BLUE HORIZON - 1968
PETER GREEN : guitar, vocals, harmon.
JEREMY SPENCER : slide guitar, piano,
vocals
JOHN McVIE : bass
MICK FLEETWOOD : drums
BOB BRUNNING : bass
SIDE 1
1.MY HEART BEAT LIKE A HAMMER
2.MERRY GO ROUND
3.LONG GREY MARE
4.HELLHOUND ON MY TRAIL
5.SHAKE YOUR MONEYMAKER
6.LOOKING FOR SOMEBODY
SIDE 2
1.NO PLACE TO GO
2.MY BABY'S GOOD TO ME
3.I LOVED ANOTHER WOMAN
4.COLD BLACK NIGHT
5.THE WORLD KEEP ON TURNING
6.GOT TO MOVE
Η Decca ίσως θα πρέπει να μείνει στην ιστορία της δισκογραφίας, ως η εταιρεία που
έχει κάνει τις δύο μεγαλύτερες γκάφες. Η πρώτη ήταν ότι απέρριψε τους Beatles, - σίγουρα ήταν
μια γκάφα ολκής – διορθώθηκε κάπως, υπογράφοντας αμέσως μετά με τους Stones.
Η δεύτερη ήταν, όταν απέρριψε και τους Fleetwood Mac του Peter Green.
Δεδομένης της απήχησης που είχαν αποκτήσει τα blues στη Βρετανία από το ’63 – ‛64
και μετά, ήταν εξαιρετικά βλακώδες ν’ απορρίψεις μια μπάντα που ακουγόταν, σαν να
έρχεται κατευθείαν απ’ το Σικάγο.! Και φάνηκε το μέγεθός αυτής της γκάφας, όταν οι
Mac κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Ήταν πια σαφές και παραπάνω από βέβαιο :
το συγκρότημα του Peter Green ήταν η καλύτερη Βρετανική Rhythm ‛n’ blues μπάντα.
Αυτό που οι Alexis Korner και ο John Mayall πάσχιζαν να κατορθώσουν επί σειρά ετών,
ο P. Green το κατάφερε, με έναν μόλις δίσκο.!!! Τον πρώτο που κυκλοφόρησε με το όνομα
του γκρουπ από την Blue Horizon, ένα παράρτημα της CBS με αποκλειστικότητα στα blues.
Το πρώτο αυτό άλμπουμ με το ‛’αλήτικο’’ εξώφυλλο, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1968.
Μόλις τον Μάρτιο έφτασε στο Νο 4 και κόλλησε εκεί, για 37 εβδομάδες.!
Ο Mike Vernon που ήταν ο παραγωγός του άλμπουμ θυμάται: <<καθόλου άσχημα για
ένα άλμπουμ, του οποίου η ηχογράφηση δεν πήρε περισσότερο από 3 ημέρες και δεν
περιείχε, τίποτ’ άλλο από δωδεκάμετρα blues.!>> Όμως τα blues δεν είχαν ξανακουστεί
ποτέ έτσι από λευκούς – ούτε και ξανακούστηκαν έκτοτε.
Όσο κι αν τύποι όπως ο Clapton, ορκιζόταν στα blues και θεωρούσε τον εαυτό του τον
κυριότερο κήρυκά τους, επλανάτο πλάνην οικτράν, ποτέ δεν πλησίασε το μεγαλείο του Green.
Είναι βέβαια αρκετά δύσκολο να ορίσεις, γιατί είναι σπουδαίος αυτός ο δίσκος.
Αναγκαστικά, καταφεύγεις σε αφορισμούς και αυτό, δεν είναι εκ προοιμίου κακό.
Το ‛’Fleetwood Mac’’ είναι ο καλύτερος blues δίσκος που έβγαλε ποτέ, εκπρόσωπος
της λευκής φυλής και εκτός των άλλων, περιέχει και το: ‛’I loved another woman” που
εν προκειμένω, είναι το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα, του τι είναι blues. Γέλιο ή κλάμα;
χαρά ή δυστυχία; Αποδοχή της μοίρας, ή προσπάθεια να επιβληθείς επ’ αυτής;
Κάποιον δίσκο λευκού blues, έπρεπε να θεωρήσω κι εγώ - μεταξύ άλλων σπουδαιότερων
εμού, αναλυτών και κριτικών – ως τον κορυφαίο. Εγώ λοιπόν ψηφίζω αυτόν.
(Και μη φοβάστε, δεν πρόκειται να μας βάλει στο….ΔΝΤ)!
