Στη δεκαετία των 80’s, το rock γύρισε σελίδα από πολλές απόψεις. Μία απ αυτές ήταν και η νοοτροπία. Πλέον πολλοί καλλιτέχνες στο χώρο του rock, προκειμένου να πάνε μπροστά το είδος – αλλά και τους εαυτούς τους, πάνω απ όλα – βασίστηκαν στην υψηλή τεχνική τους η οποία τους επέτρεπε να έχουν πάρα πολλές επιλογές στον ήχο τους και παραπάνω ευρηματικότητα στις συνθέσεις τους. Οι περισσότεροι απ αυτούς κατήντησαν να χάνονται στα όργανα τους και όσο τους ‘έψαχνε’ ο κόσμος άλλο τόσο οι ίδιοι κυνήγαγαν την ουρά τους. Τα γκρουπ όμως που κατάφεραν μέσα σε αυτόν τον ωκεανό - επιλογών, ρυθμών, ανταγωνιστών, κ.α. παραγόντων - να ακολουθήσουν την πυξίδα της ουσίας, ξεχώρισαν σαν την μύγα μες το γάλα. Ως ένα τέτοιο γκρουπ θα περιέγραφα τους Guns n Roses.
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς στους Guns. Ότι καθυστερούν υπερβολικά στα showτους, ότι έδιναν σημασία στην εικόνα τους σε σημείο ναρκισσισμού, ότι ο Axl Rose έχει φωνή που δρα στα αυτιά σαν ωστικό κύμα πυρηνικής κεφαλής ή ότι ήταν υπερβολικά τσόγλανοι και ποζεράδες. Η αλήθεια όμως είναι ότι το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘Appetite for destruction’(1987) προσεγγίζει φοβερά υψηλά επίπεδα. Πρόκειται για έναν δίσκο όπου το ‘αλανιάρικο’ rock του πιασάρικου και άγριου riff συναντά το συναίσθημα της μελαγχολικής μπαλάντας. Ο τρόπος που ο ήχος ‘σκάει’ στο αυτί σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι ένα ζωντανό πλάσμα το οποίο σε καλεί να το τιθασεύσεις ενω δε ξέρεις καν από πού να πιαστείς. Νιώθεις ότι τρέχεις στη ράχη ενός τέρατος το οποίο δεν τελειώνει. Μάλιστα τα σόλο, το επαναλαμβανόμενο ‘γλίστρημα’ της πέννας και η νοοτροπία blues του ήχου προδίδει αμέσως ότι η μουσική που γεμίζει το χώρο είναι κόρη του αμερικάνικου rock. Αυτό που είναι αδύνατο βέβαια είναι να θεωρήσει κανείς το δίσκο ‘μπάσταρδο’. Σίγουρα δεν είναι παρθενογέννεση κάποιου είδους μουσικής καθώς το hard rock προυπήρχε αλλά είναι σήμα κατατεθέν. Απλά δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο πέρα απο Guns n Roses.
Ο μουσικός κόσμος είναι ένας τεράστιος καμβάς:Υπάρχουν μπάντες και μπάντες. Μπάντες που γυαλίζουν στο φώς, μπάντες που δε φαίνονται τόσο αλλά η απουσία τους τις κάνει αισθητές, μπάντες σκοτεινές, μπάντες χαρμόσυνες, μπάντες ρομαντικές, μπάντες χωρίς λόγο ύπαρξης. Σε αυτή τη...ζούγκλα από γκρουπ, είναι και μερικά τα οποία όταν τα ακούς δεν μπορείς παρα να βυθιστείς στο ρυθμό και το μεγαλείο που εκπέμπει το rock ύφος των riffs. Και οι Guns n Roses είναι μία τέτοια μπάντα. Είναι απ τα γκρουπ που σε κάνουν να ταξιδεύεις με ταχύτητα φωτός, φανταζόμενος τον εαυτό σου ως μουσικό που αγγίζει το όνειρο του rock star. Όσοι λοιπόν δεν έχουν τα στομάχια ή την όρεξη, μην αποπειραθούν να τους δοκιμάσουν. Οι υπόλοιποι,Welcome to the jungle!
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσάψει κανείς στους Guns. Ότι καθυστερούν υπερβολικά στα showτους, ότι έδιναν σημασία στην εικόνα τους σε σημείο ναρκισσισμού, ότι ο Axl Rose έχει φωνή που δρα στα αυτιά σαν ωστικό κύμα πυρηνικής κεφαλής ή ότι ήταν υπερβολικά τσόγλανοι και ποζεράδες. Η αλήθεια όμως είναι ότι το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο ‘Appetite for destruction’(1987) προσεγγίζει φοβερά υψηλά επίπεδα. Πρόκειται για έναν δίσκο όπου το ‘αλανιάρικο’ rock του πιασάρικου και άγριου riff συναντά το συναίσθημα της μελαγχολικής μπαλάντας. Ο τρόπος που ο ήχος ‘σκάει’ στο αυτί σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι ένα ζωντανό πλάσμα το οποίο σε καλεί να το τιθασεύσεις ενω δε ξέρεις καν από πού να πιαστείς. Νιώθεις ότι τρέχεις στη ράχη ενός τέρατος το οποίο δεν τελειώνει. Μάλιστα τα σόλο, το επαναλαμβανόμενο ‘γλίστρημα’ της πέννας και η νοοτροπία blues του ήχου προδίδει αμέσως ότι η μουσική που γεμίζει το χώρο είναι κόρη του αμερικάνικου rock. Αυτό που είναι αδύνατο βέβαια είναι να θεωρήσει κανείς το δίσκο ‘μπάσταρδο’. Σίγουρα δεν είναι παρθενογέννεση κάποιου είδους μουσικής καθώς το hard rock προυπήρχε αλλά είναι σήμα κατατεθέν. Απλά δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο πέρα απο Guns n Roses.
Ο μουσικός κόσμος είναι ένας τεράστιος καμβάς:Υπάρχουν μπάντες και μπάντες. Μπάντες που γυαλίζουν στο φώς, μπάντες που δε φαίνονται τόσο αλλά η απουσία τους τις κάνει αισθητές, μπάντες σκοτεινές, μπάντες χαρμόσυνες, μπάντες ρομαντικές, μπάντες χωρίς λόγο ύπαρξης. Σε αυτή τη...ζούγκλα από γκρουπ, είναι και μερικά τα οποία όταν τα ακούς δεν μπορείς παρα να βυθιστείς στο ρυθμό και το μεγαλείο που εκπέμπει το rock ύφος των riffs. Και οι Guns n Roses είναι μία τέτοια μπάντα. Είναι απ τα γκρουπ που σε κάνουν να ταξιδεύεις με ταχύτητα φωτός, φανταζόμενος τον εαυτό σου ως μουσικό που αγγίζει το όνειρο του rock star. Όσοι λοιπόν δεν έχουν τα στομάχια ή την όρεξη, μην αποπειραθούν να τους δοκιμάσουν. Οι υπόλοιποι,Welcome to the jungle!
