Bill Callahan-Apocalypse (drag city/2011)
Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στις τελευταίες
δουλειές του πολυαγαπημένου μου Bill Callahan...
Μεγάλο σφάλμα...Τεράστιο θα έλεγα..
Υπάρχουν λόγοι όμως..
Ένας σοβαρός λόγος είναι πως αρνούμαι να ακολουθήσω τα "είδωλά" μου στην πεπατημένη βιολογική κατρακύλα που συμβαδίζει με τον κορεσμό ιδεών στο πέρασμα του χρόνου... ,ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ (σε βαθμό κακουργήματος) από παλαιότερες δουλειές τους,αρνούμαι να τους δω να κατρακυλούν στα σκαλοπάτια της εγκεφαλικής ύφεσης...
Ένας δεύτερος λόγος,σημαντικότερος ίσως,είναι πως,οι συναναστροφές με τον πολυτάλαντο,κατά τα άλλα,Αμερικανό κιθαρίστα-συνθέτη-τραγουδοποιό,ήταν η τεράστια συναισθηματική δίνη που δημιουργούσε γύρω μου με την μορφή ενός αόρατου διχτυού,το οποίο τραβούσε μέσα της,ακόμα και τις τελευταίες ρανίδες θετικής αύρας που αντιστεκόταν στα ψυχοφθόρα κολάζ του...
Ανοίγοντας ξανά τις "πύλες" επικοινωνίας με τον συγκεκριμένο κύριο,κατάλαβα πως τελικά είχα δίκαιο που απέφευγα ηθελημένα την επαφή μαζι του....
Μου (ξανα) τίναξε τα μυαλά στον αέρα...(Συγχωρέστε με για την έκφραση)..
Εξηγούμαι...
Ο Bill Callahan δεν γράφει πια μουσική με τον συνηθισμένο τρόπο...όπως έγραφε στους Smog..Η να γίνω πιο συγκεκριμένος δεν γράφει καν μουσική.
Σκηνοθετεί συναισθηματικά ολογραφηματα,, εμπλουτισμένα με λιτές αλλά ταυτόχρονα εξωπραγματικές άυλες παραστάσεις και εικόνες,επιχειρώντας να δώσει ίσως ένα γερο μάθημα,σε όλους όσους τον αμφισβήτησαν κάποτε...
Η ασυμμετρία των των συνθέσεών του,δεν στέκεται πια στο επίπεδο των κομματιών ξεχωριστά,αλλά στα ίδια τα κομμάτια καθεαυτά..Η αλλαγή τέμπο κατά την διάρκεια ενός κομματιού φαίνεται πως του έχει γίνει συνήθεια....
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος,θα παρομοίαζα τις συνθέσεις του με (χωρίς παρεξήγηση) με τις κινήσεις κάποιου που πάσχει χρόνια από την νόσο του Πάρκινσον...
Οι ανακολουθίες είναι μέρος ενός πολυμορφικου μονολόγου που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της διαστροφής..Μοιάζει με ανοιξιάτικη μπόρα που πέφτει με ορμή στα ζεματισμένα από τον πρώιμο ήλιο, τσίγκινα καλύμματα ενός σπιτιου...Τα ξαφνιάζει αλλά τα ανακουφίζει ταυτόχρονα...Είναι έντονο το συναίσθημα....
Τα έχουμε ξαναπεί για τον Bill...Δεν χαϊδεύει αυτιά..ποτέ του δεν το έκανε...
Αλήθεια..θυμάστε τις "κουνελες" που ρίχναμε παλιά στους ανυποψίαστους συμμαθητές μας..??
Ε...Ο Bill μου έριξε μια γενναία "κουνέλα"...Την ένιωσα για τα καλά...
Υπάρχουν και άλλες εκπλήξεις αλλά δεν θα τα αποκαλύψω όλα...τι λέτε? κανονίζουμε ένα power buy.??:smash:
Υ.Γ...Συγχωρέστε με αν το παραπάνω κείμενο μοιάζει λίγο με εμβατήριο αλλά δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να μιλήσω για τον συγκεκριμένο κύριο,καθότι είμαι προκατειλημμένος σε βαθμό κακουργήματος (τα είπα και πιο πάνω)...
Υ.Γ 2...Τώρα που είπα εμβατήριο,ακούστε με τι επιδεξιότητα βάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην θέση που της αρμόζει με το America! (τρελό χιτακι)...Το αγαπημένο μου όμως είναι το Baby's Breath....
Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στις τελευταίες
δουλειές του πολυαγαπημένου μου Bill Callahan...
Μεγάλο σφάλμα...Τεράστιο θα έλεγα..
Υπάρχουν λόγοι όμως..
Ένας σοβαρός λόγος είναι πως αρνούμαι να ακολουθήσω τα "είδωλά" μου στην πεπατημένη βιολογική κατρακύλα που συμβαδίζει με τον κορεσμό ιδεών στο πέρασμα του χρόνου... ,ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ (σε βαθμό κακουργήματος) από παλαιότερες δουλειές τους,αρνούμαι να τους δω να κατρακυλούν στα σκαλοπάτια της εγκεφαλικής ύφεσης...
Ένας δεύτερος λόγος,σημαντικότερος ίσως,είναι πως,οι συναναστροφές με τον πολυτάλαντο,κατά τα άλλα,Αμερικανό κιθαρίστα-συνθέτη-τραγουδοποιό,ήταν η τεράστια συναισθηματική δίνη που δημιουργούσε γύρω μου με την μορφή ενός αόρατου διχτυού,το οποίο τραβούσε μέσα της,ακόμα και τις τελευταίες ρανίδες θετικής αύρας που αντιστεκόταν στα ψυχοφθόρα κολάζ του...
Ανοίγοντας ξανά τις "πύλες" επικοινωνίας με τον συγκεκριμένο κύριο,κατάλαβα πως τελικά είχα δίκαιο που απέφευγα ηθελημένα την επαφή μαζι του....
Μου (ξανα) τίναξε τα μυαλά στον αέρα...(Συγχωρέστε με για την έκφραση)..
Εξηγούμαι...
Ο Bill Callahan δεν γράφει πια μουσική με τον συνηθισμένο τρόπο...όπως έγραφε στους Smog..Η να γίνω πιο συγκεκριμένος δεν γράφει καν μουσική.
Σκηνοθετεί συναισθηματικά ολογραφηματα,, εμπλουτισμένα με λιτές αλλά ταυτόχρονα εξωπραγματικές άυλες παραστάσεις και εικόνες,επιχειρώντας να δώσει ίσως ένα γερο μάθημα,σε όλους όσους τον αμφισβήτησαν κάποτε...
Η ασυμμετρία των των συνθέσεών του,δεν στέκεται πια στο επίπεδο των κομματιών ξεχωριστά,αλλά στα ίδια τα κομμάτια καθεαυτά..Η αλλαγή τέμπο κατά την διάρκεια ενός κομματιού φαίνεται πως του έχει γίνει συνήθεια....
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος,θα παρομοίαζα τις συνθέσεις του με (χωρίς παρεξήγηση) με τις κινήσεις κάποιου που πάσχει χρόνια από την νόσο του Πάρκινσον...
Οι ανακολουθίες είναι μέρος ενός πολυμορφικου μονολόγου που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της διαστροφής..Μοιάζει με ανοιξιάτικη μπόρα που πέφτει με ορμή στα ζεματισμένα από τον πρώιμο ήλιο, τσίγκινα καλύμματα ενός σπιτιου...Τα ξαφνιάζει αλλά τα ανακουφίζει ταυτόχρονα...Είναι έντονο το συναίσθημα....
Τα έχουμε ξαναπεί για τον Bill...Δεν χαϊδεύει αυτιά..ποτέ του δεν το έκανε...
Αλήθεια..θυμάστε τις "κουνελες" που ρίχναμε παλιά στους ανυποψίαστους συμμαθητές μας..??
Ε...Ο Bill μου έριξε μια γενναία "κουνέλα"...Την ένιωσα για τα καλά...
Υπάρχουν και άλλες εκπλήξεις αλλά δεν θα τα αποκαλύψω όλα...τι λέτε? κανονίζουμε ένα power buy.??:smash:
Υ.Γ...Συγχωρέστε με αν το παραπάνω κείμενο μοιάζει λίγο με εμβατήριο αλλά δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να μιλήσω για τον συγκεκριμένο κύριο,καθότι είμαι προκατειλημμένος σε βαθμό κακουργήματος (τα είπα και πιο πάνω)...
Υ.Γ 2...Τώρα που είπα εμβατήριο,ακούστε με τι επιδεξιότητα βάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην θέση που της αρμόζει με το America! (τρελό χιτακι)...Το αγαπημένο μου όμως είναι το Baby's Breath....
Last edited:
