[FONT="]Δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις την ουσία της σπουδαιότητας του
[/FONT][FONT="]Bob[/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
Και αυτό γιατί τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, το μάρκετιγκ τον έχει αναγάγει
σε σύμβολο – ακίνδυνο κατά τα άλλα - που αόριστα προσδίδει κύρος μουσικής
επαναστατικότητας σε μπλουζάκια, κονκάρδες, αφίσες, συλλογές με ύποπτο περιεχόμενο κ.λ.π.
Ο άνθρωπος [/FONT][FONT="]Bob[/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="]
από την άλλη, ήταν μια περίπτωση δύσκολη να αναλυθεί,
καθώς πέρα από θαρραλέος ή αμετανόητος γυναικάς και λάτρης της μαριχουάνας, είχε
κι άλλες πτυχές που είναι γνωστές στους στενούς του φίλους και εκ των πραγμάτων, δεν
μπορούν να είναι αντικειμενικοί. Μιλάμε βέβαια, για έναν άνθρωπο που είχε ανακηρυχθεί
άγιος της Κοπτικής Εκκλησίας και που τιμήθηκε με το μετάλλιο ειρήνης του ΟΗΕ.
Τι ελαττώματα μπορεί να του προσάψει κανείς; Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να μας
ενδιαφέρουν, εδώ όμως πρόκειται για έναν υπέρ-εθνικό ήρωα που με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο, εκούσια ή ασυνείδητα, έγραψε ιστορία και άφησε πίσω του τέτοιο έργο, ώστε να
μπορούμε να μιλάμε για προ και μετά [/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="]εποχή.
[/FONT][FONT="] Όσον αφορά την προσφορά του στη μουσική και στη [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]ειδικότερα, θα συμφωνήσω
ότι δεν ήταν ριζοσπάστης όσο ο [/FONT][FONT="]Ras[/FONT][FONT="]Michael[/FONT][FONT="]
ή δεν έπαιζε όπως ο [/FONT][FONT="]Ernest[/FONT][FONT="]Ranglin[/FONT][FONT="],
μπορεί ακόμα να μην είχε τη φοβερή φωνή του [/FONT][FONT="]Gregory[/FONT][FONT="]Isaacs[/FONT][FONT="], ήταν λοιπόν λιγότερο καλός από
τους προαναφερθέντες χωριστά, αλλά σίγουρα αποδείχτηκε σημαντικότερος από όλους
αυτούς μαζί!
Από το 1967 έως το 1981 όπου και πέθανε, σε ηλικία 36 χρόνων, το άστρο του ακολούθησε
ανοδική πορεία στον μουσικό στερέωμα και ο θάνατος δεν τον έστειλε πίσω στη μιζέρια των
γκέτο της Τζαμάικας, αλλά τον κράτησε για πάντα στα ουράνια!
Είτε είχε δίπλα του τις αρμονικές του [/FONT][FONT="]Peter[/FONT][FONT="]Tosh[/FONT][FONT="] και του [/FONT][FONT="]Bunny[/FONT][FONT="]Wailer[/FONT][FONT="], είτε τις περίφημες
[/FONT][FONT="]I[/FONT][FONT="]-[/FONT][FONT="]Threes[/FONT][FONT="],[/FONT][FONT="] είτε ηχογραφούσε με παραγωγούς σαν τον [/FONT][FONT="]Sir[/FONT][FONT="]Coxsone[/FONT][FONT="]Dodd[/FONT][FONT="]ή τον [/FONT][FONT="]Lee[/FONT][FONT="]‛’[/FONT][FONT="]Scratch[/FONT][FONT="]’’ [/FONT][FONT="]Perry[/FONT][FONT="]και
τον ίδιο τον [/FONT][FONT="]Chris[/FONT][FONT="]Blackwell[/FONT][FONT="], είτε έγραφε τραγούδια για την ελευθερία του λαού του και για τον έρωτα, ο [/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="]είχε την μοναδική ικανότητα
να κάνει τη [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]διεθνή υπόθεση και να βάλει στον παγκόσμιο χάρτη, την πολυβασανισμένη πατρίδα του.
Και όλα αυτά με άλμπουμ σαν το ‛’[/FONT][FONT="]Catch[/FONT][FONT="]a[/FONT][FONT="]fire[/FONT][FONT="]’’[/FONT][FONT="] τον πρώτο δίσκο των [/FONT][FONT="]Wailers[/FONT][FONT="]στην [/FONT][FONT="]Island[/FONT][FONT="].
[/FONT][FONT="]<<Ήταν ο μοναδικός μέχρι τότε [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]δίσκος διεθνών προδιαγραφών, καθώς συνδύαζε
με επιτυχία στοιχεία [/FONT][FONT="]rock[/FONT][FONT="], [/FONT][FONT="]soul[/FONT][FONT="], [/FONT][FONT="]blues[/FONT][FONT="]και [/FONT][FONT="]funk[/FONT][FONT="]. Όταν τον ακούσαμε για πρώτη φορά, δεν
ξέραμε πώς να τον χαρακτηρίσουμε[/FONT][FONT="].>> ([/FONT][FONT="]Lindon[/FONT][FONT="]Kwesi[/FONT][FONT="]Johnson[/FONT][FONT="])
Τα [/FONT][FONT="]dreadlocks[/FONT][FONT="]έγιναν μόδα,
ο ιδιαίτερος ρυθμός της [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]άρχισε με τον [/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="]να
γίνεται οικείος στο ευρύ κοινό. Καλλιτέχνες όπως οι : [/FONT][FONT="]E[/FONT][FONT="]. [/FONT][FONT="]Clapton[/FONT][FONT="], [/FONT][FONT="]S[/FONT][FONT="]. [/FONT][FONT="]Wonder[/FONT][FONT="]και οι [/FONT][FONT="]Stiff[/FONT][FONT="]Little[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]Fingers[/FONT][FONT="]διασκεύαζαν με τελείως διαφορετικό τρόπο τα τραγούδια του, καταδεικνύοντας έτσι το μέγεθος του εκτοπίσματός του.
Ο [/FONT][FONT="]Bob[/FONT][FONT="]Marley[/FONT][FONT="]είναι δικαίως ένας θρύλος του 20ού αιώνα. Κανείς άλλος δεν έχει διεκδικήσει
τον τίτλο του βασιλιά της [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]. Από το θάνατό του μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει
περισσότεροι από εξήντα δίσκοι (συλλογές, αφιερώματα, [/FONT][FONT="]best[/FONT][FONT="]of[/FONT][FONT="], σπάνιες εκτελέσεις κ.λ.π)
που φέρουν τ’ όνομά του, τη στιγμή που εν ζωή, ηχογράφησε μόλις 12 άλμπουμ.
Ο [/FONT][FONT="]Dylan[/FONT][FONT="]των φτωχών; Ο [/FONT][FONT="]Sly[/FONT][FONT="]Stone[/FONT][FONT="]της [/FONT][FONT="]reggae[/FONT][FONT="]; Ο [/FONT][FONT="]James[/FONT][FONT="]Brown[/FONT][FONT="]της αδελφοποίησης;
Πολύ απλά, το σύμβολο εκατομμυρίων ανθρώπων,-από τους οποίους πολλοί δεν είχαν
ποτέ πικάπ στις άθλιες καλύβες τους – που έδωσε το σύνθημα: [/FONT][FONT="]ROOTS[/FONT][FONT="]ROCK[/FONT][FONT="]REGGAE[/FONT][FONT="].
[/FONT][FONT="]
[/FONT]
Last edited:
