Μερικές φορές, όλα αλλάζουν απο μια συγκυρία. Άλλωστε, όταν ξεκινούσαν απο το Torquay του Devon to 1969 ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν το πού θα τους εβγαζε ο δρόμος που πήραν την απόφαση να τραβήξουν.
Η τύχη μπορεί να είναι τυφλή, κουφή όμως δεν είναι. Και όταν, κάπου στις αρχές του 1970 οι Deep Purple επέλεξαν τους - τότε άσημους - Wishbone Ash για να ανοίξουν το πρόγραμμα μιας συναυλίας τους, έγινε το αδιανόητο : ο Andy Powell ο ένας απο τους δύο κιθαρίστες τους, ενώ ο Blackmore έκανε ζέσταμα κατά τη διάρκεια του sound-check, ανέβηκε στη σκηνή, και με περίσσειο θράσος συνέδεσε την ηλεκτρική του κιθάρα σε έναν ενισχυτή και άρχισε το jamming ! Απο εκείνη την στιγμή τα πράγματα πήραν φυσιολογικά το δρόμο τους. Ο Blackmore τους σύστησε στον παραγωγό Derek Lawrence και μεσολάβησε στο να υπογράψουν συμβόλαιο με την Decca / MCA.
Φτάσαμε έτσι στην άνοιξη του 1972, όταν μετά από 2 γενικά πετυχημένα albums (Wishbone Ash - 1970 και Pilgrimage - 1971), έμελλε να έρθει η αποκάλυψη...
Υπάρχει ένα (σχεδόν) αλάνθαστο κριτήριο της συνολικής μουσικής αξίας ενός album : το πόσες φορές θα σκεφτείς να διακόψεις το τραγούδι που ακούς για να βάλεις το επόμενο. Λοιπόν, το Argus ποτέ δε μου δημιούργησε τέτοιες σκέψεις. Απο το Time Was που μοιάζει σαν να σε σπρώχνει να ξανασκεφτείς τη ζωή σου, το πού είσαι και το πού θα ήθελες να καταλήξεις, η κεφαλή διασχίζει το πλατώ και περνάει στο Sometime World, μια εξομολόγηση γεμάτη λυρισμό και συναίσθημα για όλα αυτά που ήρθαν αλλά έφυγαν, αυτά που περίμενες να έρθουν αλλά προσπέρασαν αδιάφορα. Και η κεφαλή συνεχίζει την πορεία της που ξεκίνησε κάπου 15 λεπτά νωρίτερα και περνάει στο Blowin' Free, ένα ανάλαφρο κομμάτι με σαφείς folk ρίζες ντυμένες με rock 'n' roll riffs και solos, μια προτροπή να διαφυλάξεις την ελευθερία που απολαμβάνεις.
Καπου εδώ, σηκώνεσαι δήθεν ελαφρά τσαντισμένος που διακόπηκε το βόλεμά σου, αλλά στην πραγματικότητα ευτυχής γιατί διαισθάνεσαι τί θα επακολουθήσει μόλις αλλάξεις πλευρά !
Δεν ξέρω αν φταίει αυτή η προσωρινή διακοπή της ροής, αλλά πάντα θεωρούσα οτι η προσμονή που γεννιόταν απο τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν, έκανε το The King Will Come να ακούγεται σύντομο παρά τα 7+ λεπτά της διάρκειάς του. Βέβαια, ίσως και να φταίει οτι πλέον η μουσική ζωγραφίζει εικόνες μιας άλλης εποχής της οποίας ξαφνικά γίνεσαι παράνομα θεατής, μιας εποχής που δεν σου ανήκει, με κάστρα, πύργους, ιππότες και πολεμιστές, σχεδόν Μεσαιωνική. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το Leaf And Stream σε σπρώχνει να ψάξεις νοητικά την πριγκήπισσα που πάντα αγαπούσες και ποτέ δεν μπορούσες να κατακτήσεις. Το Warrior αρχίζει, ο χρόνος πλέον δεν κυλά στο ρολόϊ, και σύ ρίχνεσαι πολεμιστής στη μάχη αφήνοντας πίσω σου όλα αυτά που ήξερες, στην αναζήτηση του καινούργιου και καλύτερου, του ξένοιαστου και αδέσμευτου...ώσπου, αποκαμωμένος απο την μάχη, ζυγιάζεις την προτροπή : Throw Down The Sword... Τέλειωσε λοιπόν τόσο γρήγορα η μάχη; Γυρίζεις πίσω σου και κοιτάς τα συντρίμμια... Δεν υπάρχει νικητής, δεν υπάρχει ηττημένος, η όποια δόξα σου, θα γραφτεί αργότερα απο την Ιστορία. Και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα, που τελικά θα σε προφτάσει κάπου 45 λεπτά αργότερα. Ως την επόμενη φορά ....
Τα charts και τις διθυραμβικές κριτικές των μουσικών εντύπων της εποχής μπορεί κανείς να τα αγνοήσει. Τα αυτιά του όμως;
Αφιερωμένο σε κάποιον που δεν βρίσκεται πιά ανάμεσά μας, σε εκείνον που το εξώφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου κοσμούσε την υπογραφή του σε αυτόν εδώ το χώρο ...
Side one
1. "Time Was" – 9:42 (Lead vocals - Ted Turner, Martin Turner)
2. "Sometime World" – 6:55 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
3. "Blowin' Free" – 5:18 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell, Ted Turner)
Side two
4. "The King Will Come" – 7:06 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
5. "Leaf and Stream" – 3:55 (Lead vocals - Martin Turner)
6. "Warrior" – 5:53 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
7. "Throw Down the Sword" – 5:55 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
Μπάσσο / Κύρια φωνητικά : Martin Turner
Ηλ. Κιθάρα : Andy Powell
Ηλ. Κιθάρα : Ted Turner
Ντραμς : Steve Upton
(Γιώργο Κουν. στο είχα υποσχεθεί οτι θα έγραφα ... Απλά έπρεπε να έρθει και η έμπνευση !)
Η τύχη μπορεί να είναι τυφλή, κουφή όμως δεν είναι. Και όταν, κάπου στις αρχές του 1970 οι Deep Purple επέλεξαν τους - τότε άσημους - Wishbone Ash για να ανοίξουν το πρόγραμμα μιας συναυλίας τους, έγινε το αδιανόητο : ο Andy Powell ο ένας απο τους δύο κιθαρίστες τους, ενώ ο Blackmore έκανε ζέσταμα κατά τη διάρκεια του sound-check, ανέβηκε στη σκηνή, και με περίσσειο θράσος συνέδεσε την ηλεκτρική του κιθάρα σε έναν ενισχυτή και άρχισε το jamming ! Απο εκείνη την στιγμή τα πράγματα πήραν φυσιολογικά το δρόμο τους. Ο Blackmore τους σύστησε στον παραγωγό Derek Lawrence και μεσολάβησε στο να υπογράψουν συμβόλαιο με την Decca / MCA.
Φτάσαμε έτσι στην άνοιξη του 1972, όταν μετά από 2 γενικά πετυχημένα albums (Wishbone Ash - 1970 και Pilgrimage - 1971), έμελλε να έρθει η αποκάλυψη...
Υπάρχει ένα (σχεδόν) αλάνθαστο κριτήριο της συνολικής μουσικής αξίας ενός album : το πόσες φορές θα σκεφτείς να διακόψεις το τραγούδι που ακούς για να βάλεις το επόμενο. Λοιπόν, το Argus ποτέ δε μου δημιούργησε τέτοιες σκέψεις. Απο το Time Was που μοιάζει σαν να σε σπρώχνει να ξανασκεφτείς τη ζωή σου, το πού είσαι και το πού θα ήθελες να καταλήξεις, η κεφαλή διασχίζει το πλατώ και περνάει στο Sometime World, μια εξομολόγηση γεμάτη λυρισμό και συναίσθημα για όλα αυτά που ήρθαν αλλά έφυγαν, αυτά που περίμενες να έρθουν αλλά προσπέρασαν αδιάφορα. Και η κεφαλή συνεχίζει την πορεία της που ξεκίνησε κάπου 15 λεπτά νωρίτερα και περνάει στο Blowin' Free, ένα ανάλαφρο κομμάτι με σαφείς folk ρίζες ντυμένες με rock 'n' roll riffs και solos, μια προτροπή να διαφυλάξεις την ελευθερία που απολαμβάνεις.
Καπου εδώ, σηκώνεσαι δήθεν ελαφρά τσαντισμένος που διακόπηκε το βόλεμά σου, αλλά στην πραγματικότητα ευτυχής γιατί διαισθάνεσαι τί θα επακολουθήσει μόλις αλλάξεις πλευρά !
Δεν ξέρω αν φταίει αυτή η προσωρινή διακοπή της ροής, αλλά πάντα θεωρούσα οτι η προσμονή που γεννιόταν απο τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν, έκανε το The King Will Come να ακούγεται σύντομο παρά τα 7+ λεπτά της διάρκειάς του. Βέβαια, ίσως και να φταίει οτι πλέον η μουσική ζωγραφίζει εικόνες μιας άλλης εποχής της οποίας ξαφνικά γίνεσαι παράνομα θεατής, μιας εποχής που δεν σου ανήκει, με κάστρα, πύργους, ιππότες και πολεμιστές, σχεδόν Μεσαιωνική. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το Leaf And Stream σε σπρώχνει να ψάξεις νοητικά την πριγκήπισσα που πάντα αγαπούσες και ποτέ δεν μπορούσες να κατακτήσεις. Το Warrior αρχίζει, ο χρόνος πλέον δεν κυλά στο ρολόϊ, και σύ ρίχνεσαι πολεμιστής στη μάχη αφήνοντας πίσω σου όλα αυτά που ήξερες, στην αναζήτηση του καινούργιου και καλύτερου, του ξένοιαστου και αδέσμευτου...ώσπου, αποκαμωμένος απο την μάχη, ζυγιάζεις την προτροπή : Throw Down The Sword... Τέλειωσε λοιπόν τόσο γρήγορα η μάχη; Γυρίζεις πίσω σου και κοιτάς τα συντρίμμια... Δεν υπάρχει νικητής, δεν υπάρχει ηττημένος, η όποια δόξα σου, θα γραφτεί αργότερα απο την Ιστορία. Και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα, που τελικά θα σε προφτάσει κάπου 45 λεπτά αργότερα. Ως την επόμενη φορά ....
Τα charts και τις διθυραμβικές κριτικές των μουσικών εντύπων της εποχής μπορεί κανείς να τα αγνοήσει. Τα αυτιά του όμως;
Αφιερωμένο σε κάποιον που δεν βρίσκεται πιά ανάμεσά μας, σε εκείνον που το εξώφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου κοσμούσε την υπογραφή του σε αυτόν εδώ το χώρο ...
Side one
1. "Time Was" – 9:42 (Lead vocals - Ted Turner, Martin Turner)
2. "Sometime World" – 6:55 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
3. "Blowin' Free" – 5:18 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell, Ted Turner)
Side two
4. "The King Will Come" – 7:06 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
5. "Leaf and Stream" – 3:55 (Lead vocals - Martin Turner)
6. "Warrior" – 5:53 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
7. "Throw Down the Sword" – 5:55 (Lead vocals - Martin Turner, Andy Powell)
Μπάσσο / Κύρια φωνητικά : Martin Turner
Ηλ. Κιθάρα : Andy Powell
Ηλ. Κιθάρα : Ted Turner
Ντραμς : Steve Upton
(Γιώργο Κουν. στο είχα υποσχεθεί οτι θα έγραφα ... Απλά έπρεπε να έρθει και η έμπνευση !)
Spyros A. 
