- 17 June 2006
- 49,351
George Benson - The other side of Abbey Road. A&M 1969
Πρώτη Οκτώβρη 1969 κυκλοφορεί το Abbey Road στις ΗΠΑ. Τέτοιο είναι το τράνταγμα που η αποδοχή του που στις 22 του ίδιου μήνα ο ήδη επιτυχημένος, και αδιαμφισβήτητα στην καλύτερη φάση της καρριέρας του κιθαρίστας George Benson σπεύδει στο στούντιο να παρουσιάσει την δική του άποψη στο τελευταίο πόνημα των σκαθαριών.
Το εγχείρημα δύσκολο, ίσως παράτολμο να το σκεφτεί κανείς - να διασκευάσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο έναν ολόκληρο δίσκο των Beatles.
O Benson προσεγγίζει τον δίσκο από την μπλουζίστικη και γκρούβι πλευρά της τζάζ, ενώ υπάρχει και η λυρική γιά να μην πούμε σχεδόν μπαρόκ προσέγγιση στις πιό μελωδικές στιγμές του άλμπουμ, αλλά και κρυμμένη εδώ κι εκεί, δια χειρός του σταθερού του ενορχηστρωτή Don Sebesky.
Όμως οι στιγμές αυτές, αν και δεν ξενίζουν απαραίτητα, μάλλον δημιουργούν ευχάριστη έκπληξη και έντονη αντίθεση, είναι λιγώτερες και επικρατεί η τζαζ προσέγγιση.
Ετσι μετά την σύντομη γλυκερή εισαγωγή με τα βιολιά και τα τσέμπαλα στο Golden Slumbers και την σχεδόν soul ερμηνεία έρχεται με μαεστρία να δέσει το γλυκό στο You never give me your money με την εξαιρετική διασκευή με τα θέματα και το σόλο της κιθάρας γιά να καταλήξει πίσω στο ρεφραίν του Golden Slumbers.
Μετά από μιά μεγαλόπρεπη νεοκλασική σχεδόν προσέγγιση στο Because, η κιθάρα δίνει με σκληρό funky τόνο το θέμα του Come together. Το θέμα παίζεται με οκτάβες και ακκορντάκια στυλ Wes, ενώ η rhythm section σφίγγει το τέμπο και δίνει στη συνέχεια βήμα στο σαξόφωνο και τα πολυάριθμα πνευστά, για να σβήσει σε μπαρόκ αποσύνθεση.
Το ηλεκτρικό πιάνο που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι του Ray Charles, είναι όμως του Herbie Hancock που σε τραβάει από το χεράκι αριστοτεχνικά στο Oh darling που τραγουδά με μαεστρία ο Benson, σιγά σιγά στην κορύφωση των πνευστών και στο σόλο της κιθάρας. Μια διασκευή που τιμά την σύνθεση.
Soft soul και baroque γιά το άνοιγμα της β πλευράς με το Here comes the sun (όπως και στον δίσκο των Beatles). Ενοχρηστρωση που θα ζήλευε και ο George Martin. Οι τελευταίες νότες σβήνουν σαν σειρήνα περιπολικού και ρίγος έρχεται στη ραχοκοκκαλιά σου καθώς διαπιστώνεις ότι το δεμένο τέμπο σε έχει οδηγήσει ήδη στο Ι want you (she's so heavy). Και στο κομμάτι αυτό μετά την soul προσέγγιση στο φωνητικό θέμα, ακολουθεί το μέρος της κιθάρας και των πνευστών που οδηγούν σε δυναμικό κρεσέντο πριν το τέλος.
Είναι περιττό να αναφερθεί κανείς στην πλειάδα των αστέρων που αποτελούν την μπάντα που συνοδεύει. Αρκεί μόνο να αναφερθούν μερικά μόνο ονόματα. Herbie Hancock, Bob James, Ron Carter, Idris Muhammad, Ray Baretto, Freddie Hubbard, Hubert Laws αν και τα λιγώτερο γνωστά ονόματα στα πνευστά και τα έγχορδα ανεβάζουν σε εντυπωσιακό αριθμό τα credits.
Μελωδική προσέγγιση και γιά το Something, όπου φωνητικά αποδίδεται μόνο το ρεφραιν.
Εισαγωγή με μπάσο walkin' style στο octapus's garden και επίθεση πνευστών γιά τη συνέχεια.
Τον δίσκο κλείνει φυσικά το The End, με κυρίαρχα τα congas του Ray Barretto και τα κοφτά θέματα στα πνευστά και τα κρουστά.
Η όλη προσπάθεια αποδεικνύεται ότι τελικά δεν είναι μιά απλή αντιγραφή ή διασκευή ενός αριστουργήματος. Είναι μια προσέγγιση στο οικοδόμημα από άλλη κατεύθυνση, μιά ανασύνθεση με νέα δομικά στοιχεία, διατηρώντας την μορφή και την άποψη του αρχιτέκτονα. Αναδεικνύει τον ισχυρό χαρακτήρα και την διαχρονικότητα των θεμάτων των Beatles αλλά και την αντοχή τους σε κάθε άποψης μανιπουλάρισμα. Θα μπορούσε να είναι ένας διαφορετικός δίσκος, ένας δίσκος που έγινε από την αρχή, από το μηδέν. Η jazz, soul, funky, blues προσέγγιση είναι τόσο έντονη που οι αρχικές μελωδίες μένουν ζωηρές πινελιές μόνο, πάνω στον αυτοσχεδιαστικό καμβά, με τα μουντά χρώματα της jazz του τέλους της δεκαετίας του 60, μιά από τις καλύτερές της κατά γενική ομολογία. Πινελιές από χέρι που μπορεί να δώσει το σχήμα αφαιρώντας όλα τα εγγλέζικα πράσινα φτιασίδια και αλλάζοντάς τα με γκρίζο της ασφάλτου, κίτρινο του ταξί, και λευκό των εξατμίσεων. Ο μαύρος κιθαρίστας χτίζει μιά νέα γκουέρνικα, απλά και λιτά μέσα σε μόνο 35 λεπτά.
Εξαιρετικό από κάθε άποψη το εξώφυλλο, σχεδόν κινηματογραφικό, σε μιά βρώμικη και μουντή καθημερική πλευρά Νέας Υόρκης, να αντιπαρατίθεται στην καθαρή λιακάδα του Λονδίνου, με τον κιθαρίστα να περπατάει αγέρωχα με την κιθάρα παραμάσχαλα και δίπλα του να βαδίζουν περαστικοί και αφηρημένοι να χαζεύουν μέσα από τα αυτοκίνητά τους. Ο Κιθαρίστας ξεχωρίζει μέσα στο βουητό του δρόμου, μέσα στο μαύρο ατσαλάκωτο κουστούμι του, βαδίζει σαν να σταμάτησε ο χρόνος, ενώ δίπλα του οι περαστικοί είναι φλουταρισμένοι μέσα στο βιαστικό τους βήμα.
Παραγωγή Creed Taylor φυσικά και ηχολήπτης Rudy Van Gelder.
