκετά να τους εξακοντίσουν την στρατόσφαιρα τους είδους και να εδραιώσουν τη θέση τους σαν ένα από τα πιο γνήσια ροκ γκρουπς . Το "Second Helping" ( 8 1/2) είναι το κλασσικό και κατά γενική ομολογία το καλύτερο τους . Και όχι άδικα . Κάθε ένα από τα οχτώ κομμάτια που περιέχει είναι μια επιτομή του είδους . Από τον απόλυτο ύμνο του opening track , το κλασσικό "Sweet Home Alabama" – απάντηση στην πικρόχολη , αντι-νότια διάθεση του "Southern Man "του Neil Young – οι Skynyrds δείχνουν τις διαθέσεις τους , τα δόντια τους αλλά πάνω απʼ όλα δείχνουν μια εξαιρετική συνθετική φλέβα , μια υψηλού επιπέδου τραγουδοποιία , που καλύπτει την αισθαντική μπαλάντα ( "I need you" , "The balland of Curtis Loew" με την δεύτερη ακόμα καλύτερη από την πρωτη ) το blues rock ( "The Needle and the Spoon" ) και το δυναμικό πανίσχυρο ροκ ( "Working for the MCA" , "Swamp Music" ) . H διασκευή στο "Call me the Breeze "του J.J. Cale κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον δίσκο , ροκάροντας ξέφρενα . Η μπάντα σε υψηλό εκτελεστικό επίπεδο με τις τρείς κιθάρες σε πρώτο πλάνο να κελαϊδουν ακατάπαυστα , μια ρυθμ σεξιον απόλυτα ικανή να ανταποκριθεί με εξαιρετικό τρόπο στις απαιτήσεις των συνθέσεων και η φωνή του Ronnie Van Zandt , άγρια , σκληρή και όπου χρειάζεται τρυφερή , συνθέτουν ένα μεγάλο άλμπουμ .
Σχεδόν εξ ίσου καλό είναι και το πρωτο τους "Pronounced…" ( 7 1/2/) Mπορεί τα διαμάντια να μην διαδέχονται το ένα το άλλο με την ίδια περισσή ευκολία , όπως στο "Second helping" αλλά τουλάχιστον το "Ι ainʼt the one" , το "Simple man" και το μεγαλειώδες "Tuesdayʼ s gone" με τα μέλλοτρονς να του δίνουν μια μεγαλόπρεπα συναρπαστική χροιά που τονίζει την μελαγχολική ερμηνεία του Van Zandt . Νάταν και λιγότερο φλύαρο το "Free Bird" , θα είχαμε την ευκαιρία να μιλάμε για άλλο ένα αριστούργημα του είδους .
Το "Nuthin fancy" ( 7 1/2 ) του 1975 με αυτόν τον περίεργα αυτοϋποτιμητικό τίτλο – δηλωτικό ίσως μιάς μετριοφροσύνης που πήγαζε από την αγνότητα και την αφέλεια τους – πραγματοποιεί μια στροφή προς την πιο hard blues πλευρά τους. Ο ήχος σκληραίνει αρκετά , τα riffs ακούγονται σχεδόν χεβιμεταλλικά , όπως στο "On the Hunt" ή το heavy metal blues του "Iʼ m a Country Boy" με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφια ή το "Saturday Night Special".Ακόμα και το "Whiskey Rock A Roller" είναι boogie μεν αλλά μεταλλικό Το "Nuthin Fancy" σηματοδοτεί μια φροϋδική επιστροφή στην μήτρα , αφού έχει προηγηθεί το ταξίδι στην ενδοχώρα , εκφράζοντας την αγάπη για τις ρίζες , τις πατροπαράδοτες αξίες , τονίζοντας την συμβουλευτική σχέση πατέρα –γιού , και επιδεικύοντας ένα σεξισμό , όχι πρωτόγνωρο για το είδος αλλά απροκάλυπτο και αιτία περηφάνειας ( My daddy told me a long time ago / Said there's two things son / Two things you should know /And in these two things you must take pride / That's a horse and woman, yeah / Well both of them you ride ) . Οι LS γυρίσαν όλη τη χώρα αλλά επέστρεψαν στην αγροτική παρθένα και φτωχή πατρίδα τους στις απλές αξίες και την σκληρή χειρονακτική δουλειά .
New York City is a thousand miles away
And if you ask me, I'll tell you that's OK
Now I'm not trying to put the big apple down
'Cause they don't need a man like me in town
I pick cotton down on the Dixie line
Work hard all day tryin' to make a dime
But that's allright, that's OK by me
'Cause that's the way that it was meant to be
Αρπάχτε λοιπόν δυο – τρία sixpacks με μπύρα , βάλτε ένα από τους δίσκους τους στο πικ-απ και πάμε όλοι μαζί στον αμερικάνικο νότο . Στην διαδρομή ίσως γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας .
Aφιερωμένο στην νέα διαχειριστική ομάδα της μουσικής , μην μας πάρει τον αέρα
Last edited:
