- 14 December 2006
- 4,265
Για τον Curtis Mayfield ότι και να αναφέρει κάποιος δεν μπορεί παρά να είναι “λίγο”. Για τον συγκεκριμένο δίσκο πέρα από το παρά πολύ όμορφο εξώφυλλο του, έχω να πω πως είναι ένας από τους πιο παρεξηγημένους και υποτιμημένους στην δισκογραφία του, γεγονός που προκύπτει μάλλον από την εποχή που κυκλοφόρησε(1980).
Επέλεξα να πω δύο λόγια για τον συγκεκριμένο πρωτίστως γιατί θεωρώ τον Curtis ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην μαύρη μουσική, δευτερευόντως επειδή πάρα πολύ αξιόλογοι soul δίσκοι που κυκλοφόρησαν την περίοδο 76-81 περιφρονήθηκαν ή απαξιώθηκαν κυρίως από κριτικούς .
O δίσκος ξεκινάει με το love me love me now μέσα σε μια επιδεικτικά “βρώμικη” ατμόσφαιρα, έχοντας όμως και μία “αυτοπεποίθηση” που προμηνύει ύπουλα χτυπήματα. Χορευτικό, με “πιασάρικη” μελωδία, απίστευτα λάγνο, φαίνεται να πετυχαίνει τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από τον χορό μέχρι τελικής πτώσεως. Όλα αυτά σε πρώτο πλάνο. Δεν έχω την απαίτηση να κατανοήσουν όλοι οι ακροατές το υποχθόνιο σχέδιο του Curtis στο love me love me now, και θα πρέπει να ομολογήσω πως και εγώ άρχισα να το αντιλαμβάνομαι μετά από πάρα πολλές ακροάσεις. Από το πέμπτο λεπτό περίπου και μετά, το πελώριο μπάσο, οι απειλητικές σειρήνες, τα βιολιά και οι πάσης φύσεως εμμονές, συσπειρώνονται σε μια δίνη που βυθίζει τον ακροατή μέσα στον πιο σκοτεινό βούρκο, με αποκορύφωμα τα “κρυστάλλινα χτυπήματα” που ηχούν στο κομμάτι σχεδόν αναίτια λίγο πριν το φινάλε, και παραλύουν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο. Πρόκειται περί μίας -με πρόφαση τον χορό- εγκεφαλικής “δηλητηρίασης”. Το απόλυτο τριπ με τα όπλα της εποχής του.
Φλερτάροντας ελαφρώς με τον ήχο της Philadelphia, το tripping out είναι το "βαρύ πυροβολικό" του Something to believe in.Soulful, mid tempo, λιτό, με υπέροχη ερμηνεία και ενορχήστρωση, αλλά και κάπως παράξενο από την άλλη, θα έλεγα ότι φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να υπάρχουν σε ένα μεγαλειώδες κλασικό soul κομμάτι. Αλλά η κρυμμένη του δύναμη νομίζω ότι βρίσκεται κάπου αλλού.
Το καταθέτω αυτό με κάποιο δισταγμό, γιατί η αλήθεια είναι ότι πάντα δυσκολευόμουν και συνεχίζω να δυσκολεύομαι να περιγράψω το συγκεκριμένο κομμάτι. Θεωρητικά πρόκειται για ένα ερωτικό κομμάτι, η μουσική όμως καταφέρνει να ξεπερνάει το προφανές που προκύπτει από τους στίχους( αυτή είναι η μαγεία όλων των μεγάλων κλασικών soul κομματιών), και να είναι μια έκκληση προς κάπου, προς κάτι(όπου αντιλαμβάνεται ο καθένας, ή όπου έχει ανάγκη να αντιληφθεί).
Ενισχύεται αυτή η άποψη μου από το γεγονός πως εδώ και περίπου τρεις μήνες, μπορούσα φυσικά να ακούω μουσική, αλλά βίωσα μια πολύ ιδιαίτερη κρίση, ή οποία έχει να κάνει με το ότι η μουσική δεν κατάφερνε ακριβώς να γίνει μέρος μου. Για την ακρίβεια μέρος των συναισθημάτων μου. Περισσότερο θα έλεγα ότι έμοιαζε ως μια προέκταση της συναισθηματικής μου κατάστασης .Κάτι τέλος πάντων απόμακρο. Και μετά από αρκετό καιρό το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν αυτό που ακούγοντας το ένιωσα ότι υπάρχει μια “ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ”. Αν η λέξη “επανεκκίνηση” ακούγεται κρύα ή πολύ “μηχανική”, αντικαταστήστε την με μια άλλη, οποιαδήποτε, που να περιγράφει όμως την κατάσταση εκείνη που τα πράγματα ερχόμενα προς τα σένα παύουν να προσκρούουν πάνω σε ένα νοητό τζάμι και σε αγκαλιάζουν πλέον γλυκά και αβίαστα.
Αν κάποιος επιθυμήσει να ακούσει έστω και από περιέργεια το συγκεκριμένο, καλό θα ήταν να μην το κάνει έχοντας κάποιο best του Curtis, γιατί αν και εφόσον ισχύει γενικά αυτό που λέω και δεν είναι απλά κάτι καθαρά υποκειμενικό, σίγουρα δεν θα το εισπράξει με την τρίλεπτη πετσοκομμένη version.
Στον δίσκο περιλαμβάνονται επίσης δύο διασκευές στα Never let me go και its alright των Impressions, που προσδίδουν μια πιο classic soul/doo -wop/gospel διάθεση , μια τυπική late 70s soul μπαλάντα (never stop loving me)ερμηνευμένη με τον μοναδικό τρόπο του Curtis, και τα People never give up, Something to believe in που εστιάζουν ακριβώς στην ανάγκη για πίστη σε κάποιον ή σε κάποια κατάσταση, ερμηνευμένα με πολύ απλότητα και με μία ενορχήστρωση τόσο άμεση και προσιτή στον ακροατή, όσο ακριβώς χρειάζεται για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως η ανάγκη για επαφή με τους συνανθρώπους μας, η ελπίδα, η πίστη σε κάτι καλύτερο, ο κάθε είδους αγώνας μας, είναι πράγματα απλά, που τα δικαιούμαστε όλοι, και πρέπει να πηγάζουν από μέσα μας αυθόρμητα.
Είναι αυτό που έχω πει εξάλλου και αλλού, ότι όταν η soul έχει ψυχή είναι πάντα μπροστά. Δεν χρειάζεται να έχει κανενός είδους “δυσκολίες” ή “αγκυλώσεις “ειδικά όταν φέρει και κάποιο μήνυμα ανάλογο με αυτό που έχουν τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια.
Όποιος επιθυμεί τον ακούει,
Όποιον δεν τον βρει, δεν πειράζει
Ας κρατήσει απλώς την φράση,
Something to believe in……………..
Last edited:
