Ανέκαθεν ήμουν αναποφάσιστος για την ‘κλάσση’ των Red Hot Chili Peppers. Μολονότι έχουν αρκετά τραγούδια τα οποία μ αρέσουν πάρα πολύ, δε μ αγγίζουν. Έχουν ένα στυλ περίεργο, εκνευριστικά ανεξιχνίαστο:λίγο alternative, λίγο ροκ, λίγο politically correct, λίγο αόριστοι, περίεργα εύθυμοι. Μου φαίνονται απρόσωποι. Σ αυτό παίζει ρόλο και το γεγονός ότι ενω το κοινό των Peppers είναι πολύ μεγάλο, δεν είναι τόσο cult όσο άλλων ροκ γκρουπ των ημερών μας. Ώρες ώρες μου δίνουν την αίσθηση χαζοχαρούμενων mainstream ψευτοροκάδων που πάνε να περάσουν την ιδέα ότι όλα είναι υπέροχα και παραδεισένια σ αυτόν τον κόσμο, κάτι το οποίο οφείλεται ίσως σε μεγάλο βαθμό στην εκτίναξη των κερδών τους που τους παρασύρει στο να βλέπουν και να κρίνουν τις καταστάσεις εκ του ασφαλούς. Με λίγα λόγια, δε διακρίνω βάθος στις δουλειές τους. Ένα πολύ καλό τους άλμπουμ το οποίο πρόσφατα με γοήτευσε είναι το Californication, το οποίο είναι κορυφαίο μελωδικά. Αλλά παραμένει κλασσική δουλειά Peppers:ωραία...τραγουδάκια.
Προσωπικά, για μία δουλειά τους – απ αυτές που έχω ακούσει – τους βγάζω το καπέλο και αυτή φέρει το όνομα ‘Blood Sugar Sex Magik’. Το ύφος αυτού του δίσκου σε κάνει πραγματικά να πιστέψεις ότι ακούς άλλη μπάντα. Κουβαλάει σπόρους πολύ άγριας τρέλας και παραφροσύνης ενω παραείναι αλανιάρικο για δουλειά του ωραιοπαθή παιδεραστή Antony και του συνήθως πράου και σκεπτικιστή Frusciante. Κατηγορήστε την πρέζα που γέμιζε το αίμα τους, τον αλλοπρόσσαλο και μοναδικό Flea ή ότι άλλο θέλετε αλλά αυτός ο δίσκος είναι εκρηκτικός. Και δεν εννοώ εκρηκτικός από άποψη σκληρότητας και επιβλητικότητας του ήχου αλλά από άποψη στίχων, οι οποίοι είναι πονηροί σε σημείο πρόστυχο. Οι funk ρυθμοί απ την άλλη είναι τόσο ξεσηκωτικοί και διαπεραστικοί όσο η Kate Beckinsale στο μισό μέτρο-για το έταιρο φύλο Johnny Depp ή όποιος άλλος. Φυσικά ο κινητήριος μοχλός εδώ, είναι το μπάσο του Flea, για την φαντασία, την τεχνική και την ευρηματικότητα του οποίου, ότι και να γράψω θα φανεί φτωχό. Γενικά, ο συγκεκριμένος δίσκος σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα ατελείωτο ξέφρενο πάρτυ απ αυτά των ταινιών του Hollywood, στο οποίο η αστείρευτη διάθεση συγκρίνεται μόνο με την άμετρη διασκέδαση. Όμως όχι όπως σου τη δίνουν οι άλλοι δίσκοι των Red Hot. Τα σύννεφα του ροκ που περιβάλλουν το συγκεκριμένο δίσκο σε κάνει να πιστεύεις – εμένα τουλάχιστον – ότι αυτό το πάρτυ είναι πιο underground και όπως αρμόζει σε κάθε ειδική περίσταση, απευθύνεται σε πιο εξειδικευμένους προσκεκλημένους. Ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος και εδω αρκεί ο...θυρωρός να μπορεί να διακρίνει μια φλόγα στην κόρη του ματιού σου να ‘παίζει’. Ειδάλλως ο πιο ασφαλής τρόπος να μπεις, είναι να βρεθείς ‘γυμνός στη βροχή με μια δολοφόνο φάλαινα’. Οι ‘μυρωδιάδες’, οι συντηρητικοί και οι λοιποί ανεπιθύμητοι εκδιώκονται.
Το στυλ των Peppers είναι τέτοιο που φροντίζει συνέχεια να μας εξυμνεί την Καλιφόρνια εστιάζοντας στην μαγευτική πλευρά των πολύ πλούσιων, των parties, του αχαλίνωτου sex και της μέγιστης απόλαυσης γενικότερα. Ουσιαστικά τουριστική καμπάνια ολκής για χάρη της μάνας Αμερικής. Γι αυτό και κατα τη γνώμη μου, έχει πεθάνει σαν ροκ μπάντα και αυτή. Μόνο ψήγματα, πλέον δυσδιάκριτα, μαρτυρούν τη γέννηση ενός τόσο μεγάλου δίσκου όσο το Blood Sugar Sex Magik από αυτούς. Αν μη τι άλλο διόλου αμελητέα συμβολή στο χώρο, if you ask me...
Προσωπικά, για μία δουλειά τους – απ αυτές που έχω ακούσει – τους βγάζω το καπέλο και αυτή φέρει το όνομα ‘Blood Sugar Sex Magik’. Το ύφος αυτού του δίσκου σε κάνει πραγματικά να πιστέψεις ότι ακούς άλλη μπάντα. Κουβαλάει σπόρους πολύ άγριας τρέλας και παραφροσύνης ενω παραείναι αλανιάρικο για δουλειά του ωραιοπαθή παιδεραστή Antony και του συνήθως πράου και σκεπτικιστή Frusciante. Κατηγορήστε την πρέζα που γέμιζε το αίμα τους, τον αλλοπρόσσαλο και μοναδικό Flea ή ότι άλλο θέλετε αλλά αυτός ο δίσκος είναι εκρηκτικός. Και δεν εννοώ εκρηκτικός από άποψη σκληρότητας και επιβλητικότητας του ήχου αλλά από άποψη στίχων, οι οποίοι είναι πονηροί σε σημείο πρόστυχο. Οι funk ρυθμοί απ την άλλη είναι τόσο ξεσηκωτικοί και διαπεραστικοί όσο η Kate Beckinsale στο μισό μέτρο-για το έταιρο φύλο Johnny Depp ή όποιος άλλος. Φυσικά ο κινητήριος μοχλός εδώ, είναι το μπάσο του Flea, για την φαντασία, την τεχνική και την ευρηματικότητα του οποίου, ότι και να γράψω θα φανεί φτωχό. Γενικά, ο συγκεκριμένος δίσκος σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα ατελείωτο ξέφρενο πάρτυ απ αυτά των ταινιών του Hollywood, στο οποίο η αστείρευτη διάθεση συγκρίνεται μόνο με την άμετρη διασκέδαση. Όμως όχι όπως σου τη δίνουν οι άλλοι δίσκοι των Red Hot. Τα σύννεφα του ροκ που περιβάλλουν το συγκεκριμένο δίσκο σε κάνει να πιστεύεις – εμένα τουλάχιστον – ότι αυτό το πάρτυ είναι πιο underground και όπως αρμόζει σε κάθε ειδική περίσταση, απευθύνεται σε πιο εξειδικευμένους προσκεκλημένους. Ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος και εδω αρκεί ο...θυρωρός να μπορεί να διακρίνει μια φλόγα στην κόρη του ματιού σου να ‘παίζει’. Ειδάλλως ο πιο ασφαλής τρόπος να μπεις, είναι να βρεθείς ‘γυμνός στη βροχή με μια δολοφόνο φάλαινα’. Οι ‘μυρωδιάδες’, οι συντηρητικοί και οι λοιποί ανεπιθύμητοι εκδιώκονται.
Το στυλ των Peppers είναι τέτοιο που φροντίζει συνέχεια να μας εξυμνεί την Καλιφόρνια εστιάζοντας στην μαγευτική πλευρά των πολύ πλούσιων, των parties, του αχαλίνωτου sex και της μέγιστης απόλαυσης γενικότερα. Ουσιαστικά τουριστική καμπάνια ολκής για χάρη της μάνας Αμερικής. Γι αυτό και κατα τη γνώμη μου, έχει πεθάνει σαν ροκ μπάντα και αυτή. Μόνο ψήγματα, πλέον δυσδιάκριτα, μαρτυρούν τη γέννηση ενός τόσο μεγάλου δίσκου όσο το Blood Sugar Sex Magik από αυτούς. Αν μη τι άλλο διόλου αμελητέα συμβολή στο χώρο, if you ask me...
Last edited by a moderator:
