- 17 June 2006
- 49,351
O Βέλγος ληξιαρχικά, και ρομά στην καταγωγή, Django Reinhardt γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια.
Στο σύντομο πέρασμά του από τον κόσμο αυτό, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα όνομα- θρύλο όσο κανείς στον κόσμο της κιθάρας, μια καριέρα που αν και σύντομη μέσα στα 43 χρόνια της ζωής του που συμπεριελάμβαναν δυό πολέμους, σημάδεψε ανεξίτηλα σωρεία κιθαριστών από κάθε είδος, ακόμα και στο χώρο του ροκ αλλά και του heavy metal. Ανάμεσά τους ο Jimmy Page, o Clapton, o Jeff Beck, o BB King, o Stevie Ray Vaughan, o Jerry Garcia, o Richie Blackmore, o Tony Iommi, αλλά και κολοσσοί της jazz όπως ο Wes Montgomery, o Charlie Parker, o Barney Kessel, o George Benson, o Robert Fripp. Πάρα πολλοί μουσικοί επίσης ονόμασαν τα παιδιά τους Django προς τιμή του. Το θρυλικό όνομα είχε ακόμα μεγαλύτερη αίγλη αν λάβαινε κανείς υπόψη ότι η καριέρα αυτή στήθηκε από έναν άνθρωπο που είχε τρία δάχτυλα στο αριστερό του χέρι. Δεκάδες διάσημοι κιθαρίστες στον κόσμο έχουν παραδεχτεί ότι τουλάχιστον σε κάποια φάση της καριέρας τους προσπάθησαν να παίξουν με τρία δάχτυλα και αυτοί προσπαθώντας να τον μιμηθούν.
Το είδος της μουσικής που έκανε διάσημο τον Django ή αντίστροφα αυτός εκείνην, είναι η γαλλική jazz του μεσοπολέμου, η jazz manouche, μια μουσική που στηρίζεται κύρια σε τριο που χαρακτηρίζει η απουσία τυμπάνων ή κρουστών και τα βασικά όργανα είναι μια κιθάρα σε πρώτο ρόλο, μια κιθάρα σε ρόλο ρυθμού (και τυμπάνων) η «πόμπα» όπως λένε οι γάλλοι, το βασικό όργανο που δίνει το γνωστό σε όλους «μπουμ τσακ» και το κοντραμπάσο.
Συνήθως τα κομμάτια είναι γρήγορα με εξαιρετική ικανότητα να σε βάλουν να χτυπάς ρυθμικά το πόδι, ενώ τα πιο αργά χαρακτηρίζονται από πολύπλοκες μελωδικές δομές, με όχι σπάνια, γρήγορα ξεσπάσματα.
Φέτος γιορτάστηκαν τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, αν και κάθε χρόνο γιορτάζονται στο φεστιβάλ που γίνεται προς τιμή του στο Samois Sur Seine όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια όταν είχε αποσυρθεί μετά την αποτυχία της πλήρους αναγνώρισης στην αμερική που ήταν το όνειρο της ζωής του,
Όλα αυτά ως εισαγωγή για την παρουσίαση των δύο δίσκων που ακολουθούν.
Ο πρώτος είναι το Gipsy Trio του ταλαντούχου Bireli Lagrene –Dreyfus Jazz.
Για τον Lagrene έχω γράψει επανειλημμένα. Ξεκίνησε στα 13 του ως το παιδί θαύμα που μπορούσε να παίξει τα κομμάτια του Django, για συνεχίσει αργότερα στον δικό του δρόμο με επιρροές από Wes, Benson κ.ά. Με πλούσια δισκογραφική δραστηριότητα, αλλά και χαρακτήρα χαμαιλέοντα έχει καλύψει κάθε είδος κιθαριστικής προσέγγισης, από manouche τρίο, κουαρτέτα έως big band jazz, modern jazz σχήματα, fusion, dj fusion, super power guitars, guitar duos. Θεωρείται σχεδόν αυτό που ήταν ο Django στα ντουζένια του.
Η διαφορά του από άλλα μεγάλα ονόματα του είδους είναι η δυτική προσέγγιση στο είδος, έχοντας ο ίδιος εισαγάγει στοιχεία blues και jazz της δυτικής σκηνής σε αντιδιαστολή με τον ήχο και το παίξιμο των άλλων παραδοσιακών manouche, που ξεχωρίζουν αμέσως και αρκετές φορές κάνουν το είδος λίγο δυσπρόσιτο για πολλούς.
Το Gipsy Trio είναι ένα νέο λιτό σχήμα σε σχέση με το προγενέστερο Gipsy Project που έδωσε 3 δίσκους. Τον Lagrene συνοδεύουν οι γνωστοί ύποπτοι Hono Winterstein και Diego Impert στην κιθάρα και μπάσο, δυό μουσικοί με τους οποίους έχει συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν και γνωρίζονται καλά.
Γνωστά standards και λίγες νέες συνθέσεις. Εξαιρετικός ήχος, μεστό παίξιμο και μια ακόμα καλή ευκαιρία για βουτιά στην jazz manouche. Ο Lagrene ακούγεται πιο ώριμος από ποτε, καινούργια κιθάρα με πολύ πιο γλυκό ήχο, δαιδαλώδες άφοβο παίξιμο, ένα σύνολο δεμένο και σφιχτό. Ξεχωρίζει για άλλη μια φορά ως κιθαρίστας που δεν αρκέστηκε να αντιγράψει τον Django, αλλά να συνεχίσει από εκεί και πέρα. Εκεί είναι και η διαφορά του με τους άλλους. Όπως πρίν από 60 χρόνια ο Django εισήγαγε τα riffs, τα ανορθόδοξα σχήματα, το ριζοσπαστικό παιχνίδι με τα ημιτόνια και τις χρωματικές κλίμακες, έτσι και ο Lagrene τολμάει και εμπλουτίζει τα περάσματά του με εκείνα τα στοιχεία στα σόλο αλλά και στον ρυθμό του που ξεχωρίζουν και κάνουν την μουσική του κάτι πολύ παραπάνω από τσιγγάνικες μεταφορές standards αλλά και από γύφτικα του σαλονιού. Και μιλώντας για σαλόνια θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει την επιρροή του Bireli Lagrene σαν εκείνη του Χιώτη ή του Μητσάκη στο αρχοντορεμπέτικο.
Αντίθετα στο Djangologists – Celebrating 100 years of Django Reinhardt – Enja
ο Bireli Lagrene εμφανίζεται ως guest στο Rosenberg Trio που θεωρείται από αρκετούς ως πιο πιστή προσέγγιση στην jazz manouche.
Η συμμετοχή του Lagrene στο σχήμα ήταν κάτι ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια μια και πρόσφατα ο ίδιος διεκδικεί και προφανώς έχει κερδίσει τα πρωτεία από τον Stochello Rosenberg και αναμενόταν ως μάχη γιγάντων.
Η διαφορά των δυό πρώτων φωνών είναι ξεκάθαρη από την πρώτη νότα, στο πνεύμα των όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ο Lagrene θα δώσει αυτό το κάτι άλλο, αυτό που θα κάνει τον μη γνώστη του είδους να τείνει ευήκοο ούς, θα τολμήσει να ξεφύγει από την πεπατημένη και να εξερευνήσει το άγνωστο όπως ένας Hendrix ή ένας Mahavishnu, θα κάνει εμβόλιμες νύξεις σε Montgomery ή Charlie Hunter και θα εμπλουτίσει τον πολλές φορές στείρο ήχο των Rosenberg. Όλα αυτά όμως με σημαντική δόση άριστης ενσωμάτωσης και πιστής προσέγγισης στο είδος. Ο Lagrene παίζει σε 4 κομμάτια και σε ένα παίζει ηλεκτρικό μπάσο, έχοντας μαθητεύσει και συνεργαστεί για αρκετά χρόνια δίπλα στον Jaco Pastorious. Η συμμετοχή του κάνει τον δίσκο έναν από τους πιο ενδιαφέροντες του trio.
Στο σύντομο πέρασμά του από τον κόσμο αυτό, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα όνομα- θρύλο όσο κανείς στον κόσμο της κιθάρας, μια καριέρα που αν και σύντομη μέσα στα 43 χρόνια της ζωής του που συμπεριελάμβαναν δυό πολέμους, σημάδεψε ανεξίτηλα σωρεία κιθαριστών από κάθε είδος, ακόμα και στο χώρο του ροκ αλλά και του heavy metal. Ανάμεσά τους ο Jimmy Page, o Clapton, o Jeff Beck, o BB King, o Stevie Ray Vaughan, o Jerry Garcia, o Richie Blackmore, o Tony Iommi, αλλά και κολοσσοί της jazz όπως ο Wes Montgomery, o Charlie Parker, o Barney Kessel, o George Benson, o Robert Fripp. Πάρα πολλοί μουσικοί επίσης ονόμασαν τα παιδιά τους Django προς τιμή του. Το θρυλικό όνομα είχε ακόμα μεγαλύτερη αίγλη αν λάβαινε κανείς υπόψη ότι η καριέρα αυτή στήθηκε από έναν άνθρωπο που είχε τρία δάχτυλα στο αριστερό του χέρι. Δεκάδες διάσημοι κιθαρίστες στον κόσμο έχουν παραδεχτεί ότι τουλάχιστον σε κάποια φάση της καριέρας τους προσπάθησαν να παίξουν με τρία δάχτυλα και αυτοί προσπαθώντας να τον μιμηθούν.
Το είδος της μουσικής που έκανε διάσημο τον Django ή αντίστροφα αυτός εκείνην, είναι η γαλλική jazz του μεσοπολέμου, η jazz manouche, μια μουσική που στηρίζεται κύρια σε τριο που χαρακτηρίζει η απουσία τυμπάνων ή κρουστών και τα βασικά όργανα είναι μια κιθάρα σε πρώτο ρόλο, μια κιθάρα σε ρόλο ρυθμού (και τυμπάνων) η «πόμπα» όπως λένε οι γάλλοι, το βασικό όργανο που δίνει το γνωστό σε όλους «μπουμ τσακ» και το κοντραμπάσο.
Συνήθως τα κομμάτια είναι γρήγορα με εξαιρετική ικανότητα να σε βάλουν να χτυπάς ρυθμικά το πόδι, ενώ τα πιο αργά χαρακτηρίζονται από πολύπλοκες μελωδικές δομές, με όχι σπάνια, γρήγορα ξεσπάσματα.
Φέτος γιορτάστηκαν τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, αν και κάθε χρόνο γιορτάζονται στο φεστιβάλ που γίνεται προς τιμή του στο Samois Sur Seine όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια όταν είχε αποσυρθεί μετά την αποτυχία της πλήρους αναγνώρισης στην αμερική που ήταν το όνειρο της ζωής του,
Όλα αυτά ως εισαγωγή για την παρουσίαση των δύο δίσκων που ακολουθούν.
Ο πρώτος είναι το Gipsy Trio του ταλαντούχου Bireli Lagrene –Dreyfus Jazz.
Για τον Lagrene έχω γράψει επανειλημμένα. Ξεκίνησε στα 13 του ως το παιδί θαύμα που μπορούσε να παίξει τα κομμάτια του Django, για συνεχίσει αργότερα στον δικό του δρόμο με επιρροές από Wes, Benson κ.ά. Με πλούσια δισκογραφική δραστηριότητα, αλλά και χαρακτήρα χαμαιλέοντα έχει καλύψει κάθε είδος κιθαριστικής προσέγγισης, από manouche τρίο, κουαρτέτα έως big band jazz, modern jazz σχήματα, fusion, dj fusion, super power guitars, guitar duos. Θεωρείται σχεδόν αυτό που ήταν ο Django στα ντουζένια του.
Η διαφορά του από άλλα μεγάλα ονόματα του είδους είναι η δυτική προσέγγιση στο είδος, έχοντας ο ίδιος εισαγάγει στοιχεία blues και jazz της δυτικής σκηνής σε αντιδιαστολή με τον ήχο και το παίξιμο των άλλων παραδοσιακών manouche, που ξεχωρίζουν αμέσως και αρκετές φορές κάνουν το είδος λίγο δυσπρόσιτο για πολλούς.
Το Gipsy Trio είναι ένα νέο λιτό σχήμα σε σχέση με το προγενέστερο Gipsy Project που έδωσε 3 δίσκους. Τον Lagrene συνοδεύουν οι γνωστοί ύποπτοι Hono Winterstein και Diego Impert στην κιθάρα και μπάσο, δυό μουσικοί με τους οποίους έχει συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν και γνωρίζονται καλά.
Γνωστά standards και λίγες νέες συνθέσεις. Εξαιρετικός ήχος, μεστό παίξιμο και μια ακόμα καλή ευκαιρία για βουτιά στην jazz manouche. Ο Lagrene ακούγεται πιο ώριμος από ποτε, καινούργια κιθάρα με πολύ πιο γλυκό ήχο, δαιδαλώδες άφοβο παίξιμο, ένα σύνολο δεμένο και σφιχτό. Ξεχωρίζει για άλλη μια φορά ως κιθαρίστας που δεν αρκέστηκε να αντιγράψει τον Django, αλλά να συνεχίσει από εκεί και πέρα. Εκεί είναι και η διαφορά του με τους άλλους. Όπως πρίν από 60 χρόνια ο Django εισήγαγε τα riffs, τα ανορθόδοξα σχήματα, το ριζοσπαστικό παιχνίδι με τα ημιτόνια και τις χρωματικές κλίμακες, έτσι και ο Lagrene τολμάει και εμπλουτίζει τα περάσματά του με εκείνα τα στοιχεία στα σόλο αλλά και στον ρυθμό του που ξεχωρίζουν και κάνουν την μουσική του κάτι πολύ παραπάνω από τσιγγάνικες μεταφορές standards αλλά και από γύφτικα του σαλονιού. Και μιλώντας για σαλόνια θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει την επιρροή του Bireli Lagrene σαν εκείνη του Χιώτη ή του Μητσάκη στο αρχοντορεμπέτικο.
Αντίθετα στο Djangologists – Celebrating 100 years of Django Reinhardt – Enja
ο Bireli Lagrene εμφανίζεται ως guest στο Rosenberg Trio που θεωρείται από αρκετούς ως πιο πιστή προσέγγιση στην jazz manouche.
Η συμμετοχή του Lagrene στο σχήμα ήταν κάτι ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια μια και πρόσφατα ο ίδιος διεκδικεί και προφανώς έχει κερδίσει τα πρωτεία από τον Stochello Rosenberg και αναμενόταν ως μάχη γιγάντων.
Η διαφορά των δυό πρώτων φωνών είναι ξεκάθαρη από την πρώτη νότα, στο πνεύμα των όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ο Lagrene θα δώσει αυτό το κάτι άλλο, αυτό που θα κάνει τον μη γνώστη του είδους να τείνει ευήκοο ούς, θα τολμήσει να ξεφύγει από την πεπατημένη και να εξερευνήσει το άγνωστο όπως ένας Hendrix ή ένας Mahavishnu, θα κάνει εμβόλιμες νύξεις σε Montgomery ή Charlie Hunter και θα εμπλουτίσει τον πολλές φορές στείρο ήχο των Rosenberg. Όλα αυτά όμως με σημαντική δόση άριστης ενσωμάτωσης και πιστής προσέγγισης στο είδος. Ο Lagrene παίζει σε 4 κομμάτια και σε ένα παίζει ηλεκτρικό μπάσο, έχοντας μαθητεύσει και συνεργαστεί για αρκετά χρόνια δίπλα στον Jaco Pastorious. Η συμμετοχή του κάνει τον δίσκο έναν από τους πιο ενδιαφέροντες του trio.
Last edited:
