A trip from American South to Iberia and v/v

[Κάλλη Συνοδινού]

Miles Davis - Sketches of Spain (Columbia Legacy 1997)


Τελικά, δεν είναι πάντοτε κακό να δανείζεσαι. Συνήθως, το επιστρέφεις με τόκο, κι εδώ, ο τόκος, κάνει το σύνολο ακόμα καλύτερα.
Να μιλήσουμε για δάνεια σε περίοδο ύφεσης; Ύφεσης συναισθημάτων αξιών, ηθικής, πολιτισμού;
Ναι, αν πρόκειται για μουσική.
Ευρωπαίοι μουσικοί δανείζονται απο τους αρχέγονους ήχους της Μαύρης Ηπείρου.
Μαύροι μουσικοί δανείστηκαν κι επηρεάστηκαν από τους Μεγάλους Κλασσικούς. Έχουν αναφερθεί εδώ ουκ ολίγοι.
Και πάντα, το αποτέλεσμα δικαίωνε και τον δανειστή και τον οφειλέτη. Τουλάχιστον σε ότι έχω ακούσει εγώ (πράγμα που δίνει και μεγάλο ποσοστό λάθους αφού έχω τα λιγότερα ακούσματα σε σχέση με σας).
Τέλος πάντων, για δάνεια μιλούσαμε, δάνεια κι επιρροές.
Στο Sketches of Spain, ο Μiles Davis το επιβεβαιώνει.
Εξαιρετικό δείγμα για το πως μπορείς να μεταφερθείς από τις όχθες του Μισσισιπή σε μια νύχτα με πανσέληνο κάπου εκεί στην Ανδαλουσία, πως το σκοτάδι μοιάζει με τα κατάμαυρα μάτια μιας πανέμορφης Σεβιλλιάνας που σε κοιτάζουν εκστατικά κι εσύ βυθίζεσαι μέσα τους....
Τα έχει όλα. Χαρά, λύπη, θρίαμβο, μελαγχολία...
Το θριαμβικό εμβατήριο γίνεται σπαραχτικό κλάμα, η τρομπέτα του Miles θρηνεί, κι ο θρήνος σε μετατρέπει ξανά από ζωντανό νεκρό σε σκέτο ζωντανό.
Το κλασσικό παντρεύεται με τα Blues, το flamenco μεταγράφεται σε jazz ή και το αντίστροφο - έχω φύγει πιά και δεν ξεχωρίζω και πολλά -, η μελαγχολία είναι διάχυτη παντού, αλλά εδώ κι εκεί ξεπηδάει μέσα από δυό σκόρπιες νότες η χαρά της Νέας Ορλεάνης, κι εσύ ευγνωμονείς τους δύο ανθρώπους ( Gil Evans είναι ο δεύτερος αυτουργός) που μπήκαν στα studios το 1959 και ηχογράφησαν το Sketches of Spain, masterpiece όπως χαρακτηρίζεται στο εξώφυλο του δίσκου, μεστό και ώριμο θα το έλεγα εγώ.
Το remastered της Columbia Legacy περιέχει ακόμα δύο μέρη πέραν του αρχικού Adagio από το "Concierto De Aranjuez", καθώς και το Songs Of Our Country, σαν bonus tracks.
Kι εγώ η ευτυχέστερη και η δυστυχέστερη των θνητών, τα απολαμβάνω από τα καινούργια μου ηχεία, τα πιό ακριβά του κόσμου...επιτέλους, μπορώ να ξεχωρίσω τις διαφορές....:willy:, αναρωτιέμαι όμως αν αξίζει πιά.

 

[petros_m]

Οταν το ειχα πρωτοπαρει ειχα παθει την πλακα μου. Πλεον δεν το ακουω. Μονο μερικα αποσπασματα.

 

[McZab]

To Sketches of Spain κατά τη γνώμη μου είναι περισσότερο Gil Evans και λιγότερο Miles.
O Miles ξεχωρίζει φυσικά σαν τρομπετίστας αφού και όλη η ενορχήστρωση έχει "χτιστεί" γύρω του αλλά ο γενικά ο δίσκος δεν έχει την επαναστατικότητα που κουβαλάει το Kind of Blue που προηγήθηκε.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πρόκειται για διασκευή κλασσικού έργου.

Γενικά αυτή η περίοδος συνεργασίας με τον Evans και η ιδεά της μεγάλης ορχήστρας-συνοδού εμένα δεν με ενθουσιάζει όσο η προηγούμενη ή η επόμενη. "Κλασσικίζει" πολύ ρε παιδί μου για να μην πω "ρομαντικίζει"...