Roy Harper - Stormcock (1971)
O Roy Harper δεδομένου του ταλέντου του, ειναι ισως ο πιο υποτιμημενος μουσικος της βρεττανικης φολκ-ροκ. Η "εκκεντρικότητα" του είναι το χαρακτηριστικό που αναφερεται πρωτα απο ολα στα αφιερωματα και στις κριτικες αναλυσεις. Συνεχείς αντιδικίες με τις δισκογραφικές οταν το μαρκετινγκ ήταν ασυμβίβαστο με την αισθητική του, αλλά και ένας στριφνός χαρακτήρας από ότι λενε.
Το υλικο που εχει ηχογραφησει υποδηλωνει ενα τεραστιο ταλεντο τραγουδοποιου, ισαξιο ή και μεγαλυτερο απο ενος John Martyn, Bert Jentsch ή Nick Drake απο τους διασημους συμπατριωτες του. Οι διασυνδεσεις με τη μουσικη βιομηχανία δεν του έλλειψαν καθως οι πλέον εμπορικοί καλλιτέχνες της δεκαετίας του 70 (Led Zeppelin, Pink Floyd, Paul McCartney Kate Bush μεταξύ άλλων, ειδικότερα ο Jimmy Page όπως θα πουμε παρακάτω) τον είχαν ειδωλοποιήσει. Τις έκαψε όλες. Συνειδητά ή οχι, το γεγονός είναι ότι είναι ο σκοτεινότερος μουσικός-ποιητής της γενιάς του.
Το Stormcock (ένα είδος πτηνού που στα ελληνικά αποδίδεται με τον όρο "Γερακότσιχλα") θεωρείται και από όσο έχω ακούσει συμφωνώ, το καλύτερο έργο του, ένα πραγματικό αριστούργημα που όχι μόνο δεν έχει χάσει τίποτα από τη λάμψη του, αλλά σαράντα χρόνια μετά αποτελεί σημείο αναφοράς για τους επίδοξους επιγόνους. Αν και στην εποχή του δεν γνώρισε επιτυχία, η Joanna Newsom έχει παραδεχτει ότι ήταν η πηγή έμπνευσής της για το Ys.
O Harper με τη δωδεκαχορδη κιθάρα του, με συνοδεία εγχόρδων και φλάουτου τραγουδά άλλοτε με ευαισθησία και μελωδικότητα, άλλοτε με αφηγηματικό τρόπο. Οι στίχοι του από τη μιά κατακεραυνώνουν τα κατεστημένα και την κοινωνική υποκρισία, από την άλλη δείχνουν έναν ουμανιστή που συμπάσχει με τους αδύναμους. Γραφει περιγράφοντας πιθανότατα τον εαυτό και τη στάση ζωής του: There is a famous straggler stood on the edge of time / Who held the staff but did not feel the pain / He multiplied the mystery with utterance sublime / And crossed his heart for those who died insane.
Το Stormcock περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια: Τα επικών διαστάσεων “The Same Old Rock” και το “Me and My Woman” δάρκειας 15 περίπου λεπτών το καθένα και τα μικρότερα "Hors d’Oeuvres” και "One man Rock and Roll Band".
Στο “The Same Old Rock” παιζει lead ο Jimmy Page με το ψευδώνυμο S. Flavius Mercurius, όπως δεν έχει ακουστεί ποτέ. Μεταμφιεσμένος λόγω των χρυσοπληρωμένων συμβολαίων που είχε, εδώ το πληρωμένο πιστόλι παρουσιάζει γυμνή την καρδιά του (αυτό αποκαλύφθηκε πριν μερικά χρόνια μόλις). Το “Me and My Woman” είναι το δεύτερο μεγάλης διάρκειας κομμάτι. Ερωτικό, σκοτεινό και δυσοίωνο, η άβυσσος της ψυχής, οι άγγελοι και οι δαίμονες να εναλλάσουν ρόλους. Ενα "dark" έπος που είμαι σίγουρος ότι πολλοί απο τους αγαπημένους μας των 80's και 90's το έχουν μελετήσει και αποστηθίσει. Ξεκινά με τον ήλιο να λάμπει (I never know what kind of day it's been on my battlefield of ideals/ But the way she touches and the way it feels, must be just how it heals) πριν μαζευτουν τα σύνεφα και ξεσπασει η καταιγίδα (I feel a finger running through my nightmares lair/ I feel most together with my nowhere stare/ and you know me well/ Ah but what the hell/ Only time can tell, where we're going to)
Τα δύο μικρότερης διάρκειας "Hors d’Oeuvres” και "One man Rock and Roll Band" θα ήταν στολίδια για κάθε φολκ αλμπουμ, όμως τηρουμένων των αναλογιών με τα πρώτα είναι ένα κλικ παρακάτω.
Το Stormcock φαίνεται απλό, σα να έγινε χωρίς προσπάθεια, αυτό είναι που με εντυπωσιάζει. Εκ πρώτης όψεως συμβατική έργο, η προσέγγισή του όμως προκαλεί τη συνεχή αναθεώρηση: όσο το προσεγγίζω, τόσο πιο πολύ θαυμάζω την πληρότητα και ίσως τελειότητά του. Μίλησε κανείς για "νεκρή" μουσική? Μα η φλόγα παραμένει άσβεστη σαράντα χρόνια μετά επειδή τρέφεται και δυναμώνει από όλους όσους ακολούθησαν και συνεχίζουν τα χνάρια του.
Το 2008 έγινε επανέκδοση σε remastered μορφή.
Περισσότερα εδώ : http://www.popmatters.com/pm/feature/hats-off-an-interview-with-roy-harper
Συνέντευξη: http://www.jambase.com/Articles/Story.aspx?storyID=17026
