Ramsey Lewis Trio - Barefoot Sunday Blues
Cadet - 1963
Τι είνʼ αυτό που μʼ έκανε να παρουσιάσω αυτόν τον δίσκο; Στην
πραγματικότητα ούτε κι εγώ ξέρω ακριβώς, αλλά μια παρόρμηση
περίεργη μετά από την τελευταία του ακρόαση, μου ʽʼέλεγεʼʼ να
τον μοιραστώ! Φυσικά, για τους μυημένους στον ήχο και το στυλ
του RamseyLewis trioδεν θα προσφέρει τίποτα το καινούργιο, πέρα
από μια ακόμα ευχάριστη ακρόαση και εμπειρία – αν δεν τον έχουν.
Το ʽʼBarefoot Sunday Bluesʼʼ είναι το αγαπημένο μου ανάμεσα στα
υπόλοιπα δικά τους, - 12 τον αριθμό – και συγκαταλέγεται στη λίστα
με τα 20 πιο αγαπημένα jazzάλμπουμς. Μα τι το ξεχωριστό έχει; Θα
μου πείτε. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να απαντήσω, είναι ότι έχει
10 υπέροχες συνθέσεις, δηλαδή είναι 10/10! Όλεςδομημένεςπάνω
σε funky-jazz, blues feeling, soul & spiritual θεμέλια. Σίγουρα δεν φέρνει
καμία επανάσταση, αλλά είμαι επίσης σίγουρος ότι στην ψυχή σας – αν
ακούτε μʼ αυτήν – θα φέρει ανάσταση!!! Και αυτό είναι το ζητούμενο
στην ηχογραφημένη μουσική. Κρατήστε και το πανέμορφο εξώφυλλο
στα χέρια σας και θα έχετε μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία.
Δεν χρειάζονται πολυλογίες και μουσικολογικές αναλύσεις για να
σας δώσω το στίγμα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη και των δύο - τριών
καμιά φορά - έξοχων συνεργατών του. Ο δεξιοτέχνης πιανίσταςRamsey
Lewis (Chicago 1935) με κλασσική παιδεία, απέφυγε το γνωστό δίλημα
ανάμεσα στο στυλ ʽʼcoolʼʼ των Modern Jazz Quartetκαι το ʽʼεκφραστικόʼʼ
του Mingus. Ουσιαστικά δεν υπήρχε τίποτα το φανταχτερό στο παίξιμο
του ίδιου και των συνεργατών του. Επρόκειτο για γνήσια jazz, με επιδράσεις
από τη soul και τα gospel, στην παράδοση του Eddie Heywood και του
Erroll Garner. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το
γεγονός ότι υπήρξε ένα πολύ δυνατό γκρούπ, που ξεσήκωνε τον κόσμο
με το ενθουσιώδες παίξιμό του. Ο μπασίστας Eldee Youngκαι ο ντράμερ
Red Holt, έχτιζαν έναν συμπαγή ρυθμό, βασισμένο σε νεότερες
εκδοχές του swing και στις αρχές του hard bop, ενώ ο Lewis κεντούσε
στο πιάνο. Ο σφιχτοδεμένος ήχος τους, σε συνδυασμό με την κλασσική
τους κατάρτιση, χάριζε ολοκληρωμένο ήχο στο σύνολο και μια εντυπωσιακή
παρουσία, που γινόταν ιδιαίτερα αισθητή στις ζωντανές τους εμφανήσεις.
Ο Herbie Hancock υπήρξε μέγας θαυμαστής και συνεχιστής του στυλ τους.
Cadet - 1963
Τι είνʼ αυτό που μʼ έκανε να παρουσιάσω αυτόν τον δίσκο; Στην
πραγματικότητα ούτε κι εγώ ξέρω ακριβώς, αλλά μια παρόρμηση
περίεργη μετά από την τελευταία του ακρόαση, μου ʽʼέλεγεʼʼ να
τον μοιραστώ! Φυσικά, για τους μυημένους στον ήχο και το στυλ
του RamseyLewis trioδεν θα προσφέρει τίποτα το καινούργιο, πέρα
από μια ακόμα ευχάριστη ακρόαση και εμπειρία – αν δεν τον έχουν.
Το ʽʼBarefoot Sunday Bluesʼʼ είναι το αγαπημένο μου ανάμεσα στα
υπόλοιπα δικά τους, - 12 τον αριθμό – και συγκαταλέγεται στη λίστα
με τα 20 πιο αγαπημένα jazzάλμπουμς. Μα τι το ξεχωριστό έχει; Θα
μου πείτε. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να απαντήσω, είναι ότι έχει
10 υπέροχες συνθέσεις, δηλαδή είναι 10/10! Όλεςδομημένεςπάνω
σε funky-jazz, blues feeling, soul & spiritual θεμέλια. Σίγουρα δεν φέρνει
καμία επανάσταση, αλλά είμαι επίσης σίγουρος ότι στην ψυχή σας – αν
ακούτε μʼ αυτήν – θα φέρει ανάσταση!!! Και αυτό είναι το ζητούμενο
στην ηχογραφημένη μουσική. Κρατήστε και το πανέμορφο εξώφυλλο
στα χέρια σας και θα έχετε μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία.
Δεν χρειάζονται πολυλογίες και μουσικολογικές αναλύσεις για να
σας δώσω το στίγμα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη και των δύο - τριών
καμιά φορά - έξοχων συνεργατών του. Ο δεξιοτέχνης πιανίσταςRamsey
Lewis (Chicago 1935) με κλασσική παιδεία, απέφυγε το γνωστό δίλημα
ανάμεσα στο στυλ ʽʼcoolʼʼ των Modern Jazz Quartetκαι το ʽʼεκφραστικόʼʼ
του Mingus. Ουσιαστικά δεν υπήρχε τίποτα το φανταχτερό στο παίξιμο
του ίδιου και των συνεργατών του. Επρόκειτο για γνήσια jazz, με επιδράσεις
από τη soul και τα gospel, στην παράδοση του Eddie Heywood και του
Erroll Garner. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το
γεγονός ότι υπήρξε ένα πολύ δυνατό γκρούπ, που ξεσήκωνε τον κόσμο
με το ενθουσιώδες παίξιμό του. Ο μπασίστας Eldee Youngκαι ο ντράμερ
Red Holt, έχτιζαν έναν συμπαγή ρυθμό, βασισμένο σε νεότερες
εκδοχές του swing και στις αρχές του hard bop, ενώ ο Lewis κεντούσε
στο πιάνο. Ο σφιχτοδεμένος ήχος τους, σε συνδυασμό με την κλασσική
τους κατάρτιση, χάριζε ολοκληρωμένο ήχο στο σύνολο και μια εντυπωσιακή
παρουσία, που γινόταν ιδιαίτερα αισθητή στις ζωντανές τους εμφανήσεις.
Ο Herbie Hancock υπήρξε μέγας θαυμαστής και συνεχιστής του στυλ τους.
