Eφτασε 41 η P.J.καί υπό μιάν έννοια άφησε πίσω της τόν ''εσω εαυτό'' και τούς χαμένους έρωτες γιά νά ''μιλήσει'' πιό πολιτικά..
Αυτή είναι και η πρώτη ανάγνωση τού Let England Shake, πού ηχογράφησε μέ τρείς συνεργάτες της(Mick Harvey,Flood καί John Parish) ,καί αποτελείται απο 12 τραγούδια πού μιλούν γιά τήν Αγγλία ,τήν ειρηνική και βίαιη ιστορία της ,οπως τήν ''διαβάζει'' μουσικά αλλά και στιχουργικά η λεπτεπίλεπτη Polly.
Δίσκος αντιφατικός ,χωρίς hits, μέ μικρές και μεγάλες διηγήσεις θανάτου ,μνήμης και ποταμων αίματος πού ''ταξιδεύουν'' αναφορές ακόμα και από τήν συντριβή στήν Καλλίπολη τού 1915 καί τον Α.παγκόσμιο πόλεμο..
Η P.J. πλάθει έναν εξαίρετο στιχουργικό καμβά τόν οποίον ''κρύβει'' συνήθως μέσα απο ιδιόμορφες μελωδίες πού μερικές απ´αυτές θά μπορούσαν καί νά ηχήσουν σχετικά ευφρόσυνες μέχρις νά αποκαλυφθεί τό έρεβος ,τά φαντάσματα και η νοσταλγία τής χαμένης αθωότητας μιά χώρας ,τής χώρας της,γιά τήν οποία νοιώθει αμφίθυμη και συντετριμένη ...Οχι μόνον τής χώρας της εν τέλει......
1. Let England Shake 3:09
2. The Last Living Rose 2:21
3. The Glorious Land 3:34
4. The Words That Maketh Murder 3:45
5. All & Everyone 5:39
6. On Battleship Hill 4:07
7. England 3:11
8. In The Dark Places 2:59
9. Bitter Branches 2:29
10. Hanging In The Wire 2:42
11. Written On The Forehead 3:39
12. The Colour Of The Earth2.33
The West's asleep. Let England shake,
weighted down with silent dead.
I fear our blood won't rise again.
Ετσι ξεκινά ρυθμικά ,λικνιστικά και ''χαρούμενα'' μέ τήν απελπισία νά κρύβεται μέσα στούς στίχους...
Τά τύμπανα και τό φοντο τής ηλεκτρικής κιθάρας δίνουν τον τόνο στό ''The Last Living Rose'' σέ ήχο πού τείνει σέ πιό rock ''ύφος'' και αποτελεί καί μιά ευθεία δήλωση τής P.J. γιά τό σήμερα..
Let me walk through the stinking alleys
to the music of drunken beatings,
past the Thames River, glistening like gold
hastily sold for nothing.
Μπάσο,και στό βάθος ένα στρατιωτικό εμβατήριο μιλά γιά τήν ''Glorious Land''πού βρίθει ερωταπαντήσεων μέ τήν P.J. νά ''ανεβαίνει'' θυμωμένη σχεδόν υστερική...
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is deformed children.
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is orphaned children.
Μελωδικά λιτό ,σχεδόν Μπρεχτικά αποστασιοποιημένο ,σάν ένα παλιομοδίτικο τσά-τσά αποψιλωμένο απο στολίδια ακούγεται ένα απο τά δραματικότερα τραγούδια (The words that maketh murder)...
Ευφυές στήν σύλληψη,αλλά και στόν τρόπο ερμηνείας ξεγελά και ξαφνιάζει όταν ακούγονται στίχοι οπως:
've seen and done things I want to forget;
I've seen soldiers fall like lumps of meat,
Blown and shot out beyond belief.
Arms and legs were in the trees.
I've seen and done things I want to forget;
coming from an unearthly place,
Longing to see a woman's face,
Instead of the words that gather pace,
The words that maketh murder
To Αll and everyone ειναι ένα πραγματικά συγκλονιστικό δημιούργημα ,πού μετά απο μιά ανάλαφρη εισαγωγή ,μάς περνά στον πραγματικό ζόφο τού πολέμου,τής καταστροφής και τών χαμένων καιρών...
Νάναι πράγματι γιά τά πεδία τού αληθινού και εμφανούς πολέμου ή αυτού πού διεξάγεται κάθε μέρα μέσα μας και γύρω μας....απέναντι σε μιά φρικώδη ατμόσφαιρα οδύνης ??
Η P.J. αφήνει πίσω της κάθε ακκισμό διαλέγει τίς χαμηλές της νότες και μιλά γιά ''μάχες..''
Death was everywhere,
in the air
and in the sounds
coming off the mounds
of Bolton's Ridge.
Death's anchorage.
When you rolled a smoke
or told a joke,
it was in the laughter
and drinking water
it approached the beach
as strings of cutters,
dropped into the sea and lay around us.
......................................................
Death was in the staring sun,
fixing its eyes on everyone.
It rattled the bones of the Light Horsemen
still lying out there in the open
as we, advancing in the sun
sing "Death to all and everyone."
Ερημη γή πού θυμίζει Αισχύλεια τραγωδία..
''Οn Battleship Hill'' ή φθορά ειναι παρούσα μέσα απο μιά λυρική ανέλιξη ,πού υποδεικνύει τό προφανές :''On Battleship Hill I hear the wind,
Say "Cruel nature has won again."
''Εngland''...H P.J.ηχεί παράταιρη καί φάλτσα σάν χαμένη έφηβη ενώ ακούγεται στό φόντο μιά υπόκωφη Μεσανατολίτικη -σάν προσευχή-φωνή ..
Η Αγγλία πού μεγαλώνει μέ την Polly ή η Polly πού περνά πλεον τά 40 καί κατατρύχεται απο αγωνίες γιά τά μελλούμενα και οσα ''φεύγουν''..
I have searched for your springs
But people, they stagnate with time
Like water, like air
To you, England, I cling
Undaunted, never failing love for you
England
Ακολουθεί το θρηνητικό ''Dark Places'',ένα πραγματικό κομψοτέχνημα πού η Polly απ´την μιά τραγουδά υψηλότονα και στην συνέχεια σιγοψιθυρίζει συνοδευόμενη απο τήν βαρειά και σταθερή αντρική φωνή τού John..
We got up early,
washed our faces,
walked the fields
and put up crosses.
Passed through
the damned mountains,
went hellwards,
and some of us returned,
and some of us did not.
......................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πορεία ζωής,πορεία θανάτου,πορεία γεμάτη μέ ίχνη απο σταυρούς πού κάποιοι τούς προσπέρασαν και συνέχισαν ,ενώ άλλοι ξέμειναν κάπου εκεί γύρω στήν ανυπαρξία..
To Βitter branches μικρό αργυρό και rock ...
Tά λευκά μπράτσα τών γυναικών πού αποχαιρετούν τούς άντρες τους πού πάν στον πόλεμο είναι σάν τά πικρά κλαράκια ....
Τά λευκά μπράτσα τών γυναικών πού αποχαιρετούν το πρωί τήν οικογένεια γιά τήν καθημερινή της μάχη??
Hanging on the wire μιά μπαλάντα γιά τήν ''no man''s land'' γεμάτη τρυφερότητα και οδύνη ..
Written on the forehead..
Στό φόντο ακουγεται μιά παλιά reggae μελωδία πού λεγόταν ''Blood and Fire'' ενώ η P.J τραγουδά...
So I talked to an old man by the generator
He was standing on the gravel by the fetid river
He turned to me and answered, "Baby, see."
Said, "War is here in our apartment--let it sleep."
So I jumped in at the riverhead and tried to swim away
Through tons of sewage; they had written on their foreheads
Take palms and orange and tangerine trees
With eyes that're crying for everything
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Τραγούδι μεγάλης εσωτερικής έντασης ,προσπάθεια νά περάσεις τον Αχέροντα χωρίς νά ''βραχείς''....
Φινάλε μέ τό ''The Colour of the Earth'' και τήν ιστορία τού Louis πού πήγε στήν Istanbul γιά νά πολεμήσει στον Α.παγκόσμιο πόλεμο..
Αφηγηματικό παρέα μέ τον John Parish ..
Ο Louis δεν βγήκε ξανά στό φώς ,αλλά πιθανώς ο συμπολεμιστής νά τόν ''άκουσε'' νά φωνάζει τήν μάνα του ..
Εικοσι χρόνια μετά είναι πάντα ''εκεί'' ένα σακκί απο κόκκαλα πιά και η βασική μνημη ειναι εκείνο τό φρικώδες αλλά και τόσο γοητευτικό χρώμα τής ''Μάνας-Γής'' εκείνη τήν μέρα...
I thought I heard Louis' voice
Calling for his mother, then me
But I couldn't get to him
He's still up on that hill
20 years on that hill
Nothing more than a pile of bones
But I think of him still
If I was asked I'd tell
The colour of the earth that day
It was dull and browny red
The colour of blood, I'd say
......................................................................................................
Το ''Let England Shake'' ειναι ένας πολύ σημαντικός δίσκος γιά τήν αρχή τού 2011..
Δίσκος στριφνός,''ανοικτός'' , συνάμα ''ερμητικός'' , πού όμως δείχνει οτι η Polly βρίσκεται σε μιά ιδιαίτερα δημιουργική και μεστή στροφή τής ωριμότητάς της,πού τήν οδηγεί σέ καινούρια μονοπάτια ...
Τό ''Let England shake'' δέν είναι ένας δίσκος καταγγελίας,όπως τον είδαν αρκετοί ..
Αυτό αδικεί τήν λεπτοδουλειά τής P.J., τό ψάξιμό της,αλλά καί τήν ''διπλή διήγηση'' πού επικρατεί στό έργο..
Απ´την μιά ειναι οι κατά Polly,χαμένες αξίες τής πατρίδας της,μέ αφορμή καί μνήμες τού συλλογικού ασυνείδητου,αλλά ταυτόχρονα ειναι καί μιά σύγχρονη ''Waste Land'' τού κόσμου μας..
Η P.J. ,όπως τήν κατάλαβα προσωπικά,εχει διαβάσει πέραν τών άλλων και T.S.Eliot..
APRIL is the cruelest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee...
...............................................................................
Unreal City
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet,
Flowed up the hill and down King William Street
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying, "Stetson!
You who were with me in the ships at Mylae!
That corpse you planted last year in your garden,
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
Or has the sudden frost disturbed its bed?
Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
Or with his nails he'll dig it up again!
You! hypocrite lecteur!--mon semblable!--mon frere
.....................................................................................................
O δίσκος έτυχε θερμής υποδοχής..
Σέ μένα μίλησε εντελώς διαφορετικά..
Το ''Let England Shake'' δεν σηκώνει βαθμολογίες..
Η τό αγαπάς ή το προσπερνάς...
Αυτή είναι και η πρώτη ανάγνωση τού Let England Shake, πού ηχογράφησε μέ τρείς συνεργάτες της(Mick Harvey,Flood καί John Parish) ,καί αποτελείται απο 12 τραγούδια πού μιλούν γιά τήν Αγγλία ,τήν ειρηνική και βίαιη ιστορία της ,οπως τήν ''διαβάζει'' μουσικά αλλά και στιχουργικά η λεπτεπίλεπτη Polly.
Δίσκος αντιφατικός ,χωρίς hits, μέ μικρές και μεγάλες διηγήσεις θανάτου ,μνήμης και ποταμων αίματος πού ''ταξιδεύουν'' αναφορές ακόμα και από τήν συντριβή στήν Καλλίπολη τού 1915 καί τον Α.παγκόσμιο πόλεμο..
Η P.J. πλάθει έναν εξαίρετο στιχουργικό καμβά τόν οποίον ''κρύβει'' συνήθως μέσα απο ιδιόμορφες μελωδίες πού μερικές απ´αυτές θά μπορούσαν καί νά ηχήσουν σχετικά ευφρόσυνες μέχρις νά αποκαλυφθεί τό έρεβος ,τά φαντάσματα και η νοσταλγία τής χαμένης αθωότητας μιά χώρας ,τής χώρας της,γιά τήν οποία νοιώθει αμφίθυμη και συντετριμένη ...Οχι μόνον τής χώρας της εν τέλει......
1. Let England Shake 3:09
2. The Last Living Rose 2:21
3. The Glorious Land 3:34
4. The Words That Maketh Murder 3:45
5. All & Everyone 5:39
6. On Battleship Hill 4:07
7. England 3:11
8. In The Dark Places 2:59
9. Bitter Branches 2:29
10. Hanging In The Wire 2:42
11. Written On The Forehead 3:39
12. The Colour Of The Earth2.33
The West's asleep. Let England shake,
weighted down with silent dead.
I fear our blood won't rise again.
Ετσι ξεκινά ρυθμικά ,λικνιστικά και ''χαρούμενα'' μέ τήν απελπισία νά κρύβεται μέσα στούς στίχους...
Τά τύμπανα και τό φοντο τής ηλεκτρικής κιθάρας δίνουν τον τόνο στό ''The Last Living Rose'' σέ ήχο πού τείνει σέ πιό rock ''ύφος'' και αποτελεί καί μιά ευθεία δήλωση τής P.J. γιά τό σήμερα..
Let me walk through the stinking alleys
to the music of drunken beatings,
past the Thames River, glistening like gold
hastily sold for nothing.
Μπάσο,και στό βάθος ένα στρατιωτικό εμβατήριο μιλά γιά τήν ''Glorious Land''πού βρίθει ερωταπαντήσεων μέ τήν P.J. νά ''ανεβαίνει'' θυμωμένη σχεδόν υστερική...
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is deformed children.
What is the glorious fruit of our land?
Its fruit is orphaned children.
Μελωδικά λιτό ,σχεδόν Μπρεχτικά αποστασιοποιημένο ,σάν ένα παλιομοδίτικο τσά-τσά αποψιλωμένο απο στολίδια ακούγεται ένα απο τά δραματικότερα τραγούδια (The words that maketh murder)...
Ευφυές στήν σύλληψη,αλλά και στόν τρόπο ερμηνείας ξεγελά και ξαφνιάζει όταν ακούγονται στίχοι οπως:
've seen and done things I want to forget;
I've seen soldiers fall like lumps of meat,
Blown and shot out beyond belief.
Arms and legs were in the trees.
I've seen and done things I want to forget;
coming from an unearthly place,
Longing to see a woman's face,
Instead of the words that gather pace,
The words that maketh murder
To Αll and everyone ειναι ένα πραγματικά συγκλονιστικό δημιούργημα ,πού μετά απο μιά ανάλαφρη εισαγωγή ,μάς περνά στον πραγματικό ζόφο τού πολέμου,τής καταστροφής και τών χαμένων καιρών...
Νάναι πράγματι γιά τά πεδία τού αληθινού και εμφανούς πολέμου ή αυτού πού διεξάγεται κάθε μέρα μέσα μας και γύρω μας....απέναντι σε μιά φρικώδη ατμόσφαιρα οδύνης ??
Η P.J. αφήνει πίσω της κάθε ακκισμό διαλέγει τίς χαμηλές της νότες και μιλά γιά ''μάχες..''
Death was everywhere,
in the air
and in the sounds
coming off the mounds
of Bolton's Ridge.
Death's anchorage.
When you rolled a smoke
or told a joke,
it was in the laughter
and drinking water
it approached the beach
as strings of cutters,
dropped into the sea and lay around us.
......................................................
Death was in the staring sun,
fixing its eyes on everyone.
It rattled the bones of the Light Horsemen
still lying out there in the open
as we, advancing in the sun
sing "Death to all and everyone."
Ερημη γή πού θυμίζει Αισχύλεια τραγωδία..
''Οn Battleship Hill'' ή φθορά ειναι παρούσα μέσα απο μιά λυρική ανέλιξη ,πού υποδεικνύει τό προφανές :''On Battleship Hill I hear the wind,
Say "Cruel nature has won again."
''Εngland''...H P.J.ηχεί παράταιρη καί φάλτσα σάν χαμένη έφηβη ενώ ακούγεται στό φόντο μιά υπόκωφη Μεσανατολίτικη -σάν προσευχή-φωνή ..
Η Αγγλία πού μεγαλώνει μέ την Polly ή η Polly πού περνά πλεον τά 40 καί κατατρύχεται απο αγωνίες γιά τά μελλούμενα και οσα ''φεύγουν''..
I have searched for your springs
But people, they stagnate with time
Like water, like air
To you, England, I cling
Undaunted, never failing love for you
England
Ακολουθεί το θρηνητικό ''Dark Places'',ένα πραγματικό κομψοτέχνημα πού η Polly απ´την μιά τραγουδά υψηλότονα και στην συνέχεια σιγοψιθυρίζει συνοδευόμενη απο τήν βαρειά και σταθερή αντρική φωνή τού John..
We got up early,
washed our faces,
walked the fields
and put up crosses.
Passed through
the damned mountains,
went hellwards,
and some of us returned,
and some of us did not.
......................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πορεία ζωής,πορεία θανάτου,πορεία γεμάτη μέ ίχνη απο σταυρούς πού κάποιοι τούς προσπέρασαν και συνέχισαν ,ενώ άλλοι ξέμειναν κάπου εκεί γύρω στήν ανυπαρξία..
To Βitter branches μικρό αργυρό και rock ...
Tά λευκά μπράτσα τών γυναικών πού αποχαιρετούν τούς άντρες τους πού πάν στον πόλεμο είναι σάν τά πικρά κλαράκια ....
Τά λευκά μπράτσα τών γυναικών πού αποχαιρετούν το πρωί τήν οικογένεια γιά τήν καθημερινή της μάχη??
Hanging on the wire μιά μπαλάντα γιά τήν ''no man''s land'' γεμάτη τρυφερότητα και οδύνη ..
Written on the forehead..
Στό φόντο ακουγεται μιά παλιά reggae μελωδία πού λεγόταν ''Blood and Fire'' ενώ η P.J τραγουδά...
So I talked to an old man by the generator
He was standing on the gravel by the fetid river
He turned to me and answered, "Baby, see."
Said, "War is here in our apartment--let it sleep."
So I jumped in at the riverhead and tried to swim away
Through tons of sewage; they had written on their foreheads
Take palms and orange and tangerine trees
With eyes that're crying for everything
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Let it burn, let it burn!
Τραγούδι μεγάλης εσωτερικής έντασης ,προσπάθεια νά περάσεις τον Αχέροντα χωρίς νά ''βραχείς''....
Φινάλε μέ τό ''The Colour of the Earth'' και τήν ιστορία τού Louis πού πήγε στήν Istanbul γιά νά πολεμήσει στον Α.παγκόσμιο πόλεμο..
Αφηγηματικό παρέα μέ τον John Parish ..
Ο Louis δεν βγήκε ξανά στό φώς ,αλλά πιθανώς ο συμπολεμιστής νά τόν ''άκουσε'' νά φωνάζει τήν μάνα του ..
Εικοσι χρόνια μετά είναι πάντα ''εκεί'' ένα σακκί απο κόκκαλα πιά και η βασική μνημη ειναι εκείνο τό φρικώδες αλλά και τόσο γοητευτικό χρώμα τής ''Μάνας-Γής'' εκείνη τήν μέρα...
I thought I heard Louis' voice
Calling for his mother, then me
But I couldn't get to him
He's still up on that hill
20 years on that hill
Nothing more than a pile of bones
But I think of him still
If I was asked I'd tell
The colour of the earth that day
It was dull and browny red
The colour of blood, I'd say
......................................................................................................
Το ''Let England Shake'' ειναι ένας πολύ σημαντικός δίσκος γιά τήν αρχή τού 2011..
Δίσκος στριφνός,''ανοικτός'' , συνάμα ''ερμητικός'' , πού όμως δείχνει οτι η Polly βρίσκεται σε μιά ιδιαίτερα δημιουργική και μεστή στροφή τής ωριμότητάς της,πού τήν οδηγεί σέ καινούρια μονοπάτια ...
Τό ''Let England shake'' δέν είναι ένας δίσκος καταγγελίας,όπως τον είδαν αρκετοί ..
Αυτό αδικεί τήν λεπτοδουλειά τής P.J., τό ψάξιμό της,αλλά καί τήν ''διπλή διήγηση'' πού επικρατεί στό έργο..
Απ´την μιά ειναι οι κατά Polly,χαμένες αξίες τής πατρίδας της,μέ αφορμή καί μνήμες τού συλλογικού ασυνείδητου,αλλά ταυτόχρονα ειναι καί μιά σύγχρονη ''Waste Land'' τού κόσμου μας..
Η P.J. ,όπως τήν κατάλαβα προσωπικά,εχει διαβάσει πέραν τών άλλων και T.S.Eliot..
APRIL is the cruelest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee...
...............................................................................
Unreal City
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet,
Flowed up the hill and down King William Street
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying, "Stetson!
You who were with me in the ships at Mylae!
That corpse you planted last year in your garden,
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
Or has the sudden frost disturbed its bed?
Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
Or with his nails he'll dig it up again!
You! hypocrite lecteur!--mon semblable!--mon frere
.....................................................................................................
O δίσκος έτυχε θερμής υποδοχής..
Σέ μένα μίλησε εντελώς διαφορετικά..
Το ''Let England Shake'' δεν σηκώνει βαθμολογίες..
Η τό αγαπάς ή το προσπερνάς...
Last edited:
:flipout::flipout: