Ο James Taylor ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο το 1968 στα studios που ηχογραφούσαν και οι Beatles με ορισμένα sessions μάλιστα κλεισμένα από αυτούς.
Ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφορεί από την Apple το 1969, ενω ο Taylor, που ήδη απο τις ηχογραφήσεις έχει ξαναρχίσει τα ναρκωτικά, επιστρέφει στη Νεα Υόρκη κι
αργότερα στη Μασσαχουσέτη για απεξάρτηση.
Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου είναι αρκετά πλούσια σε περιεχόμενο: ρομαντικές μπαλάντες σαν το Something in the way she moves, γραμμένο μόνο για κιθάρα και φωνή,
μουσικά περιεκτικό κι όμως η φυσικότητα στη φωνή του James το κάνει να δείχνει τόσο οικείο όσο ένα προσωπικό, μελωδικό μουρμούρισμα. Στο Carolina in My Mind(ίσως το
πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι του Taylor) o ρομαντισμός γίνεται νοσταλγία για την πατρίδα, κραυγή για επιστροφή στην ασφαλή εστία, κάτι που σίγουρα έχει να κάνει με την
άσωτη και γεμάτη προβλήματα και καταχρήσεις ζωή του Taylor μέχρι και τα χρόνια που ηχογράφησε στο Λονδίνο. Η βιωματική χροιά του δίσκου δεν αποκλείει το χιούμορ,
με το οποίο ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει τα ιδρύματα αποκατάστασης, στο Knocking 'Round the Zoo
And if I'm feeling edgy there's a chick who's paid to be my slave
But she'll hit me with a needle if she thinks I'm trying to misbehave
Μουσικά υπάρχουν δυο πλευρές. Η πρώτη, που συμπίπτει και μ' αυτή του βινυλίου, είναι γεμάτη από τις επεμβάσεις του Richard Hewson, ο οποίος κλήθηκε από τους Beatles
και τον παραγωγό του δίσκου Peter Asher να προσθέσει εισαγωγές, ενορχηστρώσεις και περάσματα μεταξύ των κομματιών. Δυστυχώς δεν γίνονται πάντα τόσο καλά όσο θ' αξιζε
στον Taylor, ενίοτε και χωρίς συνοχή με τα τραγούδια σ' αυτη την πλευρά: ακούστε, για παράδειγμά, τις εισαγωγές στα Something in the way she moves και Knocking 'Round the Zoo...
Bλέποντας τη δουλειά του Taylor αργότερα(π.χ. στο One Man Dog "δένει" τα έξι τελευταία τραγούδια του δίσκου με απίστευτη απλότητα χρησιμοποιώντας από απλές συγχορδίες και
κρουστά μέχρι...πριόνια!) είναι ν' αναρωτιέται κανείς πόσο καλύτερα θα μπορούσε να 'χε γράψει χωρίς την βοήθεια του Hewson. Στην δεύτερη πλευρά τα πράγματα είναι αρκετά πιο
προσεγμένα με μια πολύ καλή ενορχήστρωση στο Carolina in my Mind και γενικά να διαφαίνεται περισσότερο το ύφος του Taylor αν κι ακόμα υπάρχουν αταίριαστες παρεμβάσεις,
όπως εκείνο το "Beatle-like" fade in προς το τέλος του κομματιού στο Νight Owl.
Η μουσική του Taylor κινείται ξεκάθαρα στους δρόμους της folk και της country, o ίδιος όμως δείχνει ικανότατος να δημιουργεί μοναδικά διαμάντια μέσα σ' έναν χώρο που ήδη
υπάρχουν μεγάλα ονόματα. Κι αν οι στίχοι του καμια φορά δείχνουν εξαιρετικά απλοί, διατηρούν μια παλιομοδίτικη, αγνή ομορφιά που μόνο στη λιτότητα των ανθρώπων της εξοχής
συναντά κανείς. Τραγούδια όπως το Something in the way she moves ή το New Tune, αργότερα στο One Man's Dog, είναι χαρακτηριστικά κομμάτια αυτής της ομορφιάς.
Last edited:
