Ανέκαθεν πίστευα ότι το ρόκ είναι ένα είδος μουσικής που πέρα απ τον ήχο, σημαίνει κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Οι συγκεκριμένοι τρόποι συμπεριφοράς, η κοινωνική ανησυχία, η αίσθηση της ομαδικότητας και της αλληλεγγύης είναι τμήματα του πνεύματος της μουσικής αυτής. Μία μουσική η οποία τα τελευταία χρόνια έχει συνδεθεί με την εικόνα ενός τσόγλανου που ʽκάνει την καλήʼ και ουρλιάζει έχοντας αποκτήσει με τον τρόπο του τη δυνατότητα να απολαμβάνει όλων των ειδών τις ανέσεις, οικονομικές και μη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όσο περνάει ο καιρός, η ʽγλώσσαʼ του ροκ εξαντλείται. Κάτι τέτοιο προκαλεί ένα χάος. Το είδος στην προσπάθεια ʽδιάσωσηςʼ του, αποκτά συνέχεια περισσότερες προεκτάσεις και μίξεις και το τοπίο γεμίζει μπάντες κάθε είδους, οι οποίες πολλές φορές δε ξέρουν ούτε οι ίδιες προς τα που βαδίζουν και γιατί. Μέσα σε αυτή τη ζούγκλα των επαναλαμβανόμενων, των προβλέψιμων, των μέτριων, των φιλοχρήματων, των φιλόδοξων, των καλούτσικων, των απροσδιόριστων, των άγνωστων και των υπερτιμημένων καλλιτεχνών, μία μπάντα μπορεί με ένα μόνο άλμπουμ να σε κουφάνει. Αρκεί να καταφέρει να περνάει το παλιό καλό πνεύμα του rock n roll μ έναν σύγχρονο, μελωδικό και λιτό ήχο. Με έναν τέτοιο τρόπο θα περιέγραφα το ʽSongs For The Deafʼ των Queens Of The Stone Age.
Πιο αναλυτικά, για όσους δε γνωρίζουν, η μπάντα είναι απόγονος του stoner της ξερής ερήμου της Καλιφόρνια και πιο συγκεκριμένα, των μελών των θρυλικών Kyuss. Το Songs For The Deaf – κυκλοφορία 2002 - είναι η πρώτη πολύ καλή δουλειά τους. Το μυστικό της μαγείας δεν είναι ούτε η δεξιοτεχνία των μουσικών, ούτε επιβλητικοί ρυθμοί, ούτε τίποτα παρεμφερές. Είναι ο ήχος που έχει και η αίσθηση που σου δίνει. Δεν χρειάζεται να σκαλίζεις σαν τυφλοπόντικας για να βρείς καλά στοιχεία:τα riffs είναι πιασάρικα και απλά. Το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα των στίχων. Όταν ακούς το δίσκο αισθάνεσαι καθαρός rocker. Και μάλιστα επίκαιρος, όχι (άλλη) μία χιλιοδοκιμασμένη συνταγή του μοντέλου του ροκά των seventies. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν γάμο του παλαιού ήθους με τον ήχο του σήμερα, με φόντο την σύγχρονη εποχή και κουμπάρους τους ίδιους τους ʽQueensʼ. Ως εμβατήριο, το άσμα – σταθμός ʽGo With The Flowʼ.
Ένα από τα πράγματα που πολλές σύγχρονες μπάντες δεν έχουν καταλάβει είναι η ομορφιά του απλού και του μετρημένου. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά να παίζεις την μουσική που βγαίνει από μέσα σου και να είσαι ειλικρινά αυθόρμητος. Και αυτό ακριβώς είναι ένα χάρισμα που το έχουν οι Queens Of The Stone Age. Πάντα είναι επίκαιροι, πονηροί, πολυδιάστατοι και το κυριότερο απ όλα:λ α κ ω ν ι κ ο ί.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όσο περνάει ο καιρός, η ʽγλώσσαʼ του ροκ εξαντλείται. Κάτι τέτοιο προκαλεί ένα χάος. Το είδος στην προσπάθεια ʽδιάσωσηςʼ του, αποκτά συνέχεια περισσότερες προεκτάσεις και μίξεις και το τοπίο γεμίζει μπάντες κάθε είδους, οι οποίες πολλές φορές δε ξέρουν ούτε οι ίδιες προς τα που βαδίζουν και γιατί. Μέσα σε αυτή τη ζούγκλα των επαναλαμβανόμενων, των προβλέψιμων, των μέτριων, των φιλοχρήματων, των φιλόδοξων, των καλούτσικων, των απροσδιόριστων, των άγνωστων και των υπερτιμημένων καλλιτεχνών, μία μπάντα μπορεί με ένα μόνο άλμπουμ να σε κουφάνει. Αρκεί να καταφέρει να περνάει το παλιό καλό πνεύμα του rock n roll μ έναν σύγχρονο, μελωδικό και λιτό ήχο. Με έναν τέτοιο τρόπο θα περιέγραφα το ʽSongs For The Deafʼ των Queens Of The Stone Age.
Πιο αναλυτικά, για όσους δε γνωρίζουν, η μπάντα είναι απόγονος του stoner της ξερής ερήμου της Καλιφόρνια και πιο συγκεκριμένα, των μελών των θρυλικών Kyuss. Το Songs For The Deaf – κυκλοφορία 2002 - είναι η πρώτη πολύ καλή δουλειά τους. Το μυστικό της μαγείας δεν είναι ούτε η δεξιοτεχνία των μουσικών, ούτε επιβλητικοί ρυθμοί, ούτε τίποτα παρεμφερές. Είναι ο ήχος που έχει και η αίσθηση που σου δίνει. Δεν χρειάζεται να σκαλίζεις σαν τυφλοπόντικας για να βρείς καλά στοιχεία:τα riffs είναι πιασάρικα και απλά. Το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα των στίχων. Όταν ακούς το δίσκο αισθάνεσαι καθαρός rocker. Και μάλιστα επίκαιρος, όχι (άλλη) μία χιλιοδοκιμασμένη συνταγή του μοντέλου του ροκά των seventies. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν γάμο του παλαιού ήθους με τον ήχο του σήμερα, με φόντο την σύγχρονη εποχή και κουμπάρους τους ίδιους τους ʽQueensʼ. Ως εμβατήριο, το άσμα – σταθμός ʽGo With The Flowʼ.
Ένα από τα πράγματα που πολλές σύγχρονες μπάντες δεν έχουν καταλάβει είναι η ομορφιά του απλού και του μετρημένου. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεσαι είναι απλά να παίζεις την μουσική που βγαίνει από μέσα σου και να είσαι ειλικρινά αυθόρμητος. Και αυτό ακριβώς είναι ένα χάρισμα που το έχουν οι Queens Of The Stone Age. Πάντα είναι επίκαιροι, πονηροί, πολυδιάστατοι και το κυριότερο απ όλα:λ α κ ω ν ι κ ο ί.
Last edited by a moderator:
)
