Sad Lovers and Giants - “Epic Garden Music”(1982), “Feeding the Flame”(1983)
Ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω όταν, γοητευμένος τόσο από τον ήχο του όνοματος όσο κι απ' αυτά που μπορούσε σε πρώτη φάση να υπονοεί για μένα, διάβαζα οτι οι Sad Lovers and Giants χαρακτηρίζονται απο πολλούς ως “pastoral Pink Floyd”. Δεν κρύβω βέβαια οτι η αρχική γοητεία αρκούσε για δημιουργηθεί μια εμμονή για το συγκρότημα όμοια μ' αυτή που δημιουργεί ένα εξώφυλλο δίσκου – βλέπετε I can as easily fall for a record cover as for a lady's eyes. Κι αν οι ενθουσιώδεις έρωτες συχνά χαρακτηρίζονται απ' τη συντομία τους, η ιστορία με το συγκεκριμένο γκρούπ μόνο σύντομη δεν ήταν. Κομμάτια που σε βυθίζουν με μιας σε κόσμους βγαλμένους από comics της δεκαετίας του 80, στίχοι περίτεχνα πλεγμένοι σε μουσικές γκραβούρες που ενώ αναπολούν την μελαγχολία των Joy Division έχουν ματιά δική τους, καθαρά στραμμένη μπροστά. Η σκοτεινή αύρα των Sad Lovers δεν είν' απλά άλλη μια αύρα μελαγχολίας στον απόηχο της punk αλλα μουσική ενσάρκωση μιας εσωστρέφειάς που μπορεί να οργιάζει απο χαρά, να ερωτεύεται, να ονειρεύται, να κλαίει. Παρόλο που οι εμφανίσεις τους στα charts ή τον τύπο δεν έκαναν εντύπωση, παρότι διαλύθηκαν, έστω και προσωρινά, μετά τα δυο πρώτα τους albums, δικαιώνουν αυτό που πολλοί ακόμα τους χαρακτηρίζουν: το καλύτερα κρυμμένο μυστικό των 80s.
Ο ήχος τους, αρκετά ηλεκτρονικός, λιτός όπως αρμόζει στο ρεύμα της post punk, με πολλά reverbs δημιουργεί την αίσθηση του απόμακρου. Η φωνή του Garce Allard είναι αυτούσια στοιχείο του ηχητικού τους χαρακτήρα. Συχνά μιξαρισμένη στα ίδια levels με την μουσική δίνει την αίσθηση της απόγνωσης, της ύστατης κραυγής, του αθάρρευτου ψιθυρίσματος αλλά και της ήρεμης, ακόμα κι όταν οργιάζει, χαράς. Ακούστε για παράδειγμα το Clocktower lodge από το Epic Garden, όπου οι στίχοι μόλις ξεχωρίζουν από τον ορυμαγδό των synthies, ή το Close to the Sea και το Man Straw στον δεύτερο δίσκο. Στον πρώτο τους βεβαια θα βρεί κανείς αρκετά κομμάτια που τους άξιζε περισσότερη φροντίδα. Αλλά πώς να γκρινιάξεις όταν δίπλα τους υπάρχουν τραγούδια όπως το το Colourless Dream, το καταιγιστικό Things we never did καθώς και το εύθραυστο και φευγαλέο ART(by me), το Imagination: ναρκωτικό χαρούμενης μέθης, καλόπιασμα σε μια ήρεμη μόνωση
Imagination! Imagination!
Living, mental isolation
Imagination! Imagination!
Far from your contamination
drifting in my inner space,
Imagination!
Στο Feeding the Flame οι εξίσου εμπνευσμένες ιδέες αξιοποιούνται καλύτερα, ο ήχος τους, αν και παραμένει λιτός, έχει πλέον ξεκάθαρο και ισχυρό χαρακτήρα. Τα τραγούδια τους, ακόμα κι αυτά που δεν ξεχωρίζουν, υποστηρίζονται καλύτερα και το group δίνει αξιόλογους καρπούς με κομμάτια όπως τα Cowboys, Close to the Sea, το Strange Orchard, το Sleep, το On Another Day – ένα ποιητικό, αγαπησιάρικο χάδι με στίχους που εύγλωττα ξεχειλίζουν απο τρυφερότητα και μελαγχολία. Στον ίδιο δίσκο υπάρχουν και στιγμές του συγκροτήματος που αναδεικνύουν περισσότερο την punk παρά την pastoral(sic) πλευρά του. Το Man of Straw, αγριεμμένο μουσικά και στιχουργικά – εδώ γι αλλη μια φορά αγαλλιάζω απ' τη λεκτική μυρωδιά της βρετανίλας – είναι μια έντονα ανάγλυφη περιγραφή του μίσους.
Οσοί μπούν στον κόπο να τους ακούσουν καλύτερα ν' αρχίσουν από το Epic Garden. Aφενός η έκπληξη όταν προχωρησουν στο Feeding the Flame θα είναι ευχάριστη, αφετέρου θα 'χουν αυτή τη σπάνια χαρά που νιώθει κανείς ακούγοντας ακατέργαστο το ταλέντο ενός μεγάλου συγκροτήματος.
Last edited by a moderator:
στο ελληνικό κοινό που "ασχολείται" με το είδος, δημιουργούν εξαιρετικές ατμόσφαιρες μέσα από το folk dark-wave τους.