- 17 June 2006
- 49,351
Mick Ronson - Slaughter on 10th avenue. RCA 1974
To 1993 o κιθαρίστας και πολυτάλαντος μουσικός Mick Ronson φεύγει από την επάρατη. Πριν από 19 χρόνια παρουσίασε τον πιό σημαντικό δίσκο της καριέρας του, το Slaughter on 10th avenue, αφού ήδη είχε ενσαρκώσει τον πιό σημαντικό χαρακτήρα των Spiders from Mars το alter ego του ίδιου του Ziggy τα προηγούμενα 4 χρόνια.
Δίπλα στον Bowie από την εποχή του Man who sold the world μέχρι και το Pin ups, αλλά κύρια η ηλεκτρική φωνή του συγκροτήματος στους Spiders from Mars και φυσικά Alladin Sane...
Επί τέσσερα χρόνια οι τολμηρές σκηνικές παρουσίες του ντουέτου Bowie - Ronson με τους φανταστικούς ήρωες πρωτοστατούσαν σε όλα τα έντυπα της εποχής. Το γυμνασμένο του σώμα και ο τρόπος που κρατούσε την κιθάρα ταίριαζε απόλυτα με τον αμφιλεγόμενο ρόλο που διάλεγε ο Bowie στην σκηνή.
Εξαιρετικός κιθαρίστας, από τους πιό χαρακτηριστικούς της δεκαετίας των 70 έπαιξε μετά την συνεργασία με τους spiders σε πολλούς δίσκους μεγάλων ονομάτων, ενώ ασχολήθηκε και με την παραγωγή πολλών νέων ονομάτων.
Στο Slaughter on 10th avenue παρουσιάζει την καλύτερή του προσπάθεια, δανειζόμενος γιά τον σκοπό αυτό μέλη των Spiders, αλλά και συνθέσεις του διάσημου φίλου του David.
Ενδιαφέρον έχει η διασκευή του Love me tender, η επιτυχία Only after dark, αλλά και οι βαριές μπαλάντες Music is lethal, Slaughter on 10th avenue, η δεύτερη instrumental.
Φυσικά το βαρύ πυροβολικό του δίσκου είναι τα I'm the one και το meddley Pleasure man/Hey ma get papa .
Και τα δυό περιλαμβάνουν εξαιρετικά σφικτές ενορχηστρώσεις και πολύπλοκους δαιδαλώδεις κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς από τον ίδιο αλλά και το εξαιρετικό πιάνο του Mike Garson και της υπόλοιπης μπάντας.
Ο ίδιος φαίνεται να θέλει να αποδείξει ότι είναι άξιος και σε άλλους τομείς εκτός από κιθαρίστας κάτι που φυσικά γίνεται εν μέρει πραγματικότητα, κύρια στον τομέα της ενορχήστρωσης και παραγωγής, καθώς τον αδικεί λίγο η φωνή του που προσπαθεί όχι άδικα να μιμηθεί τον δάσκαλο.
Όμως λίγα μπορεί να πει κανείς γιά την κιθαριστική του τεχνική. Εμπειρος σε αυτό που γνωρίζουμε ως ροκ τελεία, όσο λίγοι. Γλυκειά σκληρή παραμόρφωση, νότες στη θέση που πρέπει, όχι τεχνάσματα και ακροβατισμοί και look ma, no hands, lead πιστή στο ρόλο της να τονίζει τα φωνητικά, σόλα φτιαγμένα γιά τα κομμάτια και όχι για τα ίδια τα σόλο και όπου υπάρχει αυτό το κάτι το παραπάνω είναι αυτό το δικό του, αυτό που δεν αντέγραψε κανείς, ούτε από τους επίγονούς του δίπλα στον Bowie, αλλά και από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό. Τα λίγα λεπτά του διαλόγου με τον Mike Garson και της γέφυρας μεταξύ Pleasure man/Hey ma get papa τα λένε όλα.
Αλλο ένα ανεξίτηλο στίγμα των seventies...