- 17 June 2006
- 14,350
Yeasayer: Odd Blood (Mute CD - 2010)
Χαρά στο κουράγιο τους. Οσοι έσπευσαν να δηλώσουν ʽαπογοητευμένοιʼ από το Odd Blood, περίμεναν από τούτο δώ το νεο-ψυχεδελικό trio από το Μπρούκλιν ένα περαιτέρω άρμεγμα της φόρμουλας που έδωσε το προηγούμενο άλμπουμ τους, το σεβαστό 'All Hour Cymbals' (2007). Αντ αυτού, οι Yeasayer δεν έριξαν ούτε μία ματιά προς τα πίσω: σαν γνήσιοι ροκ τσόγλανοι επέλεξαν τη φυγή προς τα εμπρός. Αγνόησαν τελείως το προηγούμενο άλμπουμ τους και μοιάζουν να σχεδίασαν το καινούργιο χωρίς καμμία συνταγή, ξεκινώντας από μία λευκή κόλα χαρτί. Λες και έφτιαξαν μία κακκαβιά αφού έβρασαν μαζί ολόκληρο το ψυχεδελικό ροκ από τη γέννησή του μέχρι τις μέρες μας, μαζί με μπόλικη synth-pop από τα 80ς, τον μπάσταρδο καρπό μιάς ανόσιας διασταύρωσης των Flaming Lips με τους Animal Collective και πρόσθεσαν για καρύκευμα μηχανιστικά beats μαζί με μία στρατιά από ντραμς, κάθε λογής ηλεκτρονικά κρουστά και samples, πνευστά και συνθεσάϊζερς, vocoders, μεταλλαγμένες κιθάρες και ό τι άλλο βάλει ο νούς. Το αποτέλεσμα μοιάζει με μηχανή που όταν λειτουργεί 'ρολόϊ' τραγουδάει ένα τραγούδι Σειρήνας που το κατοικούν φαντάσματα, ενώ συχνά-πυκνά τερετίζει και ρετάρει, φτύνοντας θραύσματα σαν παληό μονοκύλινδρο εγγλέζικο thumper που ζητάει επειγόντως λάδια. Ακούς τότε έναν ακατάληπτο παραληρηματικό λήρο που μοιάζει τοξικός και, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, δείχνει ακόμα πιο αποπλανητικός. Τα κομμάτια είναι δομημένα με τρομαχτική προσοχή και επιμέλεια. Περασμένα με πολλαπλές ηχητικές στρώσεις θυμίζουν μικρές Συμφωνίες τσέπης. Είναι παλίμψηστα, σαν μούμια που την ξεφλουδίζεις, μεμβράνη προς μεμβράνη, ή αρχαίος πάπυρος που τρίζει καθώς τον ξετυλίγεις σιγά σιγά. Ενα διαρκές νευρωτικό κροτάλισμα από trancey bits γεμάτο ρωγμές απ όπου κάθε τόσο βγαίνουν και κάνουν περατζάδα εκθαμβωτικές μελωδίες ξεχύνεται απ τα ηχεία και σε περιβάλλει από παντού και νιώθεις σαν να μάσησες πεγιότ και να έχεις παλαβά οράματα κάθε λογής. Οπως, για παράδειγμα, τον Todd Rundgren να κάνει ομαδικό σεξ με τους Depeche Mode.
Πολύ 'βαρείς' για το mainstream, ενώ συγχρόνως οι ποπ ευαισθησίες τους και η επιδεξιότητά τους στο να σκαρώνουν πανέμορφες μελωδίες τους αποκληρώνουν σχεδόν αυθορεί και παραχρήμα από τον κουρνιαχτό του indie.
Ο δίσκος υπερβαίνει κατηγοριοποιήσεις και ταμπέλες. Είναι πολύ όμορφος, πολύ τολμηρός και γεμάτος σφρίγος - Περιπέτεια σκέτη. Είναι επίσης ένα από εκείνα τα σπάνια άλμπουμ που χωρίζουν το ακροατήριό τους από τον περίγυρό του με βάση τόσο την εκλεκτικότητα όσο και, κύρια, την ηλικία : είναι τόσο πολύ Here & Now που σε κάνει να πιστεύεις ότι θα έπρεπε να απαγορεύεται η πώλησή του στους άνω των 30.
Last edited:
