- 17 June 2006
- 14,350
'We're trapped in the belly of this horrible machine
And the machine is bleeding to death'
Οι Godspeed You! Black Emperor υπάρχουν από το 1994 ή κάπου εκεί γύρω. 9-μελής κολεκτίβα από το Μόντρεαλ. Κοινοβιακή, στην αρχή τουλάχιστον. Αναρχική μέχρι το μεδούλι. Σαν ήθος θυμίζουν αρκετά τους Residents: τα λίγα που ξέρουμε γι αυτούς προέρχονται από τους δίσκους τους, ελάχιστες συνεντεύξεις που έχουν δώσει, φήμες που διαρρέουν κατά καιρούς. Το όνομά τους το πήραν από Γιαπωνέζικο ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ γύρω από μια συμμορία μοτοσικλετιστών. Οι δίσκοι είναι όσο γίνεται χειροποίητοι, φωτογραφίες και το όνομα του γκρουπ στο εξώφυλλο αποφεύγονται όπως ο διάολος το λιβάνι. 'Τα συγκροτήματα που μας άρεσαν, δεν τα έβρισκες σε γυαλιστερά περιοδικά. Ολες οι πληροφορίες που χρειαζόσουν βρίσκονταν στα εξώφυλλα και στα ένθετα των δίσκων. Υπήρχε μια μυστηριακή, αινιγματική αύρα γύρω από αυτά. Η επιθυμία μας να παραμείνουμε ανώνυμοι πηγάζει από τη δυσπιστία μας, την ανάγκη αυτοπροστασίας και ίσως μια φυσική συστολή, μια …αιδημοσύνη πέραν του συνηθισμένου'. Φήμες λένε ότι δεν τους αρέσει καθόλου να πωλούνται οι δίσκοι τους από αλυσίδες πολυκαταστημάτων και να αγοράζονται με πιστωτικές κάρτες. Αισθάνονται πολύ πιο άνετα στις ζωντανές εμφανίσεις παρά στο στούντιο ηχογράφησης. Αυτό που παίζουν είναι ημι-δομημένες σουίτες που ξεδιπλώνονται σιγά σιγά σαν μικρές ιστορίες, κομμάτια ανοιχτά σε αυτοσχεδιασμούς, post-rock. Φέρνει στο νού αρχαϊκό θρήνο και πένθος και μαζί πολεμικό σάλπισμα για κάποια απροσδιόριστη αυριανή μάχη όπου νιώθεις ότι θα παιχτούν όλα: όλα όσα ξέρεις, όλα όσα υποψιάζεσαι, αυτά που σε αφορούν και αυτά που πιστεύεις. Μια κινητοποίηση, σταυροφορία απέναντι σ έναν Αγνωστο εχθρό που όμως, κατά βάθος, νιώθεις να τον ξέρεις πάρα πολύ καλά. Σπαράγματα από παρλάτες το διατρέχουν, φωνές που ξεπετάγονται από το πουθενά, ραδιοφωνικά ρεπορτάζ από μια σκοτεινή ζώνη του λυκόφωτος ή ανώνυμοι καθημερινοί ομιλητές που μοιάζουν σαστισμένοι έως τσακισμένοι. Λες κι έρχεται από κάποιο μέρος όπου έχει συμβεί μια μεγάλη Αποκαλυπτική καταστροφή. Βασισμένο σε ηλεκτρικές κιθάρες, κρουστά, τσέλο και κάθε λογής έγχορδα, είναι τόσο χαλαρό ώστε να 'σηκώνει' μία μεγάλη ποικιλία οργάνων, από γαλλικό κόρνο μέχρι glockenspiel. Post-everything μοιάζει να αποτελείται από θραύσματα prog, avant-garde και Κλασσικότροπα ιδιώματα, Ennio Morricone και punk. Oλα μαζί, φαινομενικά αχταρμάς αλλά κάπου από πίσω καταλαβαίνεις μία συνθετική διάνοια πέραν του συνηθισμένου καθώς τα πολύχρωμα κουρέλια αρχίζουν να πλέκονται μεταξύ τους, να στήνουν ένα παλίμψηστο που κλιμακώνεται σε εκκωφαντικό crescendo τρομαχτικής συγκινησιακής δύναμης. Μοιάζει να ξύπνησε ανάποδα και έχει τις μαύρες του: η διάθεσή του κυμαίνεται από τη μελαγχολία ως την βαριά κατάθλιψη, Σαρδόνια μοιρολατρία, ακραία καυστική, σπαραχτικά λυρική σαν το τραγούδι κάποιου που πνίγεται.
Το 'F#A#' είναι το πρώτο τους άλμπουμ και κυκλοφόρησε το 1998. Με κάποιο τρόπο προλέγει αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα που ζούμε σήμερα, 12 χρόνια μετά από τη γέννησή του. Αυτή τη βουβή συννεφιά που μαζεύεται σιγά σιγά και μοιάζει να μην εγκυμονεί τίποτα άλλο παρά αβεβαιότητα και συμφορές.
Οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, λένε την αλήθεια ακόμα κι όταν δεν την ξέρουν.
Πηγές: The Wire, #175
Last edited:
fftopic:που έγραψε ο Henry Vaughan....
