- 17 June 2006
- 14,350
The Nels Cline Singers: Initiate (Cryptogrammophone 2XCD - 2010)
To ‘Singers’ είναι ...αστειάκι: δεν υπάρχει τραγουδιστής ούτε για δείγμα εδώ. Ο δίσκος όμως, στο σύνολό του, ΕΙΝΑΙ τραγούδι. Ενα αποπλανητικό σύγχρονο τραγούδι, τραγουδισμένο σε μιά μοντέρνα γλώσσα πολυμήχανη και τολμηρή και, ταυτόχρονα, απόλυτα ενήμερη γύρω από τη διαδρομή της: την ‘πεπατημένη’ οδό αλλά και τα παράπλευρα μονοπάτια, τους κεντρικούς δρόμους μαζί με τα αδιέξοδα σοκάκια, όλα τα εταπ του ταξιδιού, όλα τα εξελικτικά στάδια που πέρασε για να καταλήξει εδώ που είναι σήμερα.
Γελάω (καλοπροαίρετα) με την αμηχανία των γραφιάδων, τόσο στον ειδικό τύπο Eξω όσο και στους εξειδικευμένους διαδικτυακούς τόπους: ο δίσκος χαρακτηρίζεται τζάζ, κύρια λόγω της έντονης ροπής του προς τον αυτοσχεδιασμό και της αδυναμίας του στην εξερεύνηση Καθαρού Ηχου, όπου συχνά χάσκει εκστατικός χωρίς απαραίτητα να προσπαθεί να τον χαλιναγωγήσει ή να ψάξει την Εξοδο (βλέπε Art Ensemble of Chicago αλλά με κιθάρες αντι για πνευστά). Μόλις ένας ή δύο πιο ‘υποψιασμένοι’ ψέλλισαν metal-electronica ή κάτι συγγενές. Ο δίσκος Δεν είναι τζαζ. Ή μάλλον είναι τζαζ, όσο είναι και funk, και ροκ, και πανκ, και post-hardcore, και Noise, και No Wave, και avant-garde. Σιγουρα γνωρίζει τους δύο δίσκους που έφτιαξε ο Charlie Hunter κάτω από το όνομα Groundruther αλλά, ταυτόχρονα είναι κάποια μίλια μακριά τους: πολύ πιο συλλογικός, group effort. Είναι ένας περιθωριακός, ένας τυπικός refusenik που δεν χωρά κάτω από καμία γνωστή ετικέτα. Πιστεύω πως αν οι Sonic Youth ξεκίναγαν Σήμερα, κάπου εδώ γύρω μάλλον θα είχαν την αφετηρία τους. Το λέω όχι μόνο γιατί ο Nels Cline είναι φιλαράκι τους -έχει συνεργασθεί μαζί τους στο παρελθόν- αλλά κυρίως γιατί μέσα στον ήχο του ακούς τα διάφορα, κατά καιρούς, ensembles του Glenn Branca και όλη την κληρονομιά της Νεοϋορκέζικης downtown art-scene. Ακούς και άλλα βέβαια...μυριάδες άλλα: τους πρώιμους Soft Machine, τον McLaughlin και τον Bill Frisell, τον John Abercrombie και τον Ralph Towner, τον Johnny ‘Guitar’ Watson και τους κιθαρίστες των Parliament/Funkadelic . Για την ακρίβεια, το μόνο που Δεν ακούς είναι αυτή η τόσο σπαρακτικά ευάλωτη, η τόσο ανοχύρωτη και ολοκληρωτικά παραδομένη λατρεία που τρέφουν οι Youth για το ροκ’ν’ρολ. Υπάρχει - αλλά είναι ελαφρώς ...συγκαλυμένη. Την ακούς στα beats από τα ντράμς, το μπάσο τσουλώνει το αυτί του, πετάγεται σαν πρεζόνι που βλέπει το ‘βαποράκι’ του και μπαίνει στο χορό, ηχητικές λούπες σκληραίνουν βαθμηδόν, στερεοποιούνται σε μεταλλικά riffs, θυμούνται αφελή country τραγουδάκια, εγκαταλείπονται στιγμιαία στη νοσταλγία τους πριν ξανασοβαρέψουν: ακούς τότε κάτι σαν μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους, στην τελευταία μάχη τους γύρω από τη σημαία. Μαύρη μαυρίλα αναδύεται από αυτό τον ήχο, πουτανιάρη και ξερόλα αλλά τόσο ανήκεστα ρομαντικό, τόσο αφοπλιστικά ονειροπόλο και δοτικό, τόσο λάτρη όσο και ανευλαβή, έναν αληθινό οραματιστή. Το άλμπουμ μοιάζει με έκθεση πεπραγμένων αλλά ταυτόχρονα ανοίγει παράθυρα σε άλλους, πρωτόφαντους ακουστικούς κόσμους.
Στις ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, τα ηλεκτρονικά εφφέ και τη φωνή είναι ο Nels Cline. Στο κοντραμπάσο και στο ηλεκτρικό μπάσο ο Devin Hoff. Στα ντραμς ο Scott Amendola και στα κρουστά ο Mbira. Ο πρώτος από τους δίσκους είναι ηχογραφημένος στο studio, ο δεύτερος είναι live.
Αν με ρωτήσετε πόσους εξαιρετικούς καινούργιους δίσκους άκουσα φέτος θα σας πώ 4-5 και το ‘Initiate’ θα είναι ανάμεσά τους.
Αν όμως ρωτήσω την καρδιά μου, τότε θα το κατατάξω ασυζητητί Πρώτο.
opcorn: