Οι Sun City Girls ιδρύθηκαν στα μέσα της δεκαετίας των 80s από τους αδελφούς Alan και Richard Bishop και τον Charles Gocher στην Αριζόνα. Στο όνομά τους "Τα κορίτσια της Sun City" αναφέρονται σε μια πόλη υπερηλίκων της Αριζόνα, από αυτές τις ζεστές πολεις που αποτελούνται σχεδόν καθολοκληρία από συνταξιούχους. Σαυτά τα 25 χρόνια έχουν κυκλοφορήσει άπειρο υλικό μουσικής, γεμάτης από πειραματισμούς μεταξύ ροκ και κάθε είδους λαικής και έντεχνης μουσικής του κόσμου. Τραχύς και επιθετικός ήχος - κολλάζ που δε νομίζω να έχει ταίρι. Αγαπημένη τους θεματολογία όπως φάνηκε όλα αυτά τα χρόνια ήταν η μεσανατολίτικη και η ποπ της νοτιοανατολικής Ασίας. Όλα αυτά σε μια φόρμα που ενσωματώνει τη free-improv, το κίνημα Fluxus, το θέατρο kabuki και άλλα στυλ που δύσκολα γίνονται αντιληπτά. Όλα αυτά με μια αναρχική αίσθηση χιούμορ, ένα εκκεντρισμό, που δεν άφηνε περιθώρια για μια ευρεία αποδοχή. Ήταν τόσο προκλητικοί ενώ στις live εμφανίσεις τους κυριαρχούσε η θεατρικότητα του παραλόγου. Αυτή ήταν η γοητεία τους, κανεις δεν ηταν σαν αυτους. Αξιοσημείωτη είναι η συμμετοχή της Maureen Tucker σε καποιες δουλιές μαζί τους τη δεκαετία του 80.
Δεν μπορω παρα να είμαι απεριόριστα υποκειμενικός εδώ, οπότε beware. Τους "γνώρισα" στα μέσα των 90s μια εποχή που το grundge είχε ξεθωριάσει και η brit-pop με ελάχιστες εξαιρέσεις προκαλούσε χασμουρητό. Η δύναμη και η ανατρεπτικότητά τους δεν ήταν πρωτόγνωρη αλλά παρέπεμπε απευθείας σε εποχές της εφηβείας, τότε που ανακαλυπτα αυτή τη μουσική. Πλαι-πλαι με τους πρωτομάστορες του postrock φάνταζαν σαν την πηγή της ανανέωσης, αυτοι που θα έμελλε να είναι ο κρίκος που κρατά τη φωτά ασβεστη. Δύσκολοι σαν άκουσμα, αλλα και εθιστικοί, δύσκολοι ακόμα στο να βρεί κανείς το υλικό τους μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Στη διάρκεια ολης τους της διαδρομής παρέμειναν αταλάντευτα ανεξάρτητοι στο δαιδαλώδες μουσικό τους όραμα. Οι δουλιές τους, από όσα έχω ακούσει, εντελώς απρόβλεπτες και άνισες. Άλλοτε κακοηχογραφημένος lo-fi θόρυβος, άλλοτε ήχος μπάσταρδος, ακροβασίες μεταξύ William Burroughs, Tom Waits και Kurt Weil, μέχρι επιβλητικά concept έργα με κύριο εκπρόσωπο το αριστουργηματικό Torch of Mystics (1990), που συμπυκνώνει το απόσταγμα των ethno-punk improv πειραματισμών τους μέχρι τότε (απαραίτητο -μακάρι να επανεκδωθεί). Με λίγα λόγια μια ατίθαση, ιδιοσυγκρασιακή μπαντα που λες και προσπάθησε να αναμίξει όσο περισσότερα μουσικά είδη και γιαυτό πολύ δύσκολο να περιγραφεί.
Το 2007 οι Sun City Girls ανακοίνωσαν ότι σταματούν να υπάρχουν λόγω του θανάτου του Gocher από καρκίνο και ότιδήποτε κυκλοφορήσουν με αυτό όνομα θα προέρχεται μόνο από ηχογραφήσεις που περιλαμβάνουν και τα τρία μέλη. Εδώ και αρκετό καιρό ήταν γνωστό ότι οι αδελφοί Bishop δούλευαν σε ένα project των SCG.
Sun City Girls - Funeral Mariachi (2010)
Το Funeral Mariachi που μόλις κυκλοφόρησε ηχογραφήθηκε με την παρουσία του Grocher, και επεξεργάστηκε από τους αδελφούς Bishop μέχρι να πάρει την τελική του μορφή κάτι που τους πήρε τρία χρόνια. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός και φόρος τιμής στο χαμένο μέλος που, όπως γραφουν στη σελίδα τους, η κατάσταση της υγείας του ήταν μη αναστρέψιμη για χρόνια.
Όπως σε όλες τους τις δουλιές δεν είναι κανείς σίγουρος τι τον περιμένει και ασφαλώς το Funeral Mariachi δεν θα μπορούσε παρά να κρύβει εκπλήξεις, και πράγματι. Ξεκινά με το Bens Audio ένα τραγούδι σε κάποια ασιατική γλώσσα, μπροστά από ένα background θορύβο ραδιοφωνικών συχνοτήτων, γνώριμο υφος.Όμως εκει που περιμένει κανεις τον εκτροχιασμό των πάντων, ξαφνικά οι κιθαρες γυρίζουν σαν σε spaghetti western. Ok, παντα άρεσε ο Morricone (ειδικά στον Alan), ήταν φανερό, έστω και μεταλλαγμένος υπάρχει σε πολλά αλμπουμ τους.
Αμέσως μετά στο Imam, ανατολίτικες φωνές γεμίζουν σε αργούς και μελαγχολικούς ρυθμούς για να περάσει στο εκπληκτικής μελωδίας Black Orchid, όπου ο Alan Bishop τραγουδά σε μια (μάλλον) ασιατική γλώσσα ενώ στο background μια γυναικία φωνή, που απότι διαβασα ανήκει στην Jessika Kenney μια καταπληκτική vocalist της ινδονησιακής gamelan και της ιρανικής έντεχνης μουσικής, τραγουδά σαν να ψέλνει σε κάποια μυστικιστική τελετή για φαντάσματα.
Άδικα θα περιμένει ο ακροατής για τους γνώριμους Girls, το This is My Name είναι ένα αργό μελαγχολικό μελωδικό κομμάτι kraut ψυχεδέλιας των 60s βουτηγμένο στις χορδές του Omar Khorchid.
Στο Vine Street Piano ένα πιανο, πάλι στο ίδιο αργό τεμπο, κάτι μεταξύ Robert Fripp/ Brian Eno με την Jessika Kenney, κατι σαν ψαλμωδία και θρήνο μαζί να θυμίζει Beach Boys σε κατάθλιψη.
Το Blue West ανοίγει με κιθάρες απροκάλυπτα Morricone, ενώ ο ήχος της φυσαρμόνικας έχει αντικατασταθεί από πλήκτρα, οι Mariachi της Guadalajara τη μέρα της γιορτής των Νεκρών ..
Κάπου εκεί χτυπά το εκπληκτικό Holy Ground, ότι καλύτερο θα μπορούσε να είχε ηχογραφήσει ο Syd Barret με τους Can. Μετά στο Mineral Wells είναι πλέον φανερό οτι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό αλμπουμ των Girls. Άδικα θα περιμένει κανείς "εκτροπή" προς την κακοφωνία και την επιθετικότητα, η μελωδια και o λυρισμός χωρις μελοδραματισμούς σκεπάζει την κηδεία ενός Mariachi!
Αυτή ήταν τελικά η μεγαλύτερη έκπληξη προς τους ανυποψίαστους ακροατές: για το κύκνειο άσμα τους επέλεξαν να κάνουν για πρώτη και τελευταία φορά ένα άλμπουμ με μελωδικά τραγούδια. και να ενταφιάσουν με αυτό τον τρόπο μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της σύγχρονης ροκ πειραματικής μουσικής στην κορυφή της δημιουργικότητάς της.
Είναι πιστευω μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, για μένα όπως εξήγησα κάτι παραπάνω.
